Δημήτρης Κατσούλας

Κατά την επιστράτευση της 20^ης Ιουλίου 1974 ούτε σειρές προς επίταξη περίμενε ν’ ακούσει από το μοναδικό ραδιόφωνο που υπήρξε στην πλατεία του καφενείου του χωριού, ούτε ποια χρώματα απολυτηρίων ήσαν στην πρώτη σειρά επιλογής προς κατάταξη, ποια στην δεύτερη, αν ήταν πράσινο, μωβ ή πορτοκαλί, καθότι το δικό του έφερε χρώμα λευκό όπου όπως έλεγαν οι ανακοινώσεις προς το παρόν δεν κινδύνευε να επιστρατευτεί, τουλάχιστον άμεσα. Παρ’ όλα αυτά αγνοώντας χρώματα απολυτηρίων και ανακοινώσεις παράτησε δυο παιδιά οκτώ και έντεκα χρόνων, γυναίκα καθώς και τις καλοκαιρινές αγροτικές εργασίες Αλωνάρη μήνα όπου γι αυτόν ήταν ζωτικής σημασίας και μόνος του πήγε να παρουσιαστεί στο στρατόπεδο Καλαμάτας (9^ο Σύνταγμα Πεζικού) θέτοντας εαυτόν στη διάθεση της Πατρίδας. Υποθέτω ότι μέσα του ονειρευόταν μια Κερύνεια, έναν Πενταδάκτυλο, έναν Καραβά, μια Λάπηθο, έναν Άγιο Αμβρόσιο.

Αντί αυτών και μέσα  στην λειψή ενημέρωση και την αναμπουμπούλα που επικρατούσε αναζητούσε από τις ιματιοθήκες του Στρατεύματος άρβυλα και φόρμες εναγωνίως. Τελικά, κατόρθωσε μέσα στον πανζουρλισμό να βρει άρβυλα δύο νούμερα μεγαλύτερα από τα δικά του τα πόδια καθώς και ένα μπουφάν μουχλιασμένο από την αποθήκευση ετών, καλοκαιρινό, όσο δε για οπλισμό έψαχνε μέσα σε κάτι ξύλινα κιβώτια όπου αντί τουφεκιών στη θέση τους είχαν τοποθετηθεί ομοιώματα αυτών από ξύλα, «τέλεια» επινόηση των συνταγματαρχών και των νενέκων της επταετούς «Εθνοσωτηρίου Επαναστάσεως», η οποία εν τω μεταξύ είχε ήδη καταρρεύσει. Του επεβλήθη δε να τραγουδά άσματα για την Μακεδονία, να παρακολουθεί για κάμποσες ώρες μέσα στο ντάλα μεσημέρι την κατήχηση που εγένετο περί κομμουνισμού για τον εκ Βορρά προερχόμενο κίνδυνο και να «τραβάει» γερμανικά νούμερα στις σκοπιές 2 με 4 το πρωί.

Κάπου προς το μέσον του Σεπτέμβρη και μετά από αλλεπάλληλες μετακινήσεις που έκανε ως επιστρατευμένος σε Σκύδρα, Σέρρες και Κύπρο, κατόρθωσε (τελικώς) και επέστρεψε με ένα χαρτί στο χέρι «ΕΙΔΙΚΟ ΦΥΛΛΟ ΠΟΡΕΙΑΣ-ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΕΙΣ ΑΟΡΙΣΤΟΝ ΑΔΕΙΑ», σκοτεινός κι αμίλητος. Επιμελώς απέφευγε ν’ ανοίξει το θέμα – τον στεναχωρούσε μας έλεγε, «αφήστε το καλύτερα για κάποια άλλη φορά…».  Στα στερνά του πια και χτυπημένος από την επάρατη – κατά ένα μεγάλο ποσοστό συνέβαλλαν (πιθανόν) το συσσωρευμένο άγχος καθώς και οι ανεκπλήρωτοι στόχοι-πόθοι του όπως απεφάνθησαν οι ιατροί – δεν του απέμενε κάτι άλλο παρά να επέλθει το μοιραίο κάποια στιγμή. Τελευταία φορά που τον άκουσα να ψελλίζει κάτι δειλά δειλά κάτω από το πυκνό μουστάκι του ήταν στο ίδιο καφενείο του χωριού όπου είχαμε κάνει τσιγάρο, είχαμε πιει και τα κρασιά μας με τον θείο Λιάκο κάτω από τις μουριές παίζοντας και καμιά ξερή στα ανυπόφορα από τη ζέστη καλοκαίρια. Στις επίμονες ερωτήσεις μου για τον καιρό εκείνο μου είπε μόνο: «Καλύτερα μη τα ξύνουμε τα πράγματα παιδί μου, το τι «παίχτηκε» με την αποστολή δυνάμεων στην Κύπρο ποτέ δεν θα το μάθουμε. Μια μαυροφορεμένη Κερύνεια και κάποια κατάκτηση κορυφής του Πενταδάκτυλου όπου αν και τις πλησιάσαμε αρκετά ποτέ δεν μας δόθηκε η εντολή ανακατάληψής τους, θα ρημάζουν  για πάντα μέσα μου…».

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr