Γιάννης Σιδέρης 

«Οι εκσυγχρονιστές πρέπει να πάψουν να κρύβονται», προέτρεψε Σταύρος Θεοδωράκης στην ομιλία του για τα τρίχρονα του Ποταμιού, αλλά μάλλον σαν κραυγή αγωνίας ήχησε, παρά σαν εγερτήριο σάλπισμα.

Το Ποτάμι βλέπει τον ρου των νερών του να λιγοστεύει, με κίνδυνο αποξηράνσεως. Παρόλα αυτά επιμένει στην αυτόνομη πορεία του, σε πείσμα των κατηφών ενδείξεων που προβάλλουν οι δημοσκοπήσεις, ότι κινδυνεύει να γίνει αποσυνάγωγος του κοινοβουλευτικού τοπίου.
Πάντως, αυτόνομη πορεία μεν, αλλά όχι μοναχική. Ήδη υπάρχει πολιτική ώσμωση και φορά σύγκλισης μες τους τρεις που συγκροτούν την «Ώρα Αποφάσεων» (αλφαβητικά, Άννα Διαμαντοπούλου, Γιάννη Ραγκούση και Γιώργο Φλωρίδη). Η οργανωτική μορφή συνεργασίας θα αποφασιστεί το επόμενο διάστημα, αλλά η συνεργασία θεωρείται δεδομένη. Ωστόσο το Ποτάμι με τα επίλεκτα πολιτικά στελέχη και οι επίλεκτοι πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, βρίσκονται εν δημοσκοπικώ κενώ.

Μπορεί το Ποτάμι καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις, έστω και με πενιχρά ποσοστά, οι Τρεις όμως αποτελούν άγνωστη εικόνα. Βέβαια στις ομιλίες που κάνουν σε μεγάλες πρωτεύουσες της επαρχίας, παρατηρείται αθρόα προσέλευση κόσμου, σε κλειστούς χώρους, (σίγουρα συντριπτικά μεγαλύτερη από την προσέλευση που έχουν οι ομιλίες υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ, τα Σαββατοκύριακα ανά την επαρχία). Έτσι μόνο εμπειρικώς μπορεί να αποφανθεί κανείς, ανιχνεύοντας ως ρεπορτάζ, το κλίμα της επαρχίας:

Η προσέλευση των ντόπιων κοινωνικών στελεχών, δεν αντιστοιχεί, προς το παρόν, με μεγάλη αποδοχή από τη ευρεία λαϊκή βάση της κεντροαριστεράς, η οποία απογοητευμένη από τον ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει μακράν της πολιτικής, είτε επαναπατρίζεται σποραδικώς και με επιφυλάξεις στο ΠΑΣΟΚ.

Πολλοί οι λόγοι της απίσχνανσης του Ποταμιού. Κάποιοι εκ των βασικών ήταν:

– Η ξεδιάντροπη (έως χυδαία) προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ ο αρχηγός του συναντιόταν με τη διαπλοκή για να κάνει ντηλ, με μάρτυρες γάτες Ιμαλαίων, Ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήριζε το Ποτάμι ως κόμμα του Μπόμπολα. Ήταν χαρακτηριστικό ότι όλοι εκείνη την εποχή στις παρέες διαβεβαίωναν πως είχαν έναν γνωστό «που τον εμπιστεύονταν», και ο οποίος… ήταν μπροστά (!) την στιγμή που ο Μπόμπολας έδινε λευκή επιταγή στον Σταύρο, να ξοδέψει όσα χρειάζονταν για να χτυπήσει τον ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος Μπόμπολας παίρνει αβέρτα έργα επί ΣΥΡΙΖΑ…).

-Η απειρία του Θεοδωράκη, και η αδυναμία του να ανιχνεύσει το κοινωνικό τοπίο . Μάθαινε τους ανωτέρω α ψιθύρους και αναρωτιόταν στους φίλους του «μα καλά, τόσο ανόητοι είναι και τα πιστεύουν αυτά;» Ναι, τα πίστευαν, αλλά δεν ήταν εξ ανάγκης ανόητοι. Στην Ελλάδα των 90ς και μετά, πολλοί πετυχημένοι ήταν πετυχημένοι λόγω εύνοιας διαπλεκόμενων πολιτικών και επιχειρηματικών κυκλωμάτων. (Φυσικά ο κόσμος τα αποδεχόταν όλα αυτά, επειδή και ο ίδιος στη δανει-α-ική δημοκρατία μας περνούσε καλά -μόνο η Αριστερά έβλεπε τότε λαϊκή δυστυχία. Ώσπου ήρθε το μνημόνιο και κατανόησαν όλοι…).

Η απειρία του Θεοδωράκη δεν τον βοήθησε να περάσει στην αντεπίθεση με στοιχεία που το επιτελείο του είχε συγκεντρώσει. Ο «ευνοούμενος της διαπλοκής» υστερούσε ιλιγγιωδώς μακράν, σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές ώρες, και έντυπες σελίδες προβολής, από τον αντιμνημονιακό, και… ανυποχώρητο εχθρό της διαπλοκής, ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν ενεργά πολιτικά στελέχη, που δεν γνωρίζουν αυτή την αναντιστοιχία προβολής ΣΥΡΙΖΑ και Ποταμιού.

-Η οργανωτική ανυπαρξία. Την ανωτέρω λαϊκή εντύπωση, επίσης δεν μπορούσε να ανατρέψει το Ποτάμι, καθώς μέσα σε ένα πνεύμα θολής νεωτερικότητας, θεώρησε ότι οι Τοπικές Κομματικές Οργανώσεις, αποτελούν οργανωτικό σχήμα της πρωθύστερης πολιτικής περιόδου, όπου είχε «κράτος κι εξουσία» η κομματοκρατία, την οποία κατήγγειλε. Έτσι οι – ολιγομελείς πάντα – οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν εύκολο, χωρίς αντίλογο, να σκυλεύσουν το νέο κόμμα.

-Ο συγκεντρωτισμός του Σταύρου Είχε την μοναδική ευτυχία αρχηγού που έλκυσε κάποια από τα πλέον αξιόλογα στελέχη της Κοινωνίας. Όπως φαίνεται αποδυνάμωσε την δημιουργική συμμετοχή τους, καθώς οι αποφάσεις του – φέρονται ότι – ήταν ενός ανδρός αρχή.

-Η έλλειψη ταξικού προσανατολισμού. Είπε προχθές στην ομιλία του «Η πολιτική σήμερα δεν είναι Αριστερή – δεξιά – κεντρώα! Η μάχη σήμερα είναι ανάμεσα, σε αυτούς που πιστεύουν στα κλειστά συστήματα, και αυτούς που πιστεύουν στις ανοιχτές κοινωνίες, στην ανοιχτή οικονομία». Σωστό φυσικά, αλλά μόνο εν μέρει: Σε αυτή την ανοιχτή κοινωνία θα υπάρχουν ο άνεργοι, οι 150 χιλιάδες που παίρνουν μισθό ως 200 ευρώ το μήνα , αλλά και ο Μπόμπολας και η Γιάννα. (τα συγκεκριμένα ονόματα αναφέρονται τυχαία, λόγω επικαιρότητας). Και μέσα στην «ανοιχτή κοινωνία» δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα. Ο ίδιος προβληματισμός ισχύει βέβαια για τους «Τρεις».

ΥΓ: Φυσικά θα μπορούσαν να συνεργαστούν με το ΠΑΣΟΚ και να επιβιώσουν, αλλά αυτό θα μας απασχολήσει σε άλλο σημείωμα.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr