Ένας φίλος μου θύμισε κάποια λόγια του Καχίλ Κιμπράν. Τα θεώρησα πολύ επίκαιρο και πολύ σχετικά. Τα παραθέτω.

Υ.Γ. Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις που ζούμε σήμερα είναι τελείως συμπτωματική.

Λυπήσου το έθνος που ρούχο φορά που δεν το ‘χει υφάνει, τρώει ψωμί που δεν το’χει θερίσει και πίνει κρασί που δεν τρέχει απ’ το δικό του πατητήρι.

Λυπήσου το έθνος που ως ήρωα χαιρετά τον τραμπούκο και που γενναιόδωρο θεωρεί τον χρυσοντυμένο κατακτητή.

Λυπήσου το έθνος που στ’ όνειρό του απεχθάνεται κάποιο πάθος, κι όμως σ’ αυτό υποτάσσεται σαν ξυπνήσει.

Λυπήσου το έθνος που δεν διαμαρτύρεται εκτός κι αν πορεύεται σε κηδεία, που καυχιέται μόνο ανάμεσα στα ερείπιά του και δεν επαναστατεί παρά μόνο σαν ο λαιμός του ανάμεσα βρεθεί στο σπαθί και το κούτσουρο.

Λυπήσου το έθνος που ο πολιτικός του είναι αλεπού, ο φιλόσοφός του ταχυδακτυλουργός και που η τέχνη του είναι η τέχνη του μπαλώματος και του μιμιτισμού.

Λυπήσου το έθνος που με φανφάρες υποδέχεται τον νέο του κυβερνήτη κι ύστερα τον αποχαιρετά με γιουχαϊσματα, για να υποδεχτεί κάποιον άλλον πάλι με φανφάρες.

Λυπήσου το έθνος που οι σοφοί του αποβλακώθηκαν απο τα χρόνια και που οι ηγέτες του είναι ακόμα στην κούνια.

Λυπήσου το έθνος το μοιρασμένο σε κομμάτια κι όπου το κάθε κομμάτι θεωρεί τον εαυτό του έθνος

Kahlil Gibran, The Garden of The Prophet (πρόχειρη μετάφραση δικιά μου).