Ωραιοζήλη Τζίνα Δαβιλά 

Μαντάμ Σουσού: η αξεπέραστη Άννα Παναγιωτοπούλου σε μια κλασική, σχεδόν μουσειακή σειρά της καλής ελληνικής τηλεόρασης.

Η σειρά της ΕΡΤ γυρίστηκε στον Μπούθουλα η Μπύθουλα, περιοχή κοντά στον σημερινό Κολωνό Αττικής, δίπλα στον ποταμό Κηφισό όπου τα λιμνάζοντα νερά και οι λάσπες που δημιουργούνταν, υποβάθμιζαν σημαντικά τη ζωή των κατοίκων και δη της κυρίας Σουσούς, της ηρωίδας του χρονογράφου Δημήτρη Ψαθά, της κοκέτας, της φαντασμένης, μεγαλομανούς, μεγαλόκαρδης, υπεράνω κυρίας Σουσούς που άπαντες κορόιδευαν για την ασυγκράτητη φαντασία της, ενώ ο Παναγιωτάκης της, ο ταπεινός και προστατευτικός ψαροπώλης σύζυγός της, την θαύμαζε, την αγαπούσε βαθιά και προσπαθούσε να την σώσει από τις κακοτοπιές αγνοώντας τα κουτσομπολιά του Μπυθουλέϊκου. Η Σουσού είχε πείσει τον εαυτό της ότι καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια και αυτοαποκαλείτο σνομπαρία αφού δεν  καταδεχόταν τους Μπυθουλαίους.

Η Μαντάμ Σουσού ήταν υπαρκτό πρόσωπο, παντρεμένη με δημοσιογράφο της περιοχής, τους φίλους του οποίου καλούσε σπίτι τους για δείπνο προσφέροντάς τους φρούτα και επισημαίνοντας ότι αυτό κάνουν οι αριστοκράτες του Παρισιού.

Η σειρά γράφτηκε το 1939 και πρωτοπαίχτηκε στον κινηματογράφο το 1948 σε διασκευή του Νίκου Τσιφόρου με πρωταγωνίστρια τη Μαρίκα Νέζερ και τον Βασίλη Λογοθετίδη, κατόπιν το 1972 έγινε τηλεοπτική σειρά με πρωταγωνίστρια την Άννα Παϊτατζή (την κυρα-Ουρανία του Λούνα Παρκ) και το 1986 σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου λατρεύτηκε αφήνοντας το ανεξίτηλο αποτύπωμά της ως Μαντάμ Σουσού η Άννα Παναγιωτοπούλου. Η αισθητή διαφορά της κυρίας Παναγιωτοπούλου ήταν το πηγαίο ταλέντο της αφενός, η εύπλαστη διειδυτικότητά της στον χαρακτήρα της ηρωίδας αφετέρου. Η Μαντάμ Σουσού του Ψαθά είναι η τραγική φιγούρα μιας αυθεντικής, μεγαλόπρεπους γυναίκας, ετοιμόλογης στις γκάφες της με τα γαλλικούλια της, της αφοπλιστικά δηκτικής στην ειρωνεία της αριστοκρατίας, της γενναιόδωρης και σπάταλης, χωρίς μέτρο γυναίκας, με απίστευτη αντοχή που δημιουργεί στο μυαλό της τον κόσμο που επιθυμεί και πιστεύει ότι ανήκει σε αυτόν με όλη της την υπόσταση.

Είναι η θλιβερή όψη μιας στερημένης γυναίκας  που ποθεί  τον  κόσμο της αριστοκρατίας που θαυμάζει και τον οποίο κόσμο υποτάσσει όταν καταφέρνει να γίνει Κολωνακιώτισσα διαπράττοντας την ύβρη.

Είναι μια τραγική φιγούρα δυστυχισμένης που δέχεται με υπερηφάνεια την πτώση της, ξεριζώνοντας το μητρικό φίλτρο για να υπηρετήσει για ακόμη μία φορά το όνειρο της αριστοκρατίας. Αφήνει το παιδί της, το “υψηλόν μικρόν”, στην πόρτα ενός εφοπλιστή για να λάβει την αριστοκρατική παιδεία και αγωγή επιστρέφοντας στον Παναγιωτάκη της και στον Μπύθουλα.

Η Μαντάμ Σουσού, μέσα στην υπερβολή, την ύβρη, την ξιπασιά, την αμορφωσιά της, την αγέρωχη και αταλάντευτη περηφάνεια της, είναι η αγαπημένη μου Σουσού, που μου γεννά μόνο συναισθήματα θαυμασμού και αγάπης. Αν θέλετε και κατανόησης. Διεκδικεί το δικαίωμα στο όνειρο στην υπερβολή για να γίνει αληθινό, γεγονός που την καθιστά αδέξια να το διαχειριστεί προκαλώντας η ίδια την πτώση της. Είναι μια πεισματάρα, επίμονη, φαντασιόπληκτη γυναίκα, αντιπαθητική  για κάποιους, μα ιδιαζόντως συναισθηματική και μεγαλειώδης κατά την εκτίμησή μου, αφού προτιμά να θυσιάσει τον εαυτό της μπροστά στην προσδοκία της αριστοκρατορικά θρεμμένης κόρης της υπό τις καθοδηγίες και υποδείξεις της.

Δεν μου προκαλεί καν τον οίκτο. Τον οίκτο μου προκαλούν η μιζέρια και η μικροψυχία. Η Σουσού είναι υποδειγματικά μεγαλειώδης, όπως μεγαλειωδώς έδωσε το πουλόβερ και τα εσώρουχα του Παναγιωτάκη στο πτωχοκομείον για να εντυπωσιάσει, όπως μεγαλειωδώς βάπτισε τον σκύλο της Καραβάν εκ αριστοκρατικής ράτσας, όπως μεγαλειωδώς θρήνησε τον “αυτοκτονούντα σύζυγό της” απαξιώνοντας τις φαρμακομύτες που την χλεύασαν ως κορόιδο του απατεώνα Κατακουζηνού που εξαφανίστηκε με τα εκατομμύριά της, όπως μεγαλειωδώς απέρριψε την υπερπροσφορά του αρχιπρωτοκολλάρχη των μεγάρων της Λεό να της καταθέσει την μικρή του περιουσία στην πτώση της, όπως μεγαλειωδώς κράτησε κοντά της την μικρή Λεονί-Μαρί-Δημητρούλα, την προσωπική της καμαριέρα επί των ιδιαιτέρων διαμερισμάτων της.

Τη Μαντάμ Σουσού την αγάπησα όπως την παρεξηγημένη Φραγκογιαννού του Παπαδιαμάντη και τη μαυροφορεμένη τούρκισσα από το διήγημα του Γιώργου Ιωάννου «Στου Κεμάλ το σπίτι» που επέστρεφε στο σπίτι της, μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών, κάθε χρόνο την εποχή που γίνονταν τα μούρα. 

Θαύμασα την ανεξάντλητη αντοχή της.

Και την κυρία Παναγιωτοπούλου που καμία, μα καμία δεν θα την αντικαταστήσει επάξια, όσο κόπο κι αν καταβάλλει.

Πρόκειται για μια συγκλονιστικά επιτυχημένη σειρά της ελληνικής τηλεόρασης (που ευτυχώς κυκλοφορεί στο διαδίκτυο) με εξαιρετικούς πρωταγωνιστές – Θανάση Παπαγεωργίου, Άγγελο Αντωνόπουλο, Πάνο Χατζηκουτσέλη (που απεβίωσε πρόσφατα), Νατάσα Ασίκη και άλλους υποδειγματικής ερμηνείας ηθοποιούς – που τιμά την ιστορία της ΕΡΤ. Η Μαντάμ Σουσού είναι σειρά σχεδόν μουσειακή σαν τον ακριβό μας “θείο Πλάτανο” της κοκορόμυαλης Σουσούς.

Στον αντίποδα τηλεοπτικά λύματα και ακαθαρσίες προβάλλονται σε περισπούδαστα, πανάκριβα κανάλια με μεγάλους χορηγούς και ισχυρούς ιδιοκτήτες. Βιώνουν την décadence και το γνωρίζουν, αλλά σκύβουν κεφάλι και κορμοστασιά σε στάση υπηρέτη καθώς ούτε υπερηφάνεια έχουν, ούτε καν σπονδυλική στήλη. Και ερωτώ, ποιον προτιμάτε. Αυτούς ή την περήφανη και φαντασμένη Μαντάμ Σουσού ή Σούζυ Κατακουζηνού;

Καλή σας διασκέδαση.

14.9.2020

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr