Ρούλα Βασιλοπούλου

Όταν ήμουν μικρή είχα μια κούκλα που αγαπούσα πολύ. Ήταν το παιδί μου. Μεγάλωνα μαζί της. Με συντρόφευε όχι μόνο τις ώρες του παιχνιδιού, αλλά και αυτές του φαγητού πάνω στο τραπέζι και κυρίως τις ώρες της νύχτας που ξάπλωνε δίπλα μου κάνοντας με να νιώθω ασφάλεια.

Εγώ μεγάλωνα κι εκείνη ξεμάκραινε χωρίς να το αντιλαβάνομαι. Το όμορφο φόρεμα της με τα βολάν ξεθώριασε, σκίστηκε και η ίδια άρχισε να χλομιάζει. Ο χρόνος έκανε και εκεί τις επεμβάσεις του. Όμως για μένα ήταν πάντα το παιδί μου,η συντροφιά μου, η συνοδοιπόρος μου. Μέχρι που άρχισε να ξεχνιέται για μέρες. Αρχικά στο κρεββάτι, μετά στο ράφι και στο τέλος σ’ ένα καλάθι. Κάπου εκεί ήταν που μου είπαν “ήρθε η ώρα να την πετάξουμε”. Έτσι ακριβώς ΝΑ ΤΗΝ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ. Μαχαιριά το ρήμα.

Πως μπορούσα να πετάξω τα χρόνια που ζήσαμε. Τα δάκρυα μου που μούσκευαν τα μάγουλα της,τα ατελείωτα μυστικά μου που της εμπιστεύτηκα και δεν τα πρόδωσε ποτέ, το χαμόγελο της που ήταν παρηγοριά στα δύσκολα μου, και τα βλέφαρα που ανοιγόκλειναν λες για να μου επιβεβαιώσουν πως με παρακολουθεί συνέχεια και συμμετέχει στη ζωή μου.

Ήταν μια κούκλα το ξέρω, όμως για μένα ήταν σαν ζωντανή.

Δε την πέταξα ποτέ λοιπόν. Ζει στο βάθος της ντουλάπας μου ξεπερασμένο κομμάτι πλαστικού παιχνιδιού, όμως τόσο λατρεμένο που τα σκουπίδια δε θα ταν ποτέ το τέλος της.

Από τότε έμαθα να είμαι πιστή στους συνοδοιπόρους, στην οικογένεια, στους φίλους.

Από τότε έμαθα η πιο σωστά ένιωσα το αίσθημα ευθύνης απέναντι σε ότι μας συντροφεύει.

Η ωριμότητα βέβαια μου δίδαξε πως τα υλικά πράγματα εχουν μηδενική αξία και τ αποχωριζόμαστε εύκολα, όμως το αίσθημα της ευθύνης και του σεβασμού έβαλε στη θέση της κούκλας τα έμψυχα.

Όλα τα έμψυχα. Δεν πετάμε τη γιαγιά στο ίδρυμα γιατί μεγάλωσε, της οφείλουμε πολλά.

Δεν εγκαταλείπουμε τους γονείς μας όταν έρχονται τα δύσκολα, εκείνοι μας γέννησαν, μας έθρεψαν, μας έμαθαν να μιλάμε, ξενύχτησαν και καρδιοχτύπησαν για μας χρόνια πολλά. Δε ξεφορτωνόμαστε το σκυλί που μας αγαπά με όλο του το είναι, γιατί το βαρεθήκαμε.

Τι θα πει βαρεθήκαμε; Οπως δε πετάς το παιδί σου που κάνει ζημιές, όπως δε πετάς το γονιό σου που λερώνεται, όπως δε δένεις τον έφηβο αδελφό σου στην ερημιά επειδή δε θες να μπλέκεται στα πόδια σου, έτσι δε πετάς το ζώο σου. Γιατί είναι ζωντανό, αισθάνεται, πονά, φοβάται αγαπά.Γιατί πορεύτηκες μαζί του, γιατί μοιράστηκες στιγμές. Είναι ανήθικο, φτηνό και απάνθρωπο.

Κάθε φορά που περνάω τη πόρτα του κυνοκομείου η καρδιά μου ματώνει. Βλέπω μάτια όλο λαχτάρα για χάδια και αγάπη. Βλέπω μουσούδες που στριμώχνονται στα σύρματα για να προσφέρουν στ’ απλωμένο μου χέρι το δικό τους χαιρετισμό με τη γλώσσα τους και αρρωσταίνω Θυμώνω και πονάω.

Κάποια από αυτά σε λίγο θα πεθάνουν. Γιατί οι αρρώστιες σε ζώα που συνωστίζονται ειναι πολλές. Κάποια θα ζησουν χρόνια περιμένοντας και ελάχιστα θα βρουν αγάπη για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Και τότε χαίρομαι για τη κούκλα που δεν πέταξα, για τα δύσκολα που έζησα δίπλα σε ανθρώπους και ζώα που αγαπούσα και τους έδειξα πως ήμουν εκεί μέχρι το τέλος και γιατί έχω το αίσθημα της ευθύνης και μπορώ ν΄ αγαπήσω.

Μπορεί να’ ναι επώδυνο αλλά ξέρω πως αξίζει .

Το κυνοκομείο Ρόδου βρίσκεται στο Τσαΐρι φιλοξενεί περίπου 300 σκυλιά. Έχει μεγάλη ανάγκη από εθελοντές, τροφές και φάρμακα, αλλά κυρίως έχει ανάγκη από ανθρώπους που θ ανοίξουν με υπευθυνότητα το σπίτι τους και την καρδιά τους σε κάποιο από αυτά τα σκυλιά.

Για όσο αυτό θα ζει και θ’ αγαπάει αληθινά και παντοτινά.

Τηλ επικοινωνίας 2241069476