Αποφάσισα να ενώσω με νόμιμη γενετήσια ένωση (μερικοί το λένε και γάμο) δύο θέματα:

Ένα (1): τα Ελάφια της Ρόδου.

Δύο (2): το Σύμφωνο Συμβίωσης.

 

Γιατί το κάνω; Γιατί πάντα μια γενετήσια ένωση, νόμιμη ή παράνομη, μπορεί κάτι να γεννήσει. Κι αν δεν είναι ένα παιδί, μπορεί να είναι κάποια ερωτήματα που αλλάζουν εν μέρει τις ετοιμοπαράδοτες απαντήσεις, κοινώς προκαταλήψεις ή «κλισέ».

 

Δεν είναι τόσο η πρόκληση-πρόσκληση της iPorta να καταθέσω την άποψή μου γι’ αυτά τα δύο θέματα αλλά η μανία μου να κάνω κάποια, εκ πρώτης όψεως, ασύμβατα «παντρολογήματα».

 

Ακόμα και σήμερα πιστεύω ότι η στροφορμή του νου (διανοητικό spin>σπινάρισμα, όπως θέλω να το λέω) της ευάγωγης, αδιάφορης ή και ανάγωγης παιδικής και εφηβικής ήλικίας μου, με συντροφεύουν μέχρι τώρα και μερικές φορές με κάνουν να βλέπω τα πράγματα από κάπως ασυνήθιστη (αν μη τι άλλο) σκοπιά. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η σκοπιά από την οποία τα βλέπω με οδηγεί στην αλήθεια.

 

Μεγαλώνοντας και αναζητώντας απαντήσεις σε θεμελιώδη ερωτήματα, κατάφερα να ενσωματώσω την αμάθειά μου στη σκέψη μου, μεταμορφώνοντάς την σε συνειδητότατη άγνοια του τι ακριβώς ξέρω και σε ποια ζητήματα μπορώ να εκφέρω άποψη.

 

Αυτό, φυσικά, είχε σαν αποτέλεσμα να πληθαίνουν τα ερωτήματα και να μειώνονται ―έως μηδενισμού― οι θεωρητικές μου απαντήσεις για το «είναι», για το «μηδέν και το άπειρο» και για το τι είναι ανάγκη και τι ελευθερία.

Γιατί σε πρακτικό επίπεδο, καθημερινής ζωής, στοχασμού και πράξης, έχω απαντήσεις για πολλά.

Από το πώς φτιάχνεται ένα εξώφυλλο βιβλίου, πώς να φτιάξω ένα σκαμνί, πώς τηγανίζεται ένα αβγό, πώς μαγειρεύονται οι μπάμιες και πώς κάνουν έρωτα οι χελώνες• χωρίς να ξεπέφτω σε μια άπραγη ―μέχρι σολιψισμού― ζωή και σ’ ένα «εγώ» ανίκανο να μετατρέψει σε πράξη οποιαδήποτε σκέψη.

 

Επομένως, ξέρω ―πάντα σε πρακτικό επίπεδο― τι σημαίνουν τα «Σύμφωνα Συμβίωσης». Με ανθρώπους, με ζώα, με φυτά… Με τη φύση ολόκληρη.

 

Κατά πρώτον και κύριο λόγο, σημαίνει ότι προϋπάρχει μια ανάγκη. Ενδεχομένως και ένας έρωτας που μαζί με ευθύνη και δέσμευση μπορεί να προαχθεί σε αγάπη. Και όταν γράφω «έρωτας», προεκτείνω τη λέξη πέρα από τη γενετήσια ορμή που μπορεί να ενώσει δύο ανθρώπους που χωρίς αυτή την ορμή των ορμονών τους δεν θα μπορούσαν να συναντηθούν και να συνυπάρξουν.

 

Αν τώρα με ρωτήσει κανείς τι σχέση έχει η εικόνα μιας αρχαιόπρεπης γυναίκας που κυνηγάει ένα ελάφι κι έναν κάπρο με τόξο, με την αγάπη, τα ελάφια και τα σύμφωνα συμβίωσης, η απάντηση (αν δεν την έχετε δώσει ήδη) είναι απλή: Η γυναίκα που κυνηγάει είναι (υποτίθεται) η «Πότνια Θηρών» (δέσποινα των ζώων) αλλά και «ελαφηβόλος» Θεά Άρτεμη. Ανέραστη, αγνή, παρθένα αλλά ταυτόχρονα ερωτευμένη μέχρι τρέλας με τα ζώα που είχε υπό την προστασία της ακόμα κι όταν τα κυνηγούσε. Και επειδή ήταν «Πότνια Θηρών» είχε και τον τρόπο να επιβάλλει, ακόμα και με τη βία, «Σύμφωνα Συμβίωσης» των ανθρώπων με τα αγαπημένα της «θηρία».

 

Αν είναι κάτι που πάντοτε με γοητεύει στην Ελληνική Μυθολογία είναι ο Έρως που διαπνέει κάθε της πτυχή.

 

Έρωτας θεών για θνητούς. Έρωτας θνητών μεταξύ τους. Έρωτας θνητών για ξωτικές και νηρηίδες και σειληνούς. Έρωτας θνητών για ζώα. Έρωτας ανθρώπων για θεούς. Έρωτας για τη φύση. Μέχρι και έρωτας για την παρθενία, όσο κι αν αυτό φαίνεται αντιφατικό.

 

Κι όλα αυτά, δεμένα μεταξύ τους με σεβασμό απέναντι στο άλλο, ακόμα κι όταν αυτό το «άλλο» είναι εχθρός ή απειλή. Ας σκεφτούμε τον σεβασμό, την τρυφερότητα και τη συμπόνια του Ευριπίδη για τις «Τρωάδες».

 

Σήμερα μας είναι δύσκολο να συγκεράσουμε στη σκέψη μας κάποιες ιδιότητες των τότε θεών και ανθρώπων.

 

Όπως για την Άρτεμη. Και προστάτιδα των ζώων και κυνηγός; Θεά γυναίκα και να κυνηγάει τα ελαφάκια και τα αγριογουρουνάκια που προστάτευε; Σχεδόν αδιανόητο.

 

Όπως το ίδιο σχεδόν αδιανόητο για μένα, σήμερα, είναι και το κυνήγι παρ’ όλο που πολλά από τα παιδικά μου αναγνώσματα ήταν γεμάτα από κυνηγούς.

 

Ο Ρομπέν των Δασών και οι «εκτός νόμου» σύντροφοί του κυνηγούσαν βασιλικά ελάφια για να φάνε και μετά από κάθε κυνήγι ακολουθούσε γλέντι.

 

Βάρβαροι; Άσπλαχνοι; Όχι. Απλώς πεινασμένοι. Καταδιωκόμενοι. Με μόνη πηγή τροφής το δάσος και τα ζωντανά του που τα αγαπούσαν όσο και οι Ινδιάνοι της Αμερικής τους βίσωνες.
Θα ήταν λογική η ερώτηση ενός παιδιού σήμερα: «Και γιατί δεν πηγαίνανε να ψωνίσουν κρέας από ένα σούπερ μάρκετ;»

 

Κι αυτή η ερώτηση μου έρχεται στον νου όποτε ακούω για λαθροκυνηγούς ελαφιών στη Ρόδο.

 

Για ανθρώπους (;) που δεν σέβονται κανένα Σύμφωνο Συμβίωσης με τη φύση.

 

Ποια είναι η γνώμη μου για τα ελάφια της Ρόδου;

 

Παρόμοια με εκείνην της «Πότνιας Θηρών» Αρτέμιδας. Ή, μάλλον, εκείνων που την είχαν πλάσει: να προστατεύουμε και τον κυνηγό (όταν αποτελεί όρο επιβίωσής του το κυνήγι, είτε για ανθρώπους πρόκειται είτε για λιοντάρια) αλλά και τα θηράματα. Να σεβόμαστε τους νόμους της φύσης που μέσα σ’ αυτούς είναι και η εγγενής ιδιότητα του ανθρώπου (αν και όχι όλων των ανθρώπων) να είναι σαρκοφάγο, αρπακτικό, κυνηγός. Αλλά με μέτρο και με σεβασμό στο θήραμα.

 

Πόσο αναγκαίο όμως είναι σήμερα το κυνήγι, καθώς έτσι κι αλλιώς, η κτηνοτροφία έχει περάσει σε ένα βιομηχανικό (άθλιο κατά τη γνώμη μου και αντίθετο με τα δικαιώματα των ζώων) επίπεδο; Αλλά αυτό είναι θέμα άλλου άρθρου.

 

Δεν βλέπω όμως τον λόγο να μην αποτελέσουν τα ελάφια της Ρόδου ένα μέσο ή έναν δρόμο για να ξαναδούμε με άλλο μάτι την ανάπτυξη και τις σχέσεις μας με τη φύση.

 

Αν το εισόδημα των κατοίκων της Ρόδου αυξηθεί σημαντικά από αθρόες επισκέψεις ανθρώπων απ’ όλο τον κόσμο που ονειρεύονται να κάνουν πικ-νικ παρέα με μερικά ελαφάκια, πλατόνια, Dama dama ή όπως αλλιώς ονομάζονται, δεν βλέπω το λόγο γιατί να μην αποζημιωθούν πλουσιοπάροχα οι αγρότες για όποια ζημιά κάνουν τα ελάφια στα κτήματά τους.

 

Όσο για το κυνήγι ελαφιών για να ικανοποιηθεί η γεύση των κυνηγών… Ε, εντάξει. Αν αυτό δεν είναι ζήτημα παιδείας και κοινωνίας, τότε τι είναι; Και δεν είναι μόνο νομικό το θέμα ή αστυνομικής καταστολής. Είναι εκείνο το: «Μα καλά! Δεν ντρέπεσαι, ρε ξεφτίλα;» που θα πρέπει να απευθύνεται από την πλειονότητα της κοινωνίας μας προς τον κάθε κερατόμαγκα που θέλει να το παίζει και καλά «πεινασμένος» Ρομπέν των Δασών, έχοντας τίγκα το κελλάρι του σε γκουρμεδιές. Ή τον άλλον, που ως γνήσιος απόγονος του Δούκα του Κωλανφαντάζ, θέλει να βάλει μερικά κέρατα ελαφιού πάνω από το τζάκι ως τρόπαιο.

 

Αυτή η στάση όμως, της πάνδημης χλεύης και διαπόμπευσης του λαθροκυνηγού, προϋποθέτει ένα συλλογικό Σύμφωνο Συμβίωσης των ανθρώπων με τη φύση. Ανάλογη είναι και η γνώμη μου για κάθε είδους Σύμφωνο Συμβίωσης.

 

Πότε υπογράφουμε Σύμφωνο Συμβίωσης; Όταν η επιθυμία για συμβίωση του «Εγώ» μας με κάποιο άλλο «Εγώ» είναι τόσο ισχυρή, τόσο αναπόδραστη (από ανάγκη, συμφέρον ή από έρωτα) που επιθυμούμε να της δώσουμε νομική υπόσταση ακόμα κι αν αυτό το Σύμφωνο Συμβίωσης αφαιρεί μερικά από τα προνόμια ατομικότητας του πανίσχυρου «Εγώ» μας. Για τυπικούς, οικονομικούς και πολλούς άλλους λόγους.

 

Και τότε υπογράφουμε Σύμφωνο Συμβίωσης. Ακόμα και ο θρησκευτικός γάμος, τέτοιο πράγμα είναι οπότε δεν μπορώ να τον αντιμετωπίσω διαζευκτικά.

 

Ό,τι προτιμάει ο καθένας εμένα με αφήνει σχεδόν αδιάφορο.

 

Στον βαθμό που γίνεται με σεβασμό σε δίκαιο νόμο και στα δικαιώματα του άλλου. Με αποδοχή του άλλου, με αποδοχή κάθε διαφορετικότητας που δεν απειλεί τη ζωή, την ελευθερία και δεν επιβάλλει με νόμο ή με βία ιδεολογικές, σεξουαλικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις και πρακτικές ενηλίκων απέναντι σε άλλους. Και με ασυμβίβαστη εναντίωση απέναντι στον αυταρχισμό, την ενδοοικογενειακή βία, την αδικία και σε οποιονδήποτε και οτιδήποτε επιβουλεύεται την ελευθερία, το δικαίωμα στη ζωή και την ευημερία των ανθρώπων που ζουν στον ίδιο χώρο και τόπο. Με πρώτη και κύρια τη μέριμνα για την παιδική ηλικία.
Με πιο λίγα λόγια, πιστεύω στην ελευθερία της διάθεσης των σωμάτων και της έκφρασης των ιδεών των ανθρώπων εφόσον δεν απειλούν την ελευθερία των σωμάτων και την έκφραση των ιδεών άλλων ανθρώπων.

 

Όλα αυτά δηλαδή που μόνο αντικειμενικά δεν μπορούν να είναι. Καθώς ―κατά τη γνώμη μου― κανένας θεσμοθετημένος ορισμός της ελευθερίας, του δίκαιου, του ηθικού, του ωραίου και του αληθινού δεν μπορεί να είναι απόλυτα αντικειμενικός αλλά αποτελεί προϊόν συγκερασμού πολλών υποκειμενικών απόψεων σε ένα Σύνταγμα σχετικά κοινής αποδοχής.

 

Δηλαδή, ένα Εθνικό ή Παγκόσμιο Σύμφωνο Συμβίωσης. Ανθρώπων με ανθρώπους και Ανθρώπων με όλα τα Πλάσματα, Ζώα και Φυτά. Εν τέλει, ένα Σύμφωνο Αρμονικής Συμβίωσης με τον ίδιο τον Πλανήτη που μας φιλοξενεί.

 

06 Ιουνίου 2016

 

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr 

 

[Οι συνεργάτες της Πόρτας τοποθετούνται αυτό τον μήνα πάνω σε δυο ζητήματα: 

α) Ελάφι της Ρόδου: κέρδος με σεβασμό, αγάπη, ευθύνη.

β) Σχέση: Γάμος ή Σύμφωνο Συμβίωσης;]