Τζίνα Δαβιλά

Ο Σάββας Καρατζιάς είναι αυτό που λέμε ήρεμη δύναμη. Σεμνός, δημιουργικός, καλλιεργημένος, με στόχους φωτεινούς και μακρινούς μέχρι τον ήλιο, ακούραστος και αθόρυβος στα σπουδαία που κάνει, επικεντρωμένος στον στόχο του που είναι ο πολιτισμός της Μουσικής. Ή μήπως απλώς υπηρετεί την αυταξία που είναι η Τέχνη; Με κάθε τρόπο, μέσα από την προσωπική του μουσική παιδεία, την διεύθυνση του Ωδείου Corelli, που βρίσκεται στην οδό Δημοκρατίας, στο Στάδιο Διαγόρας Ρόδου και τις πινελιές πολιτισμού που διαγράφουν έντονη και πολύχρωμη, πολυεπίπεδη πορεία, ο 34χρόνος Σάββας φωτίζει και φωτίζεται από σεβασμό και αγάπη στην Τέχνη του εκπροσωπώντας διεθνώς την Ελλάδα σε συναυλίες, που καταδεικνύουν πως ένας Έλληνας μπορεί να γίνει φάρος και θάλασσα Πολιτισμού.

-Πού και πότε γεννηθήκατε;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ρόδο τον Μάρτιο του 81’ . Σε έναν τόπο γεμάτο φως, αλλά και με μία περίεργη αισθητική, λόγο των πολλών επιρροών που δέχτηκε κατά το πέρασμα του χρόνου.

-Ποια είναι η εντονότερη μουσική εικόνα των παιδικών σας χρόνων;

Θυμάμαι ότι από πολύ παλιά στο σπίτι μας όλο και κάποιος ήχος, κάποια μελωδία απ’ το πιάνο πάντα ηχούσε, κυρίως λόγο της μητέρας μου και της σχέσεις της με το πιάνο,( καθώς είναι καθηγήτρια πιάνου). Μία χαρακτηριστική εικόνα που μου έρχεται συχνά στο μυαλό μου, είναι σε ηλικία 6-7 χρονών η μητέρα μου με μεγάλη χαρά αλλά και μεγάλη αγωνία συγχρόνως , γιατί ήθελε να με κάνει να αγαπήσω την μουσική με έναν δικό της τρόπο χωρίς πίεση, την ώρα που έπαιζε πιάνο στο σπίτι, με φώναζε να καθίσω δίπλα της στο σκαμπό για να μου παίξει κ να ακούσω τα καινούρια τραγούδια που μόλις είχανε κυκλοφορήσει τότε του Χατζιδάκι , του Λοίζου , του Θεοδωράκη και άλλων κλασικών συνθετών και εγώ τότε χωρίς να έχω καμία ιδέα από μουσική να ανακατεύομαι στα πλήκτρα κ στα χέρια της παίζοντας τα δικά μου κ μπερδεύοντας την περισσότερο….

-«Αριστούχος Παμψηφεί» στη Σχολή Ανωτέρων Θεωρητικών και διπλωματούχος Κλασικής Κιθάρας : πόσο τελικά μας επηρεάζουν οι τίτλοι και πόσο αρκούν για να υπάρχει επαγγελματική πληρότητα σε οικονομικό επίπεδο;

Δεν θεωρώ πως μας επηρεάζουν τόσο οι τίτλοι σαν τίτλοι σπουδών, η σαν ένα χαρτί που απλά έχεις κορνιζάρει στο τοίχο σου, όσο σίγουρα η διαδρομή , το ταξίδι που κάνεις για να φθάσεις σ’ αυτόν τον τίτλο. Όλο αυτό απαιτεί ώρες διαβάσματος, πολλές θυσίες, ώρες απουσίας από αγαπημένα σου πρόσωπα, πολύ προσήλωση, χαρές, λύπες, απογοητεύσεις και μην ξεχνάμε πως μέσα σ’ αυτό το ταξίδι κουβαλάς τα βιώματα σου, τους φόβους σου, τις ενοχές σου, των εαυτό σου και προσπαθείς απλά όλο αυτό να μεταφραστεί σε μία γλώσσα ψυχής για να υπάρχεις. Σίγουρα ζουν για πάντα, τους κουβαλάς όλους αυτούς τους τίτλους για μια ζωή γιατί είναι η ίδια σου η ζωή.

Σε οικονομικό επίπεδο ισχύει σίγουρα ότι και στα περισσότερα επαγγέλματα στην Ελλάδα. Είναι πολύ δύσκολα ειδικά για τους νέους μουσικούς και γι’ αυτόν τον λόγο πολλοί ταλαντούχοι μουσικοί, με σπουδαίες μουσικές γνώσεις και σπουδές, αναγκάζονται να αφήσουν την χώρα μας και να αναζητήσουν τις τύχες τους στο εξωτερικό, σ’ αυτό βοηθάει και ένα ολόκληρο σύστημα πιστεύω, απ’ τα ΜΜE μέχρι και την αισθητική που βλέπουμε τον πολιτισμό μας.

-Ανταποκρίνεται μια μικρή κοινωνία, όπως η ροδιακή, στην δυναμική ενός ταλαντούχου καλλιτέχνη ή είναι μονόδρομος η μετοίκισή του;

Θεωρώ ότι ανταποκρίνεται η Ροδιακή κοινωνία και νιώθω ότι διψάει για κάτι καλαίσθητο, αυτήν την εμπειρία έχω βιώσει σε όλες μου τις παραστάσεις εδώ που έχω πραγματοποιήσει και η ανταπόκριση του κόσμου ήταν μεγάλη κ συγκινητική. Βέβαια μέσα από πολύ δύσκολες συνθήκες., όπως το ότι δεν έχει την δυνατότητα τον χειμώνα να παρακολουθήσει μία παράσταση σε έναν ωραίο χώρο, σε ένα ωραίο και προσιτό θέατρο.

Νομίζω πως δεν είναι μονόδρομος η μετοίκισή κάθε καλλιτέχνη σε μία μεγαλύτερη κοινωνία. Η δημιουργία γεννιέται παντού είτε σε μικρή, είτε σε μεγάλη κοινωνία και πλέον με το διαδίκτυο και με τα μέσα που σου επιτρέπουν πιο άνετη μετακίνηση από τον τόπο που βρίσκεσαι όλα γίνονται πιο προσβάσιμα. Γνωρίζω πολύ σπουδαίους καλλιτέχνες και μουσικούς, με σπουδαίες καριέρες που ζουν σε κάτι απομακρυσμένα χωριουδάκια και αυτό δεν τους επηρεάζει καθόλου στο να είναι δημιουργικοί και να έχουν μία σημαντική ανταπόκριση από τον κόσμο. Πιστεύω πως ότι είναι αγνό, παρθένο μπορεί να ευδοκιμήσει πιο εύκολα, έχει περισσότερο χώρο και αυτό το παρέχουν οι μικρές κοινωνίες.

-Ωδείο Corelli: ποια είναι τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του Ωδείου που διευθύνετε;

Σ’ αυτήν την ερώτηση θα ήταν ωραίο να απαντήσουν τα ίδια τα παιδιά, οι πρωταγωνιστές του Ωδείου Α. Κορέλλι. Θα ήθελα όμως να σταθώ σε μερικά σημαντικά δρώμενα του ωδείου γιατί όντως τα τελευταία χρόνια γίνονται πολύ σημαντικές δραστηριότητες σε πολλούς τομείς, όπως για παράδειγμα η μεγάλη επιτυχία που έχει τα τελευταία τέσσερα χρόνια το ξεχωριστό τμήμα που δημιουργήθηκε από εμένα και τον Σωτήρη Δεσπότη ως καθηγητή για την προετοιμασία και την εισαγωγή των υποψηφίων στα τμήματα μουσικών σπουδών των ελληνικών πανεπιστημίων και μάλιστα τα δυο τελευταία χρόνια έχοντας το απόλυτο σε επιτυχίες με 8 μαθητές μας να είναι πλέον σπουδαστές και να φοιτούν σε μουσικά πανεπιστήμια.

Άλλο ένα πλεονέκτημα του ωδείου είναι η επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων μαθητών μας, δίνοντας τους την δυνατότητα να εργαστούν στον χώρο που οι ίδιοι υπήρξαν μαθητές αλλά πλέον απ’ την μεριά του καθηγητή.

Φέτος το ωδείο θα ξεκινήσει έναν κύκλο παραστάσεων, εργαστηρίων και σεμιναρίων σε συνεργασία με πολύ σημαντικούς και σπουδαίους μουσικούς και καλλιτέχνες από Ελλάδα και εξωτερικό, όπου οι μαθητές και όχι μόνο θα έχουν την δυνατότητα να παρακολουθήσουν από κοντά και να συμμετέχουν σε μία πιο συλλογική δημιουργία.

Το σημαντικότερο όμως όλων θεωρώ πως είναι το προσωπικό δυναμικό του ωδείου και κυρίως οι καθηγητές του και η αγάπη που δείχνουν προς τα παιδιά μας. Όλο αυτό το αποτέλεσμα και όλες οι επιτυχίες του ωδείου είναι μία συλλογική δουλειά με συντελεστές όλους εμάς .

-Αλκίνοος Ιωαννίδης: ένας αδελφικός φίλος- ένας σημαντικός συνεργάτης. Υπάρχει η προοπτική περαιτέρω συνεργασίας;

Με τον Αλκίνοο αλλά και με όλη την οικογένεια του γνωριζόμαστε αρκετά χρόνια πριν και έχουμε όντως μία αδελφική φιλία και σχέση. Υπάρχει μεταξύ μας μία ιδιαίτερη και πολύ βαθειά αγάπη, αλλά και αλληλοεκτίμηση. Ξέρω ότι δεν του αρέσουν οι κολακείες αλλά αυτό που νιώθω και πιστεύω για τον Αλκίνοο είναι ότι στην καθημερινότητα του φέγγει ο πολιτισμός και κυρίως έχει να κάνει με την αισθητική του, αλλά και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται και σκέφτεται την ζωή.

Είχαμε συνεργαστεί το 2012 με τον Αλκίνοο και τον Γιώργο Καλούδη σε μία μοναδική συναυλία που είχαμε διοργανώσει με το Ωδείο Α Κορέλλι στον προμαχώνα του Αγίου Γεωργίου στην Ρόδο και έπειτα ακολούθησε ένα σεμινάριο που είχαμε πραγματοποιήσει με τίτλο ‘’ Η λέξη και η νότα’’.

Πάντα υπάρχουν ιδέες και σκέψεις συνεργασίας στο μέλλον με τον Αλκίνοο . Συζητάμε διάφορα κατά καιρούς και ελπίζω προσεχώς κάτι να υλοποιηθεί, αλλά όπως συνήθως όλες αυτές οι ιδέες έρχονται μόνες τους και μας χτυπάνε την πόρτα για να τις υλοποιήσουμε. Καθώς και οι δύο ήμαστε αρκετά ανοργάνωτοι. 

-«Ηχομονόλογοι»: μια σπουδαία δουλειά σας από την Subways σε δύσκολους καιρούς. Πώς θα την κοινωνήσετε στο κοινό;

Ναι ‘’Ηχομονόλογοι’’: είναι όντως μία πολύ σπουδαία μουσική παραγωγή για μένα για πολλούς λόγους. Σε τόσο δύσκολους καιρούς και με τις δισκογραφικές εταιρείες να χαροπαλεύουν, το να σου δίνεται η δυνατότητα να κοινωνείς τα έργα σου με τον κόσμο μέσα από έναν ψηφιακό δίσκο είναι πολύ σπουδαίο και ευχαριστώ ιδιαίτερα την εταιρεία Subways και τον Σοφοκλή Σαπουνά για την όμορφη συνεργασία και για τον τρόπο που αγκάλιασε την δουλειά μας. Είμαι ακόμα ιδιαίτερα χαρούμενος γιατί σ’ αυτόν τον δίσκο συνταξιδεύω συνθετικά και με έναν αγαπημένο φίλο και δάσκαλο μου, τον συνθέτη και μουσικολόγο Σωτήρη Δεσπότη, καθώς η δική του συμβολή στα μουσικά και πολιτιστικά δρώμενα του ωδείου αλλά και σε εμένα προσωπικά ήταν και είναι πολύ σημαντική και τον ευχαριστώ ιδιαίτερα. Σίγουρα το γεγονός της συνύπαρξης τόσο σπουδαίων μουσικών μέσα σε έναν δίσκο όπως : του Παναγιώτη Γώγου στο πιάνο, του Γεώργιου Καβάσιλα στην κιθάρα, του Άγγελου Λιακάκη στο τσέλο, της Βιβής ΠαπαΪωάννου στο φλάουτο και του Μανούσου Πλουμίδη στο κλαρινέτο, το κάνει από μόνο του ιδιαίτερα σημαντικό για μένα.

Έχουμε την τιμή και την χαρά να επιμελείται το εξώφυλλο του δίσκου ο αγαπημένος μου φίλος και ζωγράφος Άντης Ιωαννίδης και να καλωσορίζει τον δίσκο με έναν πρόλογο ο Γεώργιος Βράνος Καλλιτεχνικός Διευθυντής της Κ.Ο.Θ (Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης) και επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.

Είναι όντως ευλογία να έχεις αυτήν την δυνατότητα να νιώθεις δημιουργικός τις εποχές μας.

Μία πρώτη επικοινωνία με το κοινό θα έχουμε μέσα στον Οκτώβρη με την παρουσίαση του δίσκου που θα γίνει στην Αθήνα και αργότερα στην Ρόδο. Αλλά και κατά καιρούς μέσα από παραστάσεις και συναυλίες που θα γίνουν σε διάφορα μέρη της Ελλάδος και θα έχουμε την ευκαιρία να μοιραστούμε τα έργα μας με τον κόσμο.

-Αν δεν ήσασταν αυτός που είστε, ποιο άλλο επάγγελμα θα μπορούσατε να κάνετε;

Δεν μπορώ να με φανταστώ να κάνω κάτι άλλο εκτός απ’ αυτό που κάνω τώρα, θεωρώ ότι οτιδήποτε άλλο θα το έκανα χάλια ειδικά κάποια δουλειά γραφείου. Μικρός βέβαια ήθελα να γίνω ζωγράφος, (ίσως επειδή είμαι πολύ κακός στην ζωγραφική) κ μέχρι σήμερα θαυμάζω πολύ τους ανθρώπους που μπορούν και ζωγραφίζουν καλά και που έχουν αυτό το ταλέντο.

-Τι θαυμάζετε;

Θαυμάζω αυτούς που παλεύουν με το κενό τους. Που το γεμίζουν με όραμα και δεν το αφήνουν να μας εξαφανίσει απ’ τα ίδια μας τα μάτια, δεν το αφήνουν να μας πνίξει, σαν καταιγίδα. Τους ανθρώπους που, μέσα στις δικές τους δυσκολίες , σκέφτονται τον συνάνθρωπο τους και μοιράζουν χωρίς σκέψη καλοσύνη.

-Τι απεχθάνεστε ;

Απεχθάνομαι την μικροπρέπεια του εαυτού μου . Αυτόν που όταν κοιτάζω στον καθρέφτη, σκύβω χωρίς να μπορώ να αντικρίσω. Αυτόν που φοβάται να μιλήσει μήπως παρεξηγηθεί, αυτόν που θα ήθελε αρκετά χρήματα για να ζήσει ,αυτόν που αδιαφορεί στην ανάγκη του άλλου ’’ καθώς είναι πρόβλημα του’’, ώστε να μπορεί σήμερα να τα παρατήσει όλα και να βολεύεται στην ησυχία του και στον κόσμο του.

-Πότε η ζωή μας χαραμίζεται;

Η ζωή μας χαραμίζεται όταν δεν την ζούμε… Όταν παύουμε να έχουμε στόχους. Πιστεύω πως δεν πρέπει να πλανιόμαστε άσκοπα, η ζωή μας πρέπει να κουβαλάει την αλήθεια μας.

-Ποιον δρόμο θα ακολουθούσατε για να κερδίσει η Ρόδος τον τίτλο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας 2021; Είστε αισιόδοξος για την υποψηφιότητά της;

Πιστεύω ότι θα προσπαθούσα να αναδείξω το πολιτιστικό δυναμικό του τόπου μας και των κατοίκων του, καθώς ο πολιτισμός ενός τόπου ξεκινά απ’ τους ανθρώπους του και γίνεται αφετηρία του. Θα προσπαθούσα να ζωντανέψω κάθε δημόσιο χώρο πολιτισμού, όπως παλιά κτήρια νεοκλασικά, την ανάδειξη κ την αισθητική της παλιάς πόλης και άλλων σπουδαίων μνημείων που έχουμε σαν τόπος, με σκοπό την αξιοποίηση τους και μετά το 2021.

Στις αρχές ομολογώ πως δεν ήμουνα αισιόδοξος, ίσως και λόγο του παλιού κατεστημένου που είχα στο μυαλό μου όσον αφορά τον τομέα του πολιτισμού.

Μου έκανε και κάτι ο τίτλος πολιτιστική πρωτεύουσα 2021, σε μία διαλυμένη Ευρώπη κατά την γνώμη μου και με αυτά που περνάμε σαν χώρα αυτήν την περίοδο.

Αργότερα ανέκτησα σιγά σιγά την αισιοδοξία μου, όταν έμαθα ότι υπάρχει μία νέα ομάδα και γενικά νέα πρόσωπα για τον σκοπό αυτό και πιστεύω ότι οφείλουμε όλοι μας να βοηθήσουμε σ’ αυτό. Ελπίζω και εύχομαι ότι καλύτερο.

-Αν ήσασταν πολιτικός, ποιες πέντε κινήσεις θα κάνατε για τον τόπο σας;

Δεν είμαι ο κατάλληλος να απαντήσω σ’ αυτό το ερώτημα καθώς θεωρώ τον εαυτό μου και πολιτικά ανάπηρο (γέλια). Δεν πιστεύω στους πολιτικούς και στην πολιτική, αλλά μόνο στην κοινωνική πολιτική αλλαγή ενός τόπου.

Δεν ξέρω ποιες κινήσεις θα έκανα αν ήμουν πολιτικός αλλά μπορώ να πω ποιες κινήσεις περιμένω κάποια στιγμή να δω σαν πολίτης. Σίγουρα θα περίμενα μια ουσιαστική, σύγχρονη και βαθειά αναβάθμιση στην Παιδεία μας, να μπουν επιτέλους τα αρχαία Ελληνικά στα σχολεία σαν παιχνίδι για να μπορούν να τα αγαπήσουν τα παιδιά, την αναβάθμιση και την αλλαγή αισθητικής στον πολιτισμό μας σαν χώρα, το να μπορεί ένα άτομο με ειδικές ανάγκες να κυκλοφορεί άνετα, να έχουμε ένα πιο δίκαιο σύστημα Υγείας, ίσα δικαιώματα σε όλους, το τέλος της σοβαροφάνειας και της δήθεν γκλαμουριάς, δικαιοσύνη γενικώς και ειδικώς, την αποδυνάμωση των ολιγαρχών. Αλλά γενικά πιστεύω ότι χρειάζεται μία πιο συλλογική και συνολική αλλαγή άμεσα γιατί δεν τα βλέπω αισιόδοξα.

Θεωρώ πως αν δεν αλλάξει ο απαίδευτος , “μορφωμένος” πολιτισμός μας και όλοι αυτοί οι πολυπτυχιούχοι σωτήρες δεν θα βρούμε ποτέ την πατρίδας μας.

Όπως λέει και ένας φίλος: Πατρίδα είναι οι ευαισθησίες μας.

-Τι θα θέλατε να μας πείτε και δεν μας το είπατε;

Με αφορμή τον δίσκο ‘’Ηχομονόλογοι’’ αλλά και τις δύσκολες εποχές που ζούμε ελπίζω και αισιοδοξώ να βρούμε τον δικό μας χωροχρόνο: για μένα είναι ο χώρος που μας βοηθάει να βρούμε το δρόμο μας στο λαβύρινθο αυτής της όμορφης ζωής, αλλά και στον δρόμο της τέχνης μας, για να μπορέσουμε να βρούμε μέσα της τον αληθινό, απόλυτο και αδέσμευτο εαυτό μας.”