Αλέξανδρος Μπέμπης

 

 

 

Θα μπορούσε κάποιος να το χαρακτηρίσει διαστροφή.

Έχω τη συνήθεια να παρατηρώ την γενική εικόνα των καταστάσεων. Δεν θέλω να μπαίνω στη διαδικασία ανάλυσης λεπτομερειών περιπτωσιολογικά.

Αποστασιοποιημένος. Ας πούμε σαν ένας άγρυπνος δορυφόρος σε γεωσύγχρονη τροχιά. Εν προκειμένω με τα μάτια καρφωμένα πάνω στην Ελλάδα.

 

Θα μακρυγορούσα αν άρχιζα να ξετυλίγω το κουβάρι από το καλοκαίρι του 1974. Θα πλάτειαζα αν το έπιανα από τον Οκτώβριο του 1981 ή από την απόφαση για συμμετοχή μας στη ζώνη του ευρώ.

Αφήνω ατσαλάκωτη και την μέθη του 2004.

Δεν αγγίζω καν το γεγονός ότι είμαστε ο πιο άρρωστος λαός του κόσμου, με την μεγαλύτερη, την εξωφρενική υπερκατανάλωση φαρμάκων. Ικαρία, πες αλεύρι. Η διαπλοκή σε γυρεύει.

Μη σας μπλέξω και με τη δικαιοσύνη, γιατί θα χρειαστεί καμιά δεκαετία να ξεμπλέξουμε και δεν θέλω να με ψάχνουν εισαγγελείς, αστυνόμοι και δικαστικοί επιμελητές.

 

Ξεκινώ, αλλά με σύντομο πέρασμα,από το 2007 και την εν πολλές αμαρτίες περιπεσούσα ”επανίδρυση του κράτους”.

Ξέρετε, αυτή που οι μόνιμοι υπάλληλοι έπαιρναν τα παχυλά επιδόματα ορόφου, έγκαιρης προσέλευσης, πλυσίματος χεριών και μεταφοράς φακέλων, αλλά η δουλειά έβγαινε από τους stagers.

Συνεχίζω με την απορία πώς,από την τεθωρακισμένη οικονομία του ultraΒούδα του Βατοπεδίου και το ”λεφτά υπάρχουν” του δενξερωναδενωτακορδόνιαμου, φτάσαμε μια ωραία πρωία να ταραχτεί η σιέστα μας από το ”αλλάζουμε ή βουλιάζουμε” και από το ΔΝΤ που μας άρπαξε απ’ το γιακά να μας ξετινάξει.

 

Και τώρα τι κάνουμε πατριώτες;

 

Αυτό που κάναμε θα μπορούσες να το πεις λακωνικά ”αλλάζειν δια του βουλιάγματος” ή ”βουλιάζειν δια της αλλαγής”.

Ζήσαμε σκηνές απείρου κάλλους.

 

Είδαμε έναν ηγέτη που θα μπορούσες να τον χαρακτηρίσεις λαοπρόβλητο και αδιαφιλονίκητο,αφού έγινε αρχηγός του κόμματός του με 1.000.000 εκλέκτορες και πρωθυπουργός με το, θηριώδες για ευρωπαϊκά δεδομένα, ποσοστό 45%, να μην τολμά να πάρει κεφάλια όταν διαπίστωσε ότι πολλοί υπονόμευαν τις δειλές αλλαγές-εξαιρώ τις οριζόντιες περικοπές-που ευαγγελιζόταν.

Είδαμε έναν θλιβερό αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που όταν φάνηκε πλέον ότι το παιχνίδι ήταν για μεγάλα παιδιά ή για συλλογική προσπάθεια, επέλεξε το πρώτο.

 

Αυτοχρείσθηκε ναρκισσιστικά σωτήρας – ίσως και εθνάρχης, αλλά είχε άλλος το copyright-και έπαιξε το χαρτί των προσωπικών φιλοδοξιών που ήταν κορνιζαρισμένο κοντά στο τζάκι που μεγάλωσε.

 

Και μετά, όταν διαπίστωσε ότι δεν ήταν αυτό που νόμιζε ότι του έδειχνε ο καθρέφτης του, μας είπε ”με συγχωρείτε, λάθος” (ή κάπως έτσι τέλος πάντων).

 

Λεπτομέρειες βέβαια το γεγονός ότι αυτό μας κόστισε δύο αχρείαστες το 2012 εκλογές και αφύπνιση βρικολάκων.

 

Και ενώ μας έλεγε ότι το πράγμα άρχισε να στρώνει και η ανάπτυξη όπου να ‘ναι καταφθάνει, αντί να δρέψει το ωσαννά που ονειρευόταν παιδιόθεν, εγκατέλειψε την καρέκλα.

 

Ποντάρισε τα ρέστα του στην ”αριστερή παρένθεση”, ανακατεύοντας μέσα στη τράπουλα την προεδρική εκλογή.

 

Αφού είχε πάρει δίμηνη παράταση (Ιανουάριο, Φεβρουάριο), από την τρόικα που του έδινε εξάμηνη, για ποιόν άλλο λόγο επίσπευσε την προεδρική εκλογή, που βάσει προθεσμιών μπορούσε να γίνει Μάρτιο?Βάλτωσες με τα μυστικά σου Αντωνάκη.

 

Και άνοιξε η αριστερή (λέμε τώρα) παρένθεση που είναι αγκύλη ή αγκάλη αν προτιμάτε.

 

Με μια ακατάσχετη σιελόρροια για εξουσία,περιέλαβε εντός της το πιο ένοχο δημιούργημα από το 1974 μέχρι σήμερα.

Το πελατειακό κράτος και παρακράτος.

 

Με παντελή έλλειψη διορατικότητας και μαρξιστικής ανάλυσης,έκανε αχταρμά τα λαμόγια με τους δόλιους τους 1.500.000 άνεργους που συνηθίζει να δημιουργεί ο καπιταλισμός για να εκβιάζει τους εργαζόμενους. Από κοντά και οι ιέρακες του λόμπυ της δραχμής που θα είναι απύθμενη αφέλεια να πιστεύουμε ότι είναι αριστεροί.

 

Αλήθεια, σύντροφοι, αν περιοριζόσασταν στην παρένθεση, υπήρχε περίπτωση να στεγαστούν κάπου αλλού τα καημένα τα άστεγα, φεύγοντας από το ΠΑΣΟΚ; (Από ΝΔ ξέρουμε πού στεγάστηκαν).

Αλήθεια, σύντροφοι, προβληματίστηκε ποτέ κανείς σας, αν από άποψη στρατηγικής θα ήταν πιο αποτελεσματικό να συμμετείχατε σε συγκυβέρνηση τον Μάιο του 2012;

Αν θα μπορούσατε, τότε που ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ήταν αλλήθωροι από το χαστούκι των πολιτών και οι ”θεσμοί” ας πούμε πιο συγκαταβατικοί, να υπερασπιστείτε από θέση ισχύος τους άνεργους,τις κοινωνικές παροχές, τους χαμηλοσυνταξιούχους και όλους όσους έπληξαν οι οριζόντιες περικοπές των προηγούμενων;

Τώρα που μας ταράξαν επί πέντε μήνες στις καρπαζιές-αλήθεια σύντροφοι δεν τις περιμένατε; Και ζαλισμένοι όπως είμαστε μας ζητάτε να χορέψουμε πεντοζάλη στο χείλος του Ζαλόγγου.

Το ΟΧΙ σημαίνει δίλημμα.

 

Να συμπαρασταθούμε όλους όσους επλήγησαν από την κρίση και ταυτόχρονα όμως όλο το λαμογιστάν καθώς και τα κοράκια που ορέγονται με επιστροφή στη δραχμή.

 

Επί πλέον Αλέξη δεν με έπεισες ότι μπορείς να διαχειριστείς τις συνέπειες του ΟΧΙ.

 

Το ΝΑΙ σημαίνει ότι:

 

Δίνουμε στους θεσμούς την τελική νομιμοποίηση για να μας ξεσκίσουν χωρίς τύψεις. Θα μας ρίχνουν κεζάπι μέχρι να ασπρίσουμε και η Αριστερά θα τοποθετηθεί άπαξ δια παντός στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

 

Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους πισινούς, Αλέξη μου.

Και τα Ζάππεια;

Προτείνω, αγαπητοί αναγνώστες, να καθιερωθεί σαν σύνθημα για επίδοξους σωτήρες που άλλα υπόσχονται και άλλα κάνουν, σε διάφορες διασκευές.

 

Όπως της Αλίκης ”Άαααλλος με τα Ζάαππειαααά μας” ή σαν πιπεράτο χοροπηδηχτό ανέκδοτο ”Άλλος για τα Ζάππεια, άλλος για τα Ζάππεια”.

 

Και από την ερχόμενη Κυριακή να αρχίσουμε τα μπάνια του λαού.

Προσωπικά δεν δίνω το δικαίωμα σε κανέναν να μου διχάζει ούτε το συναίσθημα ούτε τη λογική. Πολύ δε περισσότερο να μου βάζει εκβιαστικά διλήμματα.

 

Ειδικά αν είναι αποτυχημένος.

 

Αλέξη, δεν απέχω από αντίδραση. Απέχω από παράπονο. Η ιστορία θα γράψει ότι μόνο εσύ έφταιγες χωρίς όμως να είσαι ο μοναδικός φταίχτης και θα σου χρεώσει τα λάθη όλων των πολιτικών της μεταπολίτευσης, ξεπλένοντας τις αμαρτίες τους.

 

Εξέθεσες συνολικά την Αριστερά σαν ιδεολογικό χώρο και αν θέλεις ακόμη ακόμη και σαν τρόπο, σαν φιλοσοφία ζωής.

 

Υ.Γ. 1 : Κάποια στιγμή θα πρέπει και εμείς οι πολίτες να αναλαμβάνουμε ευθύνες όταν οι πολιτικοί κάνουν παλαβομάρες και να τις καταργούμε στη πράξη.

Από τη στιγμή που η πρόταση των θεσμών αποσύρθηκε, το δημοψήφισμα είναι άνευ ερωτήματος, συνεπώς το αποσύρουμε εμείς.

Αν πλειοψηφήσει η ΑΠΟΧΗ όχι μόνο απαλλάσσουμε τον πρωθυπουργό από το λάθος και θα συνεχίσει χωρίς κάτι να τον δεσμεύει, αλλά στέλνουμε και μήνυμα σε όλους τους πολιτικούς, ότι μπορούμε να τους καταργήσουμε αν δεν σταματήσουν να παίζουν με τη σοβαρότητα της χώρας.

Στους δε ”θεσμούς” ότι μπορεί οι πολιτικοί μας να είναι ολίγιστοι, αλλά εμείς είμαστε εδώ και δεν είμαστε πρόβατα.

 

Υ.Γ. 2 : ΑΠΟΧΗ για να σταματήσει επιτέλους και αυτή η αθλιότητα. ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΥΡΟ.