Κωστής Α. Μακρής

 

 

 

Όλες και όλοι στο Σύνταγμα!

 

Συμπολίτισσες, συμπολίτες και συμπολιτόπουλά μου! Κυρίες, κύριοι και παιδιά!

 

Φίλες, φίλοι και φιλαράκια μου! Συντρόφισσες, σύντροφοι και συντροφάκια μου!

Όλες και όλοι στο Σύνταγμα!

 

Κι ας βρέχει, κι ας χιονίζει! Ας έχει λιοπύρι και καύσωνα! Ας έχουμε φτώχεια, ταπείνωση, φόβο, απειλές, προσφυγιά, σκουπίδια… Ας κυνηγιούνται από

άσπλαχνους ανθρώπους πληγωμένα αδέσποτα, ας κυκλοφορούν εξαθλιωμένοι μετανάστες και άστεγοι στους δρόμους της πόλης μας.

Στο Σύνταγμα! Απ’ όλους τους δρόμους.

Χωρίς απαγορευτικά σε κανέναν δρόμο. Ούτε από την ευθεία, ούτε στο κέντρο, ούτε σ’ εκείνον από δεξιά, ούτε στον άλλον από τ’ αριστερά.

Όλες και όλοι στο Σύνταγμα!

 

Δεν εννοώ να πάμε πλατεία.

Στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ εννοώ να πάμε και να μπούμε μέσα στις σελίδες του και στα άρθρα του και στις παραγράφους του και να το κατακτήσουμε.

Να γνωρίσουμε τον γραφτό και θεμελιώδη νόμο της Πολιτείας μας.

Εκεί να μαζευτούμε. Εκεί να συναντηθούμε.

Στο Σύνταγμα και στους νόμους και στους θεσμούς.

Στα 120 άρθρα του και στις σαφώς διακριτές εξουσίες που ορίζει.

Στα δικαιώματα και στις υποχρεώσεις που έχουμε όλοι οι πολίτες της Ελλάδας.

Να μάθουμε απ’ έξω και την παράγραφο 4, στο ακροτελεύτιο άρθρο 120, που γράφει:

H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον

οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.

Κάτι ανάλογο με το παλιό 1-1-4, που κάποιοι το θυμούνται ακόμα σαν σύνθημα.

 

Στο Σύνταγμα να πάμε. Με τις πολλές του ίσως ατέλειες. Που μια απ’ αυτές ―για μένα― είναι το ότι δεν ορίζει ρητά την υποχρεωτική γνώση του

Συντάγματος από όλες τις Ελληνίδες και τους Έλληνες πολίτες με εκλογικά δικαιώματα. Που δεν υποχρεώνει όλους τους υποψήφιους πολιτευτές και

δημοσίους υπαλλήλους και λειτουργούς όλων των βαθμίδων, να δίνουν δημόσιες προφορικές εξετάσεις πάνω στο Σύνταγμα πριν θέσουν υποψηφιότητα ή

προσληφθούν. Κάτι που θα έκανε αυτομάτως παράνομο και αντισυνταγματικό τον αναλφαβητισμό.

Αυτό όμως μπορούμε να το αλλάξουμε στην πράξη.

Να το μάθουμε όλοι το Σύνταγμά μας. Να το μαθαίνουν τα παιδιά από το Νηπιαγωγείο σαν παραμύθι, να το ξαναδιδάσκονται στο Δημοτικό σαν αφήγημα με

παραδείγματα, να το αναλύουν στο Γυμνάσιο, να το ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά στο Λύκειο.

 

Κι όταν θα πηγαίνουν να ψηφίζουν να το ξέρουν τόσο καλά που να μπορούν να το λένε και στους γονείς τους. Όπως μαθαίνουμε να οδηγούμε για να

πάρουμε Δίπλωμα Οδήγησης. Να το μάθουν καλύτερα απ’ όσο ξέρει τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας και τα Σήματα της τροχαίας όποιος πάει να πάρει

Δίπλωμα Οδήγησης.

Δεν θα φτάσω στο σημείο να πω ότι κανονικά θα έπρεπε όλες οι Ελληνίδες και οι Έλληνες να δίνουν εξετάσεις στο Σύνταγμα για να τους παραχωρηθεί

“ΑΔΕΙΑ ΑΣΚΗΣΕΩΣ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ” που κανονικά ―τότε― θα έπρεπε να ονομάζεται: “Πτυχίο επάρκειας εκλογέα για την υποχρεωτική

συμμετοχή στις εκλογές”.

Αλλά θα το ξαναπώ: Όλες και όλοι στο Σύνταγμα!

Να το μάθουμε τόσο καλά που να ξέρουμε πού συμφωνούμε και πού διαφωνούμε. Για να μπορούμε να κάνουμε δημόσιο διάλογο πάνω στο τι θέλουμε, τι

νομίζουμε ή πιστεύουμε ότι πρέπει να αλλάξει στο Σύνταγμα και στους Νόμους της Ελλάδας.

 

Για να ελέγξουμε, έστω και έτσι, τι μας ενώνει και τι μας χωρίζει.

Για να ξέρουμε τι αποτελεί δικαίωμα και τι υποχρέωση.

Πιστεύω ότι θα βρούμε πολλά να μας ενώνουν και λιγότερα να μας χωρίζουν.

Μπορεί και να μάθουμε πολλά αν πάμε όλοι στο Σύνταγμα.

Όπως, ας πούμε, ποιοι το σέβονται και ποιοι όχι.

Αλλά αυτό να μπορούμε το κρίνουμε εμείς οι ίδιοι, οι πολίτισσες και οι πολίτες.

Να μη χρειαζόμαστε ειδικούς. Νομικούς, πολιτευτές, δημοσιογράφους. Να μην τρέχουμε σε συνταγματολόγους, να μην έχουμε ανάγκη τον κάθε διερμηνέα

της καθημερινότητάς μας με τον υποκειμενικό του λόγο και τα δικά του συμφέροντα να υπερασπίζεται. Για να μπορούμε να πούμε θαρρετά τη γνώμη μας

για το αν κάτι σέβεται το Σύνταγμα ή το παραβιάζει.

 

Πώς όμως να το κάνουμε αυτό αν δεν μάθουμε το Σύνταγμά μας;

 

Και μετά ―αν χρειαστεί― πάμε στην πλατεία Συντάγματος. Αν χρειάζεται.

 

 22 Ιουνίου 2015

 Σκίτσο του Κ.Α.Μ –  Κωστή Α. Μακρή