Κωστής Α. Μακρής

Το νέο βιβλίο του Κωστή Α. Μακρή «Η Εβίτα που νίκησε τα Αποθαρρύνια» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη

Θρησκευτική προσήλωση στην κομματική γραμμή ή πολιτική ευελιξία με αναδιαμόρφωση της τακτικής για μακροπρόθεσμη εξυπηρέτηση του στρατηγικού στόχου που δεν μπορεί να είναι άλλος από την ευημερία της πλειονότητας των Ελλήνων πολιτών;

Πίστη σε δόγματα και αξιωματικές τοποθετήσεις ή αναπροσαρμογή ανάλογα με τη συγκεκριμένη πραγματικότητα;

Στρατηγική νίκης με υπομονή, επιμονή, μελέτη της πραγματικότητας και ευρύτερη συναίνεση ή δοξασμένη ήττα με πόνο, αίμα και δάκρυα για πολλούς και όχι μόνο για τους “ψηφοφόρους” ή τους “οπαδούς” ενός κόμματος;

Η Αριστερά είναι “Θρησκεία” και «Δόγμα» ή ένα “Επιστημονικό Πολιτικό και Κοινωνικό Εργαλείο” για ευημερία, κοινωνική δικαιοσύνη, παιδεία για όλους, ισονομία, αξιοκρατία και ανάπτυξη προς όφελος της πλειονότητας των πολιτών μιας χώρας;

Επιδιώκετε διακυβέρνηση με αντικειμενικούς, εφαρμόσιμους και μετρήσιμους στόχους ή με βάση τα προεκλογικά σας συνθήματα και τους υποκειμενικούς σας μαξιμαλισμούς;

Μέσα στην Ευρώπη ή έξω από την Ευρώπη; Κι αν έξω, με ποιες συμμαχίες, με ποιον προσανατολισμό, ποιες προοπτικές και ποια εφόδια;

Θέλετε Ευρώ ή άλλο νόμισμα;

Αν όχι Ευρώ τότε τι, πώς, από πού, πότε και με ποια προοπτική και ενδιάμεσα στάδια;

Και πώς θα μπορέσει να εφαρμοστεί η μετάβαση σε άλλο νόμισμα χωρίς να μπει σε κίνδυνο η ευάλωτη ελληνική οικονομία; Κι αν μπει σε κίνδυνο, ποιο είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα αυτού του κινδύνου σε σχέση με την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη; Θα διαγραφεί το Εθνικό χρέος; Πώς; Πότε;

Αγαπητοί φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, είμαι Έλληνας πολίτης, ψηφοφόρος, φορολογούμενος και θέλω απαντήσεις.

Και τις θέλω σύντομα, πριν από τις 20 Αυγούστου 2015.

Μπορείτε;

Οι απαντήσεις που θα δώσετε, θα σημαδέψουν τους Έλληνες πολίτες για πάρα πολλά χρόνια.

Και δεν θέλω τα εγγόνια των εγγονών μου να κλαίνε μετά από χρόνια με νέα τραγούδια μιας ακόμα περήφανης ήττας.

Μου φτάνουν οι Μανώλης Αναγνωστάκης, Μίκης Θεοδωράκης και πάρα πολλοί άλλοι.

Έχω κάνει πολλούς συμβιβασμούς στις σχεδόν τέσσερεις δεκαετίας σαν εργαζόμενος και φορολογούμενος και ποτέ δεν έβαλα σε κίνδυνο την οικογένειά μου χάριν μιας κακώς εννοούμενης «περηφάνιας» και υποκειμενικής «αξιοπρέπειας». Αγόρασα σπίτι με δάνειο και το εξόφλησα με τα χίλια ζόρια. Πλήρωσα και πληρώνω ΕΝΦΙΑ, τέλος επιτηδεύματος και εισφορά κοινωνικής αλληλεγγύης με πολύ βαριά καρδιά αλλά και με την ελπίδα να πάψω κάποια στιγμή να τα πληρώνω μέσα από μια πιο δίκαιη κατανομή των φορολογικών βαρών.

Ποτέ δεν έβαλα τη δική μου «περηφάνια» και «αξιοπρέπεια» πάνω από την αξιοπρεπή διαβίωση των δικών μου ανθρώπων γιατί ξέρω ότι μια από τις μεγαλύτερες μορφές ταπείνωσης, απανθρωπιάς και αναξιοπρέπειας είναι η απόλυτη (όχι η «σχετική») φτώχεια. Και μέτρο για την απόλυτη φτώχεια κι εξαθλίωση και αναξιοπρέπεια και απώλεια κάθε περηφάνιας μου δίνουν καθημερινά οι πρόσφυγες που έρχονται στην Ελλάδα για να γλιτώσουν από δεινά που εγώ ούτε τολμώ να φανταστώ.

Θέλω κι εγώ, μαζί με πολλούς, μια περήφανη και αξιοπρεπή πατρίδα.

Θέλω κι εγώ, μαζί με πολλούς, μια Ελλάδα αντάξια των αγώνων των καλύτερων πολιτών της.

Αλλά δεν αντέχω άλλη ματωμένη αξιοπρέπεια και παραδαρμένη περηφάνια.

Δεν αντέχω άλλες επετείους έναρξης ενός πολέμου που ξεκίνησε μ’ ένα περήφανο ΌΧΙ και πορεύτηκε, μετά από λαμπρές νίκες, σε οδυνηρές ήττες και μέσα από μια πανεθνική συστράτευση και αξιοπρέπεια στην πανεθνική ταπείνωση και στον διχασμό.

Με πείνα, εκατομμύρια νεκρούς, Εμφύλιο, Χούντα, Κυπριακή τραγωδία και Οικονομική κατάρρευση.

Θέλω, έστω και για πρώτη φορά στα τελευταία χρόνια, μια Ελλάδα Νικήτρια αλλά όχι περιστασιακά.

Τη θέλω Νικήτρια όχι σε μια πρόσκαιρη μάχη αλλά Νικήτρια στον πόλεμο για ένα ρεαλιστικά βιώσιμο μέλλον.

Δεν θέλω να ανήκω σ’ ένα λαό της “μούντζας” αλλά να είμαι πολίτης μιας περήφανης, ευνομούμενης και καλοστεκούμενης στα πόδια της χώρας.

Όχι για να καμαρώνω γι’ αυτήν αλλά για να ζήσω σ’ αυτήν. Κι εγώ και πολλοί άλλοι και άλλες που τώρα ξεσπιτώνονται για ένα καλύτερο παρόν αλλά με άγνωστο μέλλον.

Κι αν μπαίνει σε μερικούς το ερώτημα “Ελευθερία ή Θάνατος” ας το πουν ξεκάθαρα: Ελευθερία ποιων και από τι; Και θάνατος ποιων και για τι;

Κι αν η Ελευθερία είναι το ζητούμενο, μπορεί και πρέπει να έρθει μέσα από Κοινοβουλευτικές διαδικασίες, εφαρμογή των Νόμων που απορρέουν από το Σύνταγμα και τους κανόνες της Ενωμένης Ευρώπης; Αν μερικοί υποστηρίζουν κάποιον άλλον δρόμο, έξω από Δημοκρατικές διαδικασίες ας το ξεκαθαρίσουν έγκαιρα.

Γιατί ο σεβασμός στις Δημοκρατικές διαδικασίες καθορίζει τη στάση της πλειονότητας των ψηφοφόρων απέναντί τους. Και νομίζω ότι αν ήταν αλλιώς δεν θα υπήρχε “εξωκοινοβουλευτική” Αριστερά.

Κι αν αυτό ζορίζει μερικές και μερικούς από εσάς, φίλες και φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, να πάρετε δηλαδή μια απόφαση με υπολογισμένο, επιστημονικά κι όχι θεολογικά, το κόστος για τους πολίτες –γιατί το δικό σας πολιτικό κόστος ελάχιστα με ενδιαφέρει– βρείτε άλλη δουλειά να κάνετε, έξω από τη Βουλή, έξω από κάθε επιχορηγούμενο από τους φορολογούμενους κόμμα και με άλλες πηγές βιοπορισμού.

Γιατί αν ήθελα να καταφύγω στη μεταφυσική πίστη, στα ανεμόεντα ιδανικά και στη συνθηματολόγα ιδεολογία για να βρω ποιος θέλω να κυβερνήσει αποτελεσματικά τη χώρα, θα ψήφιζα μόνο παπάδες και ποιητές για τη Βουλή και μόνο Επισκόπους και λογοτέχνες για την κυβέρνηση. Ίσως και μερικά μέντιουμ, χαρτορίχτρες και καφετζούδες. Που αν η ευθύνη τους για τα όσα προβλέπουν ήταν τέτοια που να τους στοιχίζει –σε περίπτωση λανθασμένης πρόβλεψης— την περιουσία τους, την ελευθερία τους ή τη ζωή τους, αμφιβάλλω αν θα τολμούσαν ποτέ να διατυπώσουν δημόσια ή ιδιωτικά την παραμικρή πρόβλεψη για το μέλλον.

Κι αν ήθελα τη ρήξη, την “Παγκόσμια επανάσταση” ή τη “λαϊκή εξέγερση”, ούτε αυτά θα έγραφα δημοσίως και ούτε θα ψήφιζα.

Θα ήμουν αλλού…

Θέλω απαντήσεις, αγαπητοί φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ. Κυρίως από εσάς που καταψηφίζετε την Κυβέρνησή σας.

Και τις θέλω τώρα.

Μπορείτε;

Γιατί αν δεν μπορείτε, οφείλετε να το πείτε και να δώσετε τη θέση σας σε κάποιους άλλους μέσα στο Κόμμα σας που έχουν απαντήσεις, θέλουν να τις εφαρμόσουν και μπορούν.

Και έχουν και τη στήριξη μεγάλου μέρους της Ελληνικής κοινωνίας.