Ο  Άγγελος Κουτσούκης είναι Ραδιοφωνικός Παραγωγός και Δημοσιογράφος.

΄΄Η ΗΧΩ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ΄΄ του SEBASTIAN  FAULKS  εκδόσεις ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ.

Δεν έχω διαβάσει άλλο βιβλίο του Σεμπάστιαν Φοκς, παρ΄όλο που διαβάζω στο βιογραφικό του ότι είναι ένας από τους πιο γνωστούς και καταξιωμένους σύγχρονους Βρετανούς συγγραφείς με πολλά βιβλία του να έχουν μπεί σε λίστες best sellers.  Εργάστηκε πολλά χρόνια σαν δημοσιογράφος, αλλά και σαν συντάκτης στη στήλη βιβλίου της Independent.

Και, εξ αρχής, οφείλω να ομολογήσω ότι ΄΄Η ηχώ του Παρισιού΄΄ με εντυπωσίασε.  Είναι ένα μυθιστόρημα “φρέσκο”, γυρνάει στους δρόμους του Παρισιού, όχι όμως με τουριστική ματιά, το αντίθετο  θα έλεγα, και ΄΄αναπνέει΄΄ τον αέρα της εποχής μας.

Πρωταγωνιστές ένας  Μαροκινός έφηβος, ο Τάρεκ, που την κοπανάει από το Μαρόκο και το σπίτι του για να έρθει στο Παρίσι και να αναζητήσει ίχνη της μητέρας του, στην ουσία, όμως, για να περιπλανηθεί στην μαγική αυτή πόλη.

Από την άλλη μεριά, η Χάννα, μια Αμερικανίδα ερευνήτρια-ιστορικός που δουλεύει στο μεταπτυχιακό της. Ακούει τις απίστευτες μαρτυρίες των γυναικών που έζησαν στη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής Θέλοντας να κατανοήσει τις ζωές τους, και μέσα από αυτές και την δική της, ανακαλύπτει μιά πόλη γεμάτη στοιχεία και διασυνδέσεις.

Ο Τάρεκ ψάχνει στα προάστια των μεταναστών τη μητέρα του που γνώρισε ελάχιστα. Αθώος όπως είναι, κάθε σταθμός του μετρό και κάθε γωνιά του δρόμου αποτελεί γι΄αυτόν πηγή έκπληξης. Αγνοεί αυτό που για κάθε Γάλλο είναι πασιφανές, και ενεργεί ανάλογα.

Τώρα, το πώς αυτοί οι δύο τόσο διαφορετικοί άνθρωποι συναντιούνται και γίνονται φίλοι, ο συγγραφέας το στήνει με δεξιοτεχνία.

Το βιβλίο περιγράφει δύο διαφορετικούς ανθρώπους και δύο διαφορετικές  εποχές. Το πολύχρωμο και πολυεθνικό σημερινό πρόσωπο του Παρισιού, όπου συναντιούνται όλες οι φυλές του κόσμου, και το διάστημα της Γερμανικής κατοχής, μέσα από την έρευνα της Χάνα, όπου αναζητεί στοιχεία για το πως έζησαν οι γυναίκες στο Παρίσι κάτω από την μπότα του κατακτητή. Βέβαια, αυτή η περίοδος, και στη Γαλλία, όπως και σε κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης είναι σκοτεινή. Πολλά κρυμμένα μυστικά, που παραμένουν κρυμμένα και σκοτεινά μέχρι σήμερα.

΄΄Υπάρχουν καλά κι άσχημα όταν είσαι δεκαεννιά χρονών. Ενα από τα καλά είναι πως μπορείς να κοιμηθείς σχεδόν οπουδήποτε-σε παραλία, σε χωράφι ή.στη δική μου περίπτωση.ανάμεσα σε δυό παλέτες στο μεταλλικό  πάτωμα ενός φορτηγού.  Δεν ήμουν καν πιασμένος καθώς ψαχούλευα τα κουμπώματα του καραβόπανου που σκέπαζε την καρότσα, περιμένοντας  να απομακρυνθούμε από τον τερματικό σταθμό. Οταν ο οδηγός σταμάτησε, σε ένα φανάρι νομίζω, πήδηξα στο δρόμο. Επιτέλους Γαλλία. Μόνο που θα μπορούσα να βρίσκομαι σε οποιαδήποτε εμπορευματική περιοχή. Ακόμα και αυτή η άθλια άκρη της χώρας εμένα μου φαινόταν πλούσια”. Κάπως έτσι ο Τάρεκ μπαίνει στη Γαλλία.

Ο Τάρεκ αρχίζει να μαθαίνει ιστορία από τα ονόματα των σταθμών του Μετρό, όπου σχεδόν όλα έχουν ονομασίες που έχουν σχέση με την ιστορία.Κι εκεί μαθαίνουμε πως υπάρχει και σταθμός με την ονομασία ΄΄Μποτζαρίς΄΄, δηλαδή Μπότσαρης, προς τιμήν της Ελληνικής επανάστασης. Η αθωότητα του βλέμματος του Τάρεκ, μας κάνει να βλέπουμε κι εμείς ένα Παρίσι διαφορετικό από αυτό που περιγράφουν οι τουριστικοί οδηγοί. Γειτονιές μεταναστών, πολύχρωμα προάστια που ο κόσμος που τα κατοικεί κάθε άλλο παρά ευημερεί, γειτονιές όπου συγκατοικούν Κινέζοι, Μουσουλμάνει, Αφρικανοί. Εκεί ο Τάρεκ συναντά σχεδόν τα πάντα. Ακόμα και το…φάντασμα του Βίκτωρ Ουγκό.΄΄Μου αρέσουν οι σταθμοί. Τα παλαβά τους ονόματα. Λατρεύω την αστεία  μυρωδιά, σαν γκάζι και καμένο σχοινί. Μ΄αρέσουν τα κορίτσια που βλέπω στα βαγόνια. Και οι άνθρωποι  που συναντάω εκεί. Μια μέρα γνώρισα έναν τύπο που δίνει καθημερινά παράσταση με μαριονέτες στη Γραμμή Δώδεκα. Τον λένε Βίκτορ Ουγκό΄΄.

Πολύ γρήγορα καταλαβαίνουμε ότι άλλο το Παρίσι κι άλλα τα προάστιά του, όπου κατοικούν μειονότητες, Η νεανική και αθώα ματιά του μικρού πρωταγωνιστή τα κάνει να φαίνονται όλα χαριτωμένα.

Ο Σεμπάστιαν Φόκς έγραψε ένα βιβλίο όπου πρωταγωνιστεί το σημερινό πολύβουο Παρίσι. Οι δύο ήρωες, ο Τάρεκ και η Χάνα, κινούνται σε αυτό το σκηνικό της πόλης, ενώ η ιστορική έρευνα της μας γυρνάει στα χρόνια της Γερμανικής κατοχής, όπου τίποτα δεν ήταν εύκολο και όπου κάποιοι ήρωες της Αντίστασης ξεχάστηκαν, ενώ αρκετοί που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς χρίστηκαν αντιστασιακοί. Ο,τι συνέβη παντού δηλαδή. Η γλώσσα του συγγραφέα είναι σημερινή και άμεση. Η υπόθεση ξετυλίγεται απρόσκοπτα και καταφέρνει να “στήσει” αυτούς τους δύο διαφορετικούς κόσμους εύκολα.ρεαλιστικά και με συγκίνηση. Η ανθρωπιά υπάρχει σε κάθε σελίδα του βιβλίο. Το χιούμορ είναι πανταχού παρόν και το βιβλίο διαβάζεται απολαυστικά.

Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του, σε μια ερώτηση που αφορούσε γιατί επιλέγει το Παρίσι για σκηνικό των βιβλίων του, απάντησε: “Πήγα για πρώτη φορά στο Παρίσι σε ηλικία 17 ετών, αφού έφυγα από το σχολείο. Ήταν μια περίοδος που με διαμόρφωσε, κατά την οποία διάβασα πάρα πολύ, πήγαινα σε γκαλερί και κινηματογράφους κάθε μέρα και έμαθα γαλλικά. Ήμουν επίσης πολύ μοναχικός. Δεν μου αρέσει πραγματικά το Παρίσι, αν και θαυμάζω την ομορφιά και την αυτοπεποίθησή του. Κάθε όνομα δρόμου και κάθε στάση μετρό τιμά έναν διάσημο Γάλλο ή έναν Γάλλο αποικιακό πολίτη. Είναι η πόλη που αυτοθαυμάζεται περισσότερο, στη χώρα του κόσμου που επίσης αυτοθαυμάζεται περισσότερο από όλες. Ως παιδί από την άλλη πλευρά του Καναλιού, 20 μίλια μακριά, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να θαυμάσω ταπεινά τον αυτοθαυμασμό αυτόν. Δεν νομίζω ότι κανείς, ειδικά οι Γάλλοι, αγαπούν πραγματικά τους Παριζιάνους. Αλλά δεν χρειάζεται να σου αρέσουν ως άνθρωποι για να τους βρίσκεις ενδιαφέροντες”. 

Για την ΄΄Ηχώ του Παρισιού έγραψαν:

Culturenow.gr:΄΄ Στα προάστια των μεταναστών, ο Τάρεκ ψάχνει τη μητέρα, που γνώρισε ελάχιστα. Αθώος όπως είναι, το κάθε βουλεβάρτο, ο κάθε σταθμός του μετρό και η κάθε γωνιά του δρόμου αποτελούν γι’ αυτόν πηγή έκπληξης. Σ’ αυτό το βαθιά συγκινητικό μυθιστόρημα, ο Faulks ασχολείται με τα ζητήματα της αποικιοκρατίας μετανάστευσης, της αδικίας και της ταυτότητας. Με μεγάλη πρωτοτυπία και σκοτεινό χιούμορ, η Ηχώ του Παρισιού μας κάνει να αναρωτηθούμε πόσα χρειάζεται πράγματι να ξέρουμε ώστε να ζήσουμε μια ζωή που να έχει αξία΄΄.

Observer:΄΄Εξαιρετικό…Ελίσσεται ανάμεσα στο παρόν και στον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο,ανάμεσα στην Ταγγέρη και στο Παρίσι΄΄.

Wall  Street Journal:΄΄Επιδέξιος όσο ποτέ, και με λυρική ακρίβεια, ξεδιπλώνει το Παρίσι και την εποχή του  πολέμου. Η ΄΄Ηχώ του Παρισιού΄΄ παραμένει ένα από τα πιο δυνατά μυθιστορήματα , με άψογο ρυθμό και άρτια δομή΄΄.