Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ

Βιέννη

Από χθες το βράδυ «τρώγομαι με τα ρούχα μου» και ασφυκτιώ, θέλοντας να σχολιάσω το αρνητικό, για την Ελλάδα, αποτέλεσμα του πρώτου ημιτελικού του φετινού μουσικού διαγωνισμού της Γιουροβίζιον και αυτό όχι για καλό.

Πραγματικά ακόμη δεν ξέρω τι μπορεί να περνούσε από το μυαλό των όλων αυτών των «αρμόδιων» όταν έκαναν την επιλογή του τραγουδιού, που κλήθηκε να μας εκπροσωπήσει στον λαμπερό αυτό, κατά τα άλλα, διαγωνισμό στην όμορφη πρωτεύουσα της Σουηδίας.

Γνωρίζω καλά, όπως όλοι μας, πως η μικρή μας πατρίδα διανύει μια αφάνταστα δύσκολη εποχή, σε όλα τα επίπεδα. Γνωρίζω πως οι οικονομικοί πόροι είναι περιορισμένοι εώς ανύπαρκτοι, πως η κυβέρνηση συμπεριφέρεται λες και έχει πέσει θύμα ληγμένων ναρκωτικών ουσιών, πως το ένα λάθος διαδέχεται το άλλο, αλλά… πόση απερισκεψία πια! Τα συναισθήματα είναι τόσο ανάκατα, τέτοιος ο θυμός μου, που αισθάνομαι πως θέλω απλά να πάρω μια τεράστια «σκούπα» και να καθαρίσω τον τόπο από όλα αυτά τα πρόσωπα που κάνουν τους ομογενείς μου να πονούν καθημερινά, να υποφέρουν και να γίνονται «ρεζίλι» διεθνώς αναλαμβάνοντας ευθύνες, που δεν είναι στην πραγματικότητα ολοκληρωτικά δικές τους.

Ένα μικρό αλλά σημαντικό μέρος όλης αυτής της «αναμπουμπούλας» είναι και η εκπροσώπηση της χώρας μας σε διεθνείς θεσμούς. Είτε αυτό λέγεται Γιουροβίζιον, είτε Φεστιβάλ, δεν έχει καμία σημασία. Ο πολιτισμός έχει ταυτότητα, έχει δυνατή φωνή και όταν «φοράς» τα χρώματα της χώρας σου, πρέπει και να φέρεσαι αναλόγως.

Δεν λέω πως το συγκρότημα Argo μας έκανε ρεζίλι, ούτε και θα πέσω στο επίπεδο όλων αυτών που μίλησαν για σκουπίδια και «βλαχοράπ». Θα μιλήσω όμως για αντιεπαγγελματισμό, για πολύ κακή προετοιμασία, κάκιστη παρουσία, για μια ομάδα που δεν «έδεσε» ποτέ. Άποψή μου…

Παρακολουθώντας τις συνεντεύξεις του συγκροτήματος, αισθάνθηκα πως ήταν όλα «στον αέρα». Λίγο η έλλειψη αγγλικών, ακόμη και ελληνικών κατά διαστήματα, η αμηχανία, η έλλειψη σιγουριάς, όσο καλή διάθεση και να έχει κανείς, ακόμη και η τελευταία θετική σκέψη θυσιάζεται τελικά στον βωμό της τηλεθέασης. Πως περιμένεις να «αγγίξεις» το τηλεοπτικό κοινό όταν δεν μπορείς να ολοκληρώσεις μια απάντηση. Πως περιμένεις να σε πιστέψει ο κόσμος, όταν δεν μπορείς να εκφραστείς λεκτικά σε έναν διεθνή, άκρως επικοινωνιακό διαγωνισμό, που όλα «παίζονται» στις δημόσιες σχέσεις μεταξύ κρατών, διαγωνιζόμενων, διοργανωτών. Η Γιουροβίζιον δεν είναι ένας «τυχαίος» διαγωνισμός, ένα πανηγυράκι όπως συνηθίζουν να την χαρακτηρίζουν. Είναι μια ευκαιρία προβολής για την εκάστοτε χώρα που παίρνει μέρος. Είναι μια τεράστια μουσική γιορτή που ανέδειξε μερικά από τα σπουδαιότερα μουσικά ταλέντα στον πλανήτη. Ένα τηλεοπτικό σόου με εκατομμύρια τηλεθεατές ανά τον κόσμο, ένα ποσοστό που χρόνο με το χρόνο αυξάνεται.

Ήταν μια πολύ κακή στιγμή για την Ελλάδα. Άλλη μια.

Εννοείται πως υποστήριξα την χώρα μου. Ασφαλώς και ψήφισα την Ελλάδα μας και παρότρυνα, με μισή καρδιά, και όλους τους Ομογενείς να ψηφίσουν.

Ξέρετε όμως ποια είναι η μαύρη αλήθεια; Πολλοί από αυτούς, μου έστελναν μηνύματα πως δεν θα ψηφίσουν το τραγούδι… πως έχουν να αισθανθούν τόσο άβολα, από τότε που η Ελλάδα έστειλε τον Μιχάλη Ρακιντζή με την απόλυτη «παραφωνία»… πως δεν τολμούν ούτε καν να «ποστάρουν» στον τοίχο τους.

Ναι, το τραγούδι ήταν κακό. Δεν είχε υπόσταση, νόημα, «βάρος». Η χορογραφία προσπάθησε να καλύψει τα κενά και τα όμορφα εφέ, δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν την εικόνα. Τα μάτια τους δεν πετούσαν σπίθες. Δεν ακτινοβολούσαν περηφάνια. Λες και δεν ήθελαν να είναι εκεί, λες και ντρεπόντουσαν να τραγουδήσουν … σαν να εύχονταν να τελειώσει όλο αυτό για να γυρίσουν πίσω στα σπίτια τους. Αυτό πέρασε… αυτό αισθανθήκαμε.

Ναι, στεναχωρήθηκα. Ελπίζω να πήραμε κάποιο μάθημα. Ένα από τα πολλά που παίρνουμε καθημερινά και σε πολύ γρήγορους ρυθμούς. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου η μικρή μου πατρίδα να μην συνεχίσει αυτόν τον πολιτιστικό κατήφορο…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr