Πάνος Μπιτσαξής

• Οι βαθυστόχαστες αναλύσεις για τον ιδεολογικό προσδιορισμό και το πολιτικό αποτύπωμα της Νέας Δημοκρατίας είναι περιττές. Η Νέα

Δημοκρατία είναι το κόμμα της ιστορικής ελληνικής Δεξιάς. Όλοι το γνωρίζουν. Η απώτερη καταγωγή της από το Λαϊκό Κόμμα και την ΕΡΕ,

δηλαδή με τα δεινά του εμφυλοπολεμικού κράτους έχει σήμερα περισσότερο ιστορική σημασία και λιγότερο άμεση πολιτική σημασία. Η

καταγωγή αυτή έχει αξία μόνο ως προς τη στάθμιση της δραστηριότητας ορισμένων θυλάκων που φυτοζωούν στον ευρύτερο χώρο της Νέας

Δημοκρατίας, οι οποίοι όσο κι αν προσπαθούν να το κρύψουν, όσο κι αν στρογγυλεύουν τον πολιτικό τους λόγο, έλκονται κι αισθάνονται

ότι τους εκφράζει βαθύτερα η καταγωγή αυτή.

Η αληθινή, όμως, αφετηρία και η πολιτική ταυτότητα της σημερινής Νέας Δημοκρατίας πρέπει να τοποθετηθεί χρονικά στο 1974. Η

μεταδικτατορική Δεξιά, έχοντας ζήσει και η ίδια το τι θα πει Χούντα, έκανε βαθειά τομή στην ίδια της την υπόσταση και εγκατέλειψε σε

πολύ μεγάλο βαθμό τα προδικτατορικά χαρακτηριστικά της. Η αποκατάσταση της πολιτικής ομαλότητας και της Δημοκρατίας, η εθνική

συμφιλίωση, η ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, η πολυμερής και ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, η κατάργηση της Βασιλείας, η αναγνώριση της

καθομιλούμενης δημοτικής γλώσσας ως επίσημης γλώσσας του κράτους, το πρώτο μεταδικτατορικό Σύνταγμα της χώρας ήταν

συγκλονιστικά βήματα προόδου για τη χώρα και μετασχημάτισαν την ελληνική ιστορική Δεξιά σε μια σχετικά σύγχρονη ευρωπαϊκή

κεντροδεξιά με σαφή εκσυγχρονιστικό και δημοκρατικό προσανατολισμό. «Σχετικά», γιατί το πελατειακό κράτος, τα τζάκια, οι φαμίλιες

εξακολουθούσαν κι εξακολουθούν ακόμα να είναι κραταιά και άπαρτα κάστρα στην λειτουργία της Νέας Δημοκρατίας.

Ο παράδοξος συνδυασμός του αναχρονισμού και του εκσυγχρονισμού, με αφετηρία το 1974, αποτελεί την διαχρονική πολιτική ταυτότητα

της Νέας Δημοκρατίας.

• Η Νέα Δημοκρατία, σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ, έδειξε ιδιαίτερη αντοχή στον χρόνο. Πέτυχε να αφομοιώσει τις ίδιες της τις διασπάσεις.

Εκδήλωνε αχανή πολιτική ευελιξία, άλλοτε με τη μορφή του καιροσκοπικού αμοραλισμού και άλλοτε με αληθινά ρεαλιστική και υπεύθυνη

στάση. Θυμίζω ενδεικτικά τα εξής: Το 1974, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ηγείτο ενός μικρού κόμματος και καθύβριζε τον Κωνσταντίνο

Καραμανλή από την εφημερίδα «Κήρυκας Χανίων», την οποία τότε εξέδιδε. Δέκα χρόνια αργότερα έγινε Αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και

κατόπιν Πρωθυπουργός. Ο Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος, εξέχων ρήτωρ και ακραιφνής δεξιός, δεν άντεχε τον «κεντρώο» Μητσοτάκη

στην Αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας. Επιχείρησε να την διασπάσει ιδρύοντας την ΔΗΑΝΑ. Το κόμμα του δεν είχε τύχη. Ο ίδιος, όμως,

ευτύχησε να διανύσει δύο θητείες στο Προεδρικό Μέγαρο και μάλιστα, τηρουμένων των αναλογιών και των περιορισμών του αξιώματος,

ιδιαιτέρως επιτυχείς. Ο «διασπαστής» και «προδότης» της παράταξης, που ανέτρεψε την κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1993, ο Αντώνης

Σαμαράς, έγινε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και Πρωθυπουργός της χώρας. Άλλος «διασπαστής» και ιδρυτής πολιτικού σχηματισμού,

που δεν ευδοκίμησε επίσης, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, επέστρεψε ως Αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Υπουργός Εθνικής Άμυνας

και τώρα, με ύφος δέκακαρδιναλίων, ως Επίτροπος Μεταναστευτικής Πολιτικής μας παραδίδει μαθήματα εθνικής ενότητας. Η Ντόρα

Μπακογιάννη ίδρυσε κι αυτήκόμμα. Επέστρεψε, όμως, με την ουρά υπό τα σκέλη, είναι βουλευτής της Νέας δημοκρατίας κι επιστρατεύει

όλη την μητσοτακική ψυχραιμία, με την οποία έχει ανατραφεί, για να κρύψει το θυμό της για τον αδελφό της Κυριάκο. Σε όλο αυτό το

πήγαινε – έλα ένα πλήθοςστελεχών πήγε, ήρθε, επανήλθε, κατέλαβε υπουργικούς θώκους και αξιώματα, κατέχει βουλευτικά έδρανα και

ομνύει στην ενότητα της παράταξης.

Υποκλίνομαι στην ανθεκτικότητα της Νέας Δημοκρατίας, αν κι έχω σοβαρές αμφιβολίες για το πόσο ακόμα θα διαρκέσει.

• Σε κάθε εκλογική ήττα η Νέα Δημοκρατία αναζητούσε νέο αρχηγό. Κάθε αλλαγή αρχηγού ήταν η κολυμβήθρα του Σιλωάμ της αποτυχίας.

Ηχεί ακόμα στα αυτιά μου το ειρωνικό σύνθημα του πασοκικού πλήθους προς τον Ανδρέα «Όταν οι άλλοι θα ψάχνουν για αρχηγό, εμείς θα

σε φωνάζουμε ξανά Πρωθυπουργό». Κατά σειρά, Κωνσταντίνος Καραμανλής, Γεώργιος Ράλλης, Ευάγγελος Αβέρωφ, Κωνσταντίνος

Μητσοτάκης, Μιλτιάδης Έβερτ, Κώστας Καραμανλής, Αντώνης Σαμαράς και ήδη Ευάγγελος Μεϊμαράκης. Δεν είναι και λίγοι. Η αλλαγή

αρχηγού έστρεφε τη ρητορική της Νέας Δημοκρατίας «αριστερά». Υπήρξαν φάσεις που στο επίπεδο του πολιτικού λόγου η Νέα Δημοκρατία

εκινείτο στις αριστερότερες παρυφές που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί για ένα κόμμα της Δεξιάς. Η πράξη βέβαια ανέτρεπε πάντα τον

αφύσικο αυτό προσανατολισμό. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σήμερα. Καρμπόν.

• Η Δεξιά ψάχνεται δεξιά και αριστερά. Δεν αναζητά τις αιτίες της κρίσης ούτε το δικό της τεράστιο μερίδιο ευθύνης, ιδιαίτερα στην περίοδο

2004 – 2009. Εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια συγκεκριμένου σχεδιασμού της εξόδου από την κρίση. Έγινε ξανά «αντιμνημονιακή». Ψάχνει

ένα λόγο ελκυστικό, λίγο δεξιό και λίγο αριστερό αλλά εντελώς άγονο. Μοναδικός στόχος η ανάκτηση της ανίσχυρης εξουσίας ή έστω της

συμμετοχής σε αυτή. Ανούσιος λόγος, βαθιά αδιάφορος και καθόλου πειστικός.

• Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης υπόσχεται ότι η Νέα Δημοκρατία δεν θα ψηφίσει ξανά κανένα φόρο. Μόνο οι φόροι που βάζει η Νέα Δημοκρατία

είναι οι σωστοί. Οι φόροι που βάζει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι όλοι λάθος.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης δηλώνει: «Θα κάνω την Δεξιά μόδα». Εξαγγέλλει ότι θα νικήσει τον Τσίπρα. Επί της ουσίας, ουδέν.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θωπεύει τα ώτα της ελληνικής επιχειρηματικής τάξης. Ο λόγος του, όμως, είναι αόριστος, ασαφής και

γενικόλογος.

Ο Τζιτζικώστας δεν κάνει τον κόπο να μας πει απολύτως τίποτα, πέραν της προβολής μιας πλαδαρής και λίαν αδιάφορης, πρόωρα

γερασμένης, νεότητας.

• Διακινδυνεύω μία πρόβλεψη. Η διάσπαση της Νέας Δημοκρατίας θα είναι σύντομα γεγονός, το οποίο θα προκαλέσει ευρείες και σοβαρές

ανακατατάξεις και οσμώσεις στο αντιπολιτευτικό τοπίο. Η Νέα Δημοκρατία βαδίζει το δρόμο του δεξιού λαϊκισμού. Επιπλέον, φαίνεται

καθαρά ότι τα τζάκια, οι φατρίες, οι φαμίλιες, τα καπετανάτα έχουν βγάλει τα μαχαίρια, αλληλοσφάζονται και είναι αδύνατο να

συνυπάρξουν όλοι μαζί. Το αποτέλεσμα της εκλογικής διαδικασίας θα προκαλέσει διάφορους γάμους και διαζύγια χωρίς να υπάρχουν

αληθινές διαφορές. Μόνο φιλοδοξίες που δεν αφορούν κανέναν.

• Η ευγένεια επιβάλλει να ευχηθώ καλή επιτυχία στους 4 υποψήφιους της Νέας Δημοκρατίας. Θυμήθηκα, όμως, ένα τραγούδι από την

παράδοση του νέου κύματος , το οποίο θα άξιζε να το ακούσετε στο you tube. Οι παλιότεροι σίγουρα το έχουν τραγουδήσει. «Τέσσερεις

στρατηγοί κινάν και παν / για πόλεμο στο μακρινό το Ιράν. / Ο πρώτος από πόλεμο δεν σκάμπαζε / ο δεύτερος τις κακουχίες δεν άντεχε / ο

τρίτος ήταν υποκείμενο γελοίο / κι ο τέταρτος φοβότανε το κρύο».

Την σειρά θα τη βάλουν οι ψηφοφόροι.

* Το εκάστοτε άρθρο απηχεί στις απόψεις του συντάκτη του. 

iPorta.gr