Κωστής Α. Μακρής

 

 

 

 

Κερδίστε από το iPorta.gr  3 διπλές προσκλήσεις για όποια Δευτέρα ή Τρίτη θέλετε μέχρι και τις 15

Ιανουαρίου στέλνοντας μέιλ στο [email protected] με την ένδειξη “Κίκι”. 

 

 

 

 

 

Η γυναίκα “βιολί” είναι ίσως μια από τις πιο εμβληματικές φωτογραφίες του 20ου αιώνα.

 

O Μαν Ρέι (Man Rey) έχει φωτογραφίσει το 1924 την πλάτη της «Kiki de Montparnasse» ως βιολί και της είχε δώσει και το όνομα «Βιολί του Ένγκρ», κάτι

που παραπέμπει σε μια έκφραση των Γάλλων όταν θέλουν να μιλήσουν για ένα πάθος, χόμπι ή «ψώνιο» κάποιου για μια τέχνη που την κατέχει πολύ

λιγότερο από μια άλλη.

 

Ήταν άραγε ένα ―ελαφρώς κακεντρεχές― σχόλιο αυτό για τη ζωγραφική της «Κικί του Μονπαρνάς» σε σύγκριση με την άφθαστη ερωτική της τέχνη ή την

εκρηκτικότητας της «ζωικής» τέχνης με την οποία ζούσε την κάθε της μέρα; Άγνωστο.

 

Η Alice Ernestine Prin γεννήθηκε στις 2 Οκτωβρίου του 1901 και πέθανε στις 29 April του 1953. Είχε γίνει γνωστή ως “Βασίλισσα του Μονπαρνάς” (Queen

of Montparnasse) ή “Η Κική του Μονπαρνάς” (Kiki de Montparnasse).

 

Ήταν Γαλλίδα. Ήταν μοντέλο, τραγουδίστρια σε νυχτερινά κέντρα, ηθοποιός και ζωγράφος. Γνωρίστηκε και θαυμάστηκε από τα πιο γνωστά καλλιτεχνικά

ονόματα που πέρασαν από το Παρίσι του μεσοπολέμου (γύρω στο 1927).

 

Διαβάζουμε στο πρόγραμμα της παράστασης:

 

Αναστάτωσε το Παρίσι με την ελευθεριάζουσα και επαναστατική αθωότητα της και έφτασε να γίνει το πιο φημισμένο μοντέλο του 20ου αιώνα ποζάροντας

για τους πιο γνωστούς φωτογράφους της εποχής όπως ο Μαν Ρέι και ο Μπρασάι και ζωγράφους όπως ο Φουζίτα, ο Κίσλιγκ, ο Περ Κρόγκ και ο Πικάσο.

Βασίλεψε στο καλλιτεχνικό στερέωμα του μεσοπολέμου σαν το υπέρλαμπρο σύμβολο του ερωτισμού. Μια γυναίκα που επέλεξε να ζήσει τη κάθε στιγμή, το

κάθε λεπτό σαν να είναι το τελευταίο της και που απέδειξε με τις πράξεις της ότι για να ζήσεις δεν χρειάζεται να είσαι όμορφος, αλλά να μπορείς να δεις

την ομορφιά μέσα σου. Να είσαι ο εαυτό σου και να κάνεις την κάθε σου μέρα ξεχωριστή.

 

Εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι η μεταφορά στη θεατρική σκηνή ενός μονολόγου μιας τέτοιας γυναίκας είναι μια πρόκληση για κάθε συγγραφέα,

σκηνοθέτη και ηθοποιό.

 

Και κάτι τέτοιο μπορεί εύκολα να τρομάξει έναν δειλό θεατή όπως είμαι εγώ.

 

Γιατί δειλός; Γιατί σπάνια ευχαριστιέμαι από μια παράσταση.

 

Και συχνά δειλιάζω να πάω στο θέατρο παρ’ όλο που μου αρέσει πολύ.

 

Πολλές φορές προτιμώ να διαβάσω ένα θεατρικό έργο και να φανταστώ την τέλεια ―για μένα, εννοείται― παράσταση, παρά να πάω να δω ένα μέτριο

ανέβασμα ενός μέτριου (ή ακόμα και καταπληκτικού) έργου.

 

Κάπως έτσι είχα δειλιάσει να πάω να δω την Νταίζη Σεμπεκοπούλου στον μονόλογο της Κίκι. Παρ’ όλα τα επαινετικά σχόλια που είχα ακούσει και παρ’ όλη

την εκτίμηση που έχω για την επάρκεια της έμπειρης και τολμηρής ηθοποιού.

 

Και κάποια στιγμή το είδα. Παρέα με τη γυναίκα μου μερικούς φίλους.

 

Και τι καλά που έκανα!

 

Παραθέτω πέντε φράσεις από το πρόγραμμα που κάθε άλλο παρά τυχαία είναι διαλεγμένες.

 

«Εντάξει γιαγιά μου, μην φωνάζεις, θα γυρίσω…»

 

«Για να πληρώσω το νοίκι μου έκανα και πορνεία. Άντρες, σεξ, ποτό…»

 

«Είμαι ερωτευμένη, ερωτευμένη, ερωτευμένη…είμαι ερωτευμένη με το Παρίσι…»

 

«Δεν ήμουν όμορφη, αλλά δεν με ένοιαζε. Ήμουν ο εαυτός μου, ήμουν εγώ…»

 

«Αν μπορούσα θα ζούσα γυμνή, σαν την Εύα…»

 

Η Κικί κοριτσάκι.

 

Η Κικί φεύγει να πάει να βρει τη μάνα που την εγκατέλειψε.

 

Η Κικί που παλεύει να επιβιώσει.

 

Η Κικί ερωτευμένη με τη ζωή, με το Παρίσι, με τον εαυτό της, με το σώμα της.

 

Η Κικί πριν γίνει Κικί και μετά…

 

Η Κικί που κατακτάει τον κόσμο!

 

Η Νταίζη Σεμπεκοπούλου μόνη στη σκηνή.

 

Με το σώμα της, με τον λόγο της, με την κίνηση και με το τραγούδι της.

 

Να σε παίρνει μαζί της σε ένα ταξίδι ορμητικής επέλασης σε μια ζωή ―που από το ξεκίνημα κιόλας την αδίκησε― αναζητήσεων, κατακτήσεων,

καταχρήσεων, ηδονών, αξιοσημείωτων συναντήσεων αλλά και ζόφου.

 

Με μια ορμή που μόνο οι κορυφαίοι της ζωής και οι ταλαντούχοι απελπισμένοι το μπορούν.

 

Η ηθοποιός μόνη στη σκηνή.

 

Σχεδόν… Γιατί υπάρχει και ένα πιάνο.

 

Αξιοθαύμαστη η εξαιρετικά έντονη “μη παρουσία” και της μουσικής του Στάθη Σούλη αλλά και της πιανίστριας Κατερίνα Δευτερέβου που υπογραμμίζουν την

ερμηνεία χωρίς να παρεμβαίνουν.

 

Η θεατρική εταιρεία Art Noir ξεκίνησε την καλλιτεχνική της πορεία στο θέατρο Άλμα (Αγίου Κωνσταντίνου και Ακομινάτου 15-17, Αθήνα) βάζοντας ψηλά

τον πήχη.

 

Την σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει ο Κωνσταντίνος Τσονόπουλος και την καλλιτεχνική επιμέλεια έχει ο Γιάννης Βούρος.

 

Το όνειρο της Κίκι είναι το τελευταίο δημιούργημα του Δημήτρη Οικονόμου και όπως ο ίδιος λέει το πιο γλυκό του όνειρο. Η ιδέα ήρθε από τον

Κωνσταντίνο Τσονόπουλο (Σκηνοθέτη) και αμέσως ήρθε και ο έρωτας για την Κίκι του Μονπαρνάς. Μια προσωπικότητα άπιαστη σε μια εποχή που στη

Γαλλία τα όνειρα γινόντουσαν πραγματικότητα μέσα από καλά κρυμμένους εφιάλτες.

 

 

Μια παράσταση που λέω ότι άξιζε να τη δω και προτρέπω και άλλους και άλλες να μην τη χάσουν.

 

Θέατρο Άλμα,

Αγίου Κωνσταντίνου και Ακομινάτου, Αθήνα 104 37

Δευτέρα και Τρίτη, 9:15 μ.μ.

Μέχρι τις 9 Φεβρουαρίου 2016

 

26 Δεκεμβρίου 2015