Είχα κάποτε μία και μόνη μικρή αλήθεια κλεισμένη στο κεφάλι μου και φοβόμουνα μη μου πεθάνει. Κι ό,τι έβρισκα, ό,τι έβλεπα, ό,τι ένιωθα, ό,τι μύριζα, ό,τι γευόμουν, ό,τι άγγιζα, ό,τι άκουγα, ό,τι διάβαζα και ό,τι ανακάλυπτα, το έκανα τροφή για να ταΐζω αυτή την αδύναμη, τη μία και μόνη, μικρή μου αλήθεια.
Που επειδή ήταν μικρή μπορούσε να είναι χωμένη βαθιά μέσα στο μυαλό μου και να με οδηγεί και να με καθορίζει.
Κάποτε όμως, μετά από ένα πολύ αδιάντροπο αλλά και πολύ χαρούμενο όνειρο, άνοιξε ένα κομμάτι από το κεφάλι μου και κείνη μικρή αλήθεια έπεσε έξω και την έχασα.

Κι από τότε, ό,τι βρίσκω, ό,τι βλέπω, ό,τι νιώθω, ό,τι μυρίζω, ό,τι γεύομαι, ό,τι αγγίζω, ό,τι ακούω, ό,τι διαβάζω και ό,τι ανακαλύπτω, γίνεται ένα ακόμα άνοιγμα στο κεφάλι μου για να περνάνε πολλές διαφορετικές αλήθειες.

Και έτσι έχουν μαζευτεί πολλές αλήθειες, όλες τους παιδιά μιας πολύ μεγάλης Αλήθειας, που επειδή είναι μεγάλη και θηλυκιά και ερωτιάρα, μπορεί να έχει πολλά πολλά παιδάκια.

Άλλα ροδαλά, άλλα καφετιά, άλλα χλωμά, άλλα ζωηρόχρωμα, άλλα όμορφα κι άλλα λιγότερο όμορφα, άλλα έξυπνα κι άλλα λιγότερο έξυπνα, άλλα προικισμένα και άλλα λιγότερο χαρισματικά.

Και επειδή αυτή η μεγάλη Αλήθεια είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ το μυαλό μου, δεν χωράει να στριμωχτεί μέσα σ’ αυτό και να το στριμώξει και κείνο για να σκέφτεται μόνο με έναν τρόπο.

Η μεγάλη αυτή Αλήθεια είναι πάντα έξω από το μυαλό μου και μπορεί να τριγυρνάει ελεύθερη, να πηγαίνει σε πολλούς ανθρώπους και να μου δείχνει τον κόσμο μέσα από τα βλέμματα όλων των παιδιών της.

Και κάθε φορά που νομίζω ότι μόνο ένα από τα παιδιά της αξίζει να έχω μαζί μου για πάντα μέσα στη σκέψη μου, να το φυλακίζω και να με φυλακίζει, η μεγάλη αυτή Αλήθεια μου βγάζει τη γλώσσα κοροϊδευτικά.

03 Αυγούστου 2014

Σημ. Κ.Α.Μ.: Η εικόνα δική μου: Η μεγάλη αλήθεια και μερικά από τα παιδιά της.

Κωστής Α. Μακρής