Δημήτρης Κατσούλας

Το ένα τσιγάρο άναβε, το άλλο έσβηνε. Παντού γύρω του – θυμάμαι – ακόμα και επί σκηνής, τα τασάκια με τα αποτσίγαρα: ‘έχουν την τιμητική τους παρουσία, άφησέ τα να σιγοκαίουν, είναι λιβάνισμα του έξω από εδώ’, έλεγε στις τελευταίες του παραστάσεις στην‘Ακτή Πειραιώς’, κέντρο από το οποίο αποχώρησε άρον- άρον  διότι η κατάσταση της υγείας του δεν του το επέτρεπε πλέον να συνεχίσει.  Ούτε ακόμα και τις συστάσεις του ιατρού του έλαβε ποτέ στα σοβαρά υπόψην, αν και τον πίεζε να αποφεύγει τα ξενύχτια και να διακόψει τις εμφανίσεις του σε μουσικές σκηνές.

Δεκέμβρης του 2013 κι ο Σάκης Μπουλάς χωρίς στιγμή να χάνει την ψυχραιμία και με το απαράμιλλο χιούμορ του το οποίο τον διέκρινε, συνεχίζει να ξεδιπλώνει το αστείρευτο ταλέντο του μόνο και μόνο ‘για να μη φύγει κάποιος από το Κέντρο δυσαρεστημένος’, έλεγε. Από την ‘Ακτή Πειραιώς’, σχεδόν σηκωτός πήρε την οδό για το νοσοκομείο ‘Υγεία’ προκειμένου ν’ αντιμετωπίσει τον καρκίνο ο οποίος τον βασάνιζε τον τελευταίο χρόνο της ζωής του, απειλώντας τον στα ίσια, κάτι το οποίο ο Σάκης Μπουλάς ένιωσε πλέον την ανάσα του θανάτου να ‘θροΐζει’ το πρόσωπό του, όπως είπε στο νοσηλευτικό προσωπικό του νοσοκομείου που τον παράλαβε από το ασθενοφόρο, οδηγώντας τον στην ογκολογική κλινική. Με την βοήθεια των θεραπόντων ιατρών του οι οποίοι διέθεσαν ό, τι η επιστήμη επέτασσε προκειμένου να απαλύνουν τους αφόρητους πόνους του, στις 21 Φλεβάρη του 2014 άφησε την τελευταία του πνοή, αποχαιρετώντας τον μάταιο τούτο κόσμο. 

Τόσον η πορεία που διέγραψε στον κινηματογράφο όσον και στην τηλεόραση αλλά και το αστείρευτο ταλέντο του ως τραγουδιστής, στιχουργός, τηλεπαρουσιαστής και γενικώς πνεύμα δημιουργικό κι ανήσυχο ως ήταν, σημάδεψαν με τον πιο εμφανή αλλά και ποιοτικό τρόπο τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες. Ο Σάκης μπουλάς ξεκίνησε να υλοποιεί τις μουσικές του διαδρομές εκεί γύρω στην δεκαετία του 1970, επιλέγοντας τα εναλλακτικά στέκια ως χώρους έκφρασής του έχοντας ως συνοδοιπόρους τους Γιάννη Ζουγανέλη, Νικόλα Άσιμο, Περικλή Χαρβά και Θάνο Αδριανό και στην συνέχεια προσετέθησαν κι άλλα ονόματα του μουσικού μας στερεώματος στην συντροφιά όπως ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Νίκος Καλλίτσης, η Αφροδίτη Μάνου κ.α. με το να ανοίξουν το μουσικό καφωδείο ‘Σούσουρο’ στην Πλάκα ή τον ‘Ιδιωτικό μας γκρεμό’ όπως συνήθιζε να το αποκαλεί ο Θάνος Αδριανός. Τους μουσικούς μας χειμώνες τους περνούσαμε στο ισόγειο του κτηρίου, την καλοκαιρινή δε περίοδο ανεβαίναμε στην ταράτσα όπου εκεί το μενού ήταν εναλασσόμενο μεταξύ μακαρονάδας, γεμιστών και πίτσας ‘οικολογικής’. Την μουσική παράσταση άνοιγε ο τροβαδούρος Νικόλας Άσιμος αυτοσχεδιάζοντας στην κιθάρα στο δε μπάσο ο πάντα ‘βαρύς’ Ανδρέας Ροδουσάκης. 

Και μια στιγμή, η πλέον χαρακτηριστική που έζησα με τον Άνθρωπο Σάκη Μπουλά, αυτήν την πολυσχιδή προσωπικότητα, ήταν όταν την Άνοιξη (Μάη μήνα) του 1976 έβαλε ως σκοπό μια βραδιά να επιχειρήσει την αναρρίχησή του με κάποια σχοινιά που κουβαλούσε μαζί του, στο υψηλότερο φουγάρο της ‘Τεχνόπολης’ του Δήμου Αθημναίων, στο Γκάζι, πριν ακόμα διαμορφωθεί ο περιβάλλων χώρος επί Δημαρχίας Δημητρίου Μπέη, πράγμα το οποίο παρά τις προσπάθειές του δεν κατάφερε να φθάσει στην κορυφή του, δηλώνοντας ότι: ‘Στην δεύτερη επιχείρηση που θα κάνω, ξανά νύχτα, θα την κατακτήσω στήνοντας συναυλία από εκεί ψηλά’.

Το τελευταίο ‘αντίο’ στον Σάκη Μπουλά το είπαμε το Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014 στο νεκροταφείο των Μελισσίων, εκεί που πριν μερικούς μήνες είχε γυρίσει σκηνές για την τηλεόραση για την τηλεοπτική εκπομπή ’50-50’, με την ψαρόσουπα πληρωμένη εκ μέρους του στην παρακείμενη του νεκροταφείου ταβέρνα. Όλα κανονισμένα για τον θάνατό του μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια για τους ‘Φίλους μου που θα με συνοδεύσουν…’, είχε πει στον ταβερνιάρη!