Ένα από τα πιο συνηθισμένα συναισθήματα του ανθρώπου είναι η ζηλοτυπία – σχεδόν έχει γίνει κανόνας στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Μισούμε τον γείτονα γιατί έφτιαξε σπίτι καλύτερο από το δικό μας και αγωνιζόμαστε να τον ξεπεράσουμε, ακόμα και αν το σπίτι μας είναι μια χαρά για τις ανάγκες μας. Ή τον φθονούμε γιατί τα παιδιά του σπούδασαν ή διακρίθηκαν, αλλά όχι τα δικά μας. Ακόμα και ανάμεσα στα αδέλφια ο φθόνος παίζει σημαντικό ρόλο: μόλις ο ένας αδελφός αποκτήσει κάτι, ρίχνονται και οι άλλοι να τον ξεπεράσουν. Στο χωριό μου πριν δυο δεκαετίες έβλεπες περισσότερες Μερσεντές από ό,τι σ’ όλη τη συνοικία μου στο Τορόντο γιατί πίστευαν ότι δε μπορείς να φαίνεσαι αποτυχημένος ανάμεσα σε επιτυχημένους (τώρα βέβαια ο Έλληνας πληρώνει για τις αλόγιστες δαπάνες εκείνης της εποχής που βέβαια ήταν όλες από δανεικά και τώρα πρέπει να πληρωθούν). Ή να μην πάμε στο Λονδίνο όταν οι απέναντι πήγαν για ψώνια στο Παρίσι; Το ίδιο ισχύει και για τους πλούσιους: πώς θα είναι ανάμεσα στους πρώτους 1000 ή 100 μιας χώρας ή μια πόλης. Και φυσικά και ανάμεσα στα Έθνη: ο έθνος που δεν πρόσφερε τίποτα ή πολύ λίγο στον πολιτισμό, νιώθει να μισεί το άλλο κράτος για την προσφορά του.

Πόσα από τα προβλήματα που έχει σήμερα η Ελλάδα δεν οφείλονται σ’ αυτό το μίσος; Ναι υπάρχουν άτομα που θαυμάζουν την Ελλάδα, την επισκέπτονται και την προβάλλουν. Αλλά οι λαοί στο υποσυνείδητό τους νιώθουν φθόνο για τη χώρα μας. Και πώς να μην νιώσουν όταν έχουν να κάνουν με την πρώτη πολιτιστική υπερδύναμη του κόσμου; Η αγγλική εφημερίδα Telegraph έκανε μια έρευνα και βρήκε ότι ανάμεσα στα πιο πολυδιαβασμένα 15 βιβλία στον κόσμο τα 2 πρώτα είναι ελληνικά (η Ιλιάδα και η Οδύσσεια) και από τα υπόλοιπα 15, τα 10 είναι ελληνικά. (Βάζουμε και το έργο του Λουκρήτιου ανάμεσα σ’ αυτά, γιατί παρ’ όλο που είναι γραμμένο στα λατινικά, αναφέρεται αποκλειστικά στον μέγιστο Έλληνα φιλόσοφο Επίκουρο – που η θρησκεία είχε κάνει το παν να «χαθούν» όλα τα έργα του, ενώ του Λουκρήτιου σώθηκε γιατί είναι θαμμένο στο υπόγειο ενός μοναστηριού και ανακαλύφτηκε πριν μερικά χρόνια).

Η Ελλάδα είναι λοιπόν η χώρα που σχεδόν μονοπωλεί τα 2/3 της σημαντικότερης παγκόσμιας πνευματικής παραγωγής και το πληρώνει αυτό. Το πληρώνει πιο πολύ γιατί, όπως είχαν πει οι Αρχαίοι, «Φυλάξου από αυτούς που ευεργέτησες» και η διάδοση του πολιτισμού είναι η μεγαλύτερη ευεργεσία προς την ανθρωπότητα.
Δε με νοιάζει αν αληθεύει ό,τι γράφει ο Φαλμεράγιερ, δηλαδή πως δε ρέει ούτε μια σταγόνα αρχαίου ελληνικού αίματος στους Νεοέλληνες (έχει ήδη αποδειχτεί ότι το βιβλίο του γράφηκε κατά παραγγελία και με χρηματοδότηση από το Σουλτάνο). Είναι πιθανό να έχει γίνει πολλή μεγάλη επιμιξία. Εμένα με νοιάζει η πολιτιστική, πνευματική, γλωσσική συνέχεια. Λέμε το «φως του ήλιου» όπως πριν 3,000 χρόνια ο Όμηρος έλεγε «φάος ηέλοιο» και λέμε μέλαθρο όπως το έλεγε ο Όμηρος, λέμε στρατός, άνδρας και χιλιάδες άλλες λέξεις. Αυτή η ρίζα, που είναι συνεχής σε μας, έχει σπάσει σε πολλούς λαούς όπως οι Αιγύπτιοι, οι Πέρσες, οι Βαβυλώνιοι, οι Σουμέριοι.

Δε μας νοιάζει. Ας μας ζηλεύουν, αυτό σημαίνει ότι αξίζουμε και πώς ό,τι και να κάνουν το τεράστιο χρέος τους για το Χρυσό Αιώνα, όπου ο άνθρωπος ανακάλυψε τον άνθρωπο και το μυαλό του, δε θα μπορέσουν να το ξεπληρώσουν ποτέ.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author  

 iPorta.gr