Ο Νίκος Βασιλειάδης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας

Κάθε εμπόδιο για καλό δεν λένε; και πολλοί στην Κυβέρνηση υποστηρίζουν – στην κυριολεξία το – “τέλος καλό, όλα καλά”…. Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα; Ίσως πίσω από αυτή την φαινομενική απαραίτητη νηνεμία μετά από την μεγάλη θύελλα να κρύβεται μια μεγαλύτερη.

Από την χθεσινή «ευτυχή» κατά πολλούς κατάληξη της ψηφοφορίας στην ελληνική Βουλή έχω την αίσθηση πως δεν ζούμε μέσα στην πολυπόθητη ηρεμία που προσδοκάμε, δεν αποφύγαμε τον κίνδυνο. Αυτή η σιωπηλή νηνεμία, αυτή η καταλαγή είναι το αίσθημα που έχεις όταν πια βρεθείς μέσα στο μάτι του κυκλώνα.

Έχουμε έναν βασιλιά, που κυκλοφορεί στον δρόμο γυμνός χωρίς να έχει – ή έχει; – συνειδητοποιήσει τόσο την γύμνια την δική του όσο και των υπηκόων του. Ναι, δεν αντιδρούμε στην γύμνια του βασιλιά μας γιατί δεν θέλουμε να αποδεχτούμε την δική μας γύμνια σαν λαός.

Και έτσι αυτή η έκθεση του Βασιλιά δεν μας φαίνεται παράλογη απλά γιατί κανείς από μας δεν έχει την διάθεση να επιχειρήσει να βρει σ’ αυτή έστω κι ένα ψιχίο ψυχολογικής αλήθειας.

Μένουμε απλοί θεατές, να παρακολουθούμε τον άλλοτε τρανό και φοβερό μας βασιλιά σαν έναν νέο Ληρ να οργανώνει ένα διαγωνισμό ρητορικής ανάμεσα στις «κόρες» του για να δει ποια από αυτές θα εκφράσει καλύτερα την αγάπη που τού ‘χει. Και φυσικά όλοι γνωρίζουμε πως από την έκβαση αυτού του διαγωνισμού εξαρτά τη μοιρασιά του βασιλείου του και την τύχη την δική μας.

Όμως αυτός ο Βασιλιάς δεν βλέπει πια τίποτε, όπως δεν βλέπει την γύμνια του. Δεν βλέπει και δεν καταλαβαίνει ούτε την υποκρισία της Ρεγάνης και της Γονερίλης που είναι οφθαλμοφανής.

Ο Ληρ βασιλιάς μας , σαν άνθρωπος, είναι γελοίος, αφελής και ηλίθιος. Και όπως κάθε γελοίος αφελής και ηλίθιος άνθρωπος, όταν τρελαίνεται μόνο τη συμπάθεια μπορεί να ξυπνήσει. Όταν θελήσουμε να τον αντιμετωπίσουμε ρεαλιστικά, θα αποκαλυφθεί πως τελικά είναι πολύ γελοίος ακόμη και για να υψωθεί σε έναν έστω και κατά συνθήκη τραγικό ήρωα. Η πληθωρική, ορμητική και συναισθηματική αυθαιρεσία του Ληρ παρουσιάζει, μέσα στη χωρίς προηγούμενο μεγαλοπρέπειά της, τα χαρακτηριστικά ενός οδυνηρού εκφυλισμού και θεατρινισμού. Τα ίδια τα λόγια του τραβούν στο πάτωμα το μανδύα της άλλοτε μεγαλοπρέπειάς του.

Η αλήθεια είναι αυτή δυστυχώς. Το γκροτέσκο είναι πιο άγριο από την τραγωδία.

Η κατάληξη;

Η θύελλα (η οποία τελικά ξεσπά) και στην οποία εκτίθεται ο γηραιός βασιλιάς διωγμένος από την κόρη του Ρεγάνη δεν είναι ένα τυχαίο φαινόμενο, αλλά η φυσική αλληλουχία των γεγονότων, εξωθώντας στα άκρα το όλο συμβάν, γιατί τελικά αγνοήθηκε η επίγεια πραγματικότητα και οι πιο καθημερινές μορφές της που την απαρτίζουν.

Ο Βασιλιάς κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσει πως τα πιο σημαντικά γεγονότα είναι μόνον ρεαλιστικά και δεν υπάρχει καμιά, μα καμιά δυνατότητα, με κανέναν αποσπασματικό και αλματώδη τρόπο να ξεφύγουν σε κανέναν κόσμο του παραμυθιού ή της φαντασίας ή ακόμη και σε ένα υπερφυσικό και δαιμονικό χώρο.

Μέχρι να το καταλάβει οι υπήκοοι θα παρακολουθούμε όλες αυτές τις τραγικές δράσεις να εναλλάσσονται με κωμικές λαϊκές και αγοραίες σκηνές, άλλοτε χαλαρά και άλλοτε πιο στενά. Θα μας κρατούν παρέα διάφοροι χαρακτήρες άλλοτε τρελοί ή άλλοι κωμικοί να διακόπτουν και να σχολιάζουν με τον δικό τους τρόπο τις πράξεις, τα παθήματα και τα λόγια των πρωταγωνιστών διασπώντας σε χιλιάδες κομμάτια το ενιαίο ύφος μεταπίπτοντας και δική μας σκληρή πραγματικότητα στο κωμικό, ή στο γκροτέσκο επίπεδο.