Και μέσα σε όλα αυτά που νομίζεις ότι σου δίνουν πίσω την ζωή που έχασες στέκουν –πολύ πιο τρομακτικά και δαιμονικά πονηρά- όσα σου στερούν το παρόν σου.

Γιατί κάπου στην πορεία αφέθηκες και ξεχάστηκες. Δεχόσουν άκριτα. 

Και η κακοτροπία έγινε στάση ζωής. Μια συγκαλυμμένη μισανθρωπιά στον βωμό της «προόδου».

Αλλά μικρέ ανθρωπάκο, ποτέ σου δεν μπόρεσες να ξεχωρίσεις την αλήθεια κάτω από την δική σου αλήθεια

Πάντα έβαζες το μικρό εγώ σου πάνω από όλα φοβούμενος ότι αν απορρίψεις αυτό που αποδέχτηκες, κάποτε θα απορρίψεις και εσένα.

Ποτέ δεν μπόρεσες να τοποθετήσεις κανέναν στο σωστό του πλαίσιο. Υπερεκτιμούσες τον ίδιο σου τον εαυτό. Μηδένιζες όσους σου στάθηκαν. Εξύψωνες αυλές οντότητες.

Γιατί το «όσο μπορείς» που όριζε την ζωή σου έγινε «επειδή μπορώ» .

Και μπόρεσες. Γιατί πήρες τον εαυτό σου πολύ στα σοβαρά. 

Αλλά ποτέ κάνεις δεν σου είπε ότι για να μπορέσεις να αστράψεις θα πρέπει να σε θάψεις στο σκοτάδι, να δολοφονήσεις τον εαυτό σου, να καείς και να αναγεννηθείς. Ελεύθερος και πολύχρωμος. 

Ειδάλλως μείνε με τα δεσμά σου που ονομάζεις λουλούδια και κατάρα ενός εξελιγμένου μυαλού. Η μονή σου εξέλιξη όμως ένα ανάλογη με το μπαστάρδεμα που κάνουν στην φύση. Ακόμη και αν είναι «ηχηρό» το αποτέλεσμα, δεν παύει να είναι ένα κακό απείκασμα.