Ανοιχτή πόρτα

Στο χώμα ή στον «φούρνο»; Μόνον μια η επιλογή, δεύτερη δεν υπάρχει, του Δημήτρη Κατσούλα

Spread the love

Δημήτρης Κατσούλας

Δημήτρης Κατσούλας

Ας ξεκινήσω τούτο το σημείωμα με μια διαπίστωση η οποία έχει να κάνει με δυο ερωτήματα: α) Τι τέλος πάντων ισχύει με τα Κοιμητήρια Αττικής όσον αφορά στην ταφή των νεκρών οι οποίοι τυγχάνουν να μην είναι δημότες του ομώνυμου νομού στον οποίο διέμεναν πριν αποθάνουν και β) Ποία η επικρατούσα κατάσταση στα νεκροταφεία της χώρας άμα τη συμπληρώσει τριετίας από τους πρώτους νεκρούς του κορωνοϊού οι οποίοι φέτος (2021-2024) ολοκληρώνουν τον χρόνο ταφής τους. 

Όσον αφορά στο πρώτο ερώτημα, απάντηση λαμβάνει κάποιος όταν αποτανθεί είτε στα ΚΕΠ είτε στα κατά τόπους δημαρχιακά ή δημοτικά Διαμερίσματα εκάστου Δήμου του νομού Αττικής, η οποία (απάντηση) σε άλλες των περιπτώσεων είναι διφορούμενη ή ασαφής σε άλλες δε ξεκάθαρη, όπερ και αρνητική.Τούτο σημαίνει ότι: Εάν ο θανών δεν υπέβαλε φορολογική δήλωση των δύο τελευταίων ετών ‘ως ο νόμος ορίζει’ ισχυρίζονται στα Δημοτικά Διαμερίσματα, ευρισκόμενος εν ζωή στην αρμοδία Φορολογική Αρχή του νομού στον οποίο διέμενε– (ασχέτως των ετών διαμονής του στον νομό), δεν του παρέχεται η άδεια ταφής του σε αυτόν, οπότε θα πρέπει ή να μεταφερθεί στον τόπο καταγωγής του για να ‘αναπαυθεί’ ή να επιλέξει την κάμινον ‘φούρνο’- αποτεφρωτήριο της περιοχής Ριτσώνας Ευβοίας του Δήμου Χαλκιδέων (καθότι ιδιωτικό), προκειμένου να μετατραπεί σε σκόνη, οπότε ή τέφρα ή παραλαμβάνεται από τους οικείους για ιδία χρήση ή παρέχεται ακόμα η δυνατότητα ταφής της με την τεφροδόχο σε παραπλήσιο και ειδικά διαμορφωμένο χώρο που διαθέτει το αποτεφρωτήριο.

Κι επειδή, ουδέν ψευδέστερον του ισχυρισμού εκείνων που προτάσσουν τον (δήθεν) νόμο υπάρχει, ασχοληθήκαμε έτι περαιτέρω κι από την έρευνα προέκυψε ότι ‘υπεράνω πάντων, δυστυχώς, ο παράς να πίπτει και όλα διορθώνονται’, εάν καταβληθούν είτε στα γραφεία τελετών – πρωτίστως – είτε στους κατά τόπους ναούς των Κοιμητηρίων είτε σε ‘γνωστούς’Δημαρχιακούς η Διαμερισματούχους Συμβούλους είτε ακόμα και σε πεπειραμένους ιερουργούντες νεκροταφείων ‘τα …ναύλα για την άλλη ζωή, ξεμπερδεύεις άπαξ, ταχέως και δια παντός από κάθε τι σχέση έχον τόσον με τις ταφές όσον και τους επιμηκυμένους χρόνους παραμονής εντός των τάφων νεκρών ή στα οστεοφυλάκια αυτών’, και ο λόγος – εν κατακλείδι – είναι απλός: εφόσον οι χώροι ταφής παραμένουν οι ίδιοι (μη επεκτάσιμοι) και οι νεκροί κάθε χρόνο αυξάνονται, επόμενο είναι να εμφανίζονται μεγάλοι χρόνοι καθυστέρησης, με αποτέλεσμα οι Δήμοι να ωθούν τους τεθνεόντες προς την επαρχία και τους τόπους καταγωγής των προς ενταφιασμό τους.

Όμως, όπως σε τοπικό επαρχίας σάιτ διαβάσαμε– γεγονός το οποίο ευχόμαστε να μην επιβεβαιωθεί και στα μεγάλα αστικά κέντρα της Ελλάδος– νεκροί εξ αιτίας του κορωνοϊού όπου φέτος κλείνουν τον τρίτο χρόνο ενταφιασμού των παραμένουν άσηπτοι λόγω των διπλών ή και τριπλών περιτυλιγμάτων των φερέτρων με νάιλον, με αποτέλεσμα ν’ απαιτείται άνοιγμα του τάφου, αφαίρεση του πλαστικού στον βαθμό που είναι δυνατόν προκειμένου ν΄αρχίσει η αποσύνθεση των πτωμάτων, κάτι το οποίο δεν έλαβαν σοβαρά υπόψη τα νοσοκομεία στα οποία κατέληγαν οι προσβεβλημένοι από τον θανατηφόρο ιό covid 19. 

Επειδή η θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος κατά βάθος είναι αντίθετη με την αποτέφρωση – και η οποία προσωπικώς με βρίσκει σύμφωνο – φθάσαμε μέσα σε 5 χρόνια από την λειτουργία του μοναδικού αποτεφρωτηρίου στην Ελλάδα (2019) να επιμερισθεί η κοινωνία σε δυο επιλογές: σε αυτήν της εν τοις χώμασι ταφής και σε αυτήν της εν τη καμίνω (αποτεφρωτήριο-φούρνος) εναλλακτικής τοιαύτης. Πολλοί δε είναι εκείνοι οι οποίοι ανακουφίστηκαν με την ίδρυση της εν λόγω μονάδος καύσεως, αποφεύγοντες ως λένε τις διαδικασίες μεταφοράς στην Βουλγαρία της σορού των αγαπημένων τους προσώπων οι οποίοι είχαν εκφράσει την επιθυμία τους να καούν καθ’ ον χρόνον ευρίσκοντο εν ζωή. 

Είτε από την μεριά το εκτιμήσει κάποιος είτε από την άλλη, ο παράγων ‘κονόμα’ υπεισέρχεται και στις δυο περιπτώσεις, με τις τσέπες όμως των φαιλονιών των παπάδων να ράβονται κάπως στενότερες και κοντύτερες την τελευταία τετραετία, όπως με πληροφορεί ο παπά Θόδωρος από κάποιο χωριό του Δήμου Πύλου-Νέστορος Μεσσηνίας.  

Για το τραγούδι: Στίχοι Κώστας Βίρβος

Σύνθεση: Μίμης Πλέσσας

Ερμηνεία: Αντώνης Καλογιάννης συνοδεία φωνητικών Λιλάντα Λυκιαρδοπούλου, Πασχάλης, Σπύρος Βλασσόπουλος, Κατιάνα Μπαλανίκα

Τίτλος δίσκου: Τα πρώτα μου τραγούδια 1972-1975

https://www.youtube.com/watch?v=MZSUKj9k16w

 

 

SHARE
RELATED POSTS
SVALUTATION, του Αλέξανδρου Μπέμπη
Ανοχές και Αντοχές!, του Γιώργου Σαράφογλου
Αρχαιολογικό Μουσείο Ρόδου: η Ιστορία ζωντανεύει, της Τζίνας Δαβιλά (εικόνες)

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.