* Ο Δημήτρης Κατσούλας είναι αναγνώστης της Πόρτας

Το κρύβω δυο, τρία χρόνια τώρα το κοινό ”μυστικό”. Το κρύβετε και σεις και καλά κάνετε. Είμαι όμως σίγουρος ότι ενεργείτε σιωπηλά, διακριτικά και με κάθε εχεμύθεια.

Ένα σημείωμα όμως επάνω στο τραπέζι-όπου έτρεξε γρήγορα η μικρή μου Άννα της Β’ Δημοτικού να μου το κρύψει-μ’ έκανε έξω φρενών! Όχι για τον καθιερωμένο λόγο που γνωρίζω, αλλά για την παντελή αδιαφορία της Πολιτείας.

” 81ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών

Σύλλογος Γονεών και Κηδεμόνων

οι Δάσκαλοι – ο Διευθυντής

Στην προσπάθεια που καταβάλλουμε για την σίτιση μαθητών στο Σχολείο μας, εάν έχετε την οικονομική δυνατότητα, συμπληρώστε αυτό το σημείωμα. Θα τηρηθεί πλήρης εχεμύθεια…”

Η Αννα:”μπαμπά,μας είπε η κυρία να το βάλουμε κρυφά στην τσάντα μας-δεν έδωσε σε όλα τα παιδάκια όμως τέτοιο χαρτάκι-και να το υπογράψεις ή εσύ ή η μαμά.

Είναι ξέρεις κάτι παιδάκια (και από την τάξη μου αλλά και από όλο το σχολείο) που λυποθημούν και μέσα στις τάξεις και στο προαύλιο στα διαλείμματα όπου έρχεται το ασθενοφόρο και τα παίρνει και την άλλη μέρα δεν έρχονται για μάθημα…”.

Με κάθε επιφύλαξη, πετάχτηκα το πρωΐ μέχρι το σχολείο και έμαθα-πάντα εμπιστευτικά-από την Κυρία της Άννας ότι ”ναί, όντως αντιμετωπίζουμε μεγάλο πρόβλημα για την σίτιση παιδιών, που δεν έχουν χρήματα ούτε για ένα
κουλούρι, μια τυρόπιτα, ένα τόστ.

Δεν έχουν ρεύμα στο σπίτι, δεν λειτουργεί το ασανσέρ της πολυκατοικίας, δεν δεν πάει η μαμά τις Τετάρτες στην λαϊκή αγορά, δεν έχουν τηλέφωνο”.

Τα παιδιά λιμοκτονούν πηγαίνοντας στο σχολείο να μάθουν γράμματα. Είναι κι άλλα που διακόπτουν το σχολείο, γιατί αυτό το σύστημα καταδίκασε 2 ή 3 ενήλικα μέλη της οικογένειας στην ανεργία.

Αυτά τα παιδιά δεν έχουν πρόσβαση στη μόρφωση. Τυχεροί οι μπαμπάδες που έχουν ακόμη δουλειά και μπορούν και δίνουν έστω κι αυτό το μισό ευρώ τη μέρα να πάρει το παιδί τους ένα κουλούρι.

Οι δάσκαλοι από την τσέπη τους-πάλι διακριτικά και όσο δύνανται κι αυτοί-βοηθούν στην όλη κατάσταση.

Για ποιά αξιολόγηση των σχολικών μονάδων μιλάμε, για ποιά τράπεζα θεμάτων συζητούμε-λίγο έως διόλου μας ενδιαφέρουν αυτά-όταν υπερέχουν οι ανάγκες των μαθητών για τη μόρφωση και τη ζωή τους;

Η διασφάλιση για δωρεάν σίτηση όλων αυτών των άνεργων και χαμηλών λαϊκών στρωμάτων, πρέπει να γίνει εδώ και τώρα. Η δωρεάν φαρμακευτική και ιατρική περίθαλψη για όλα αυτά τα παιδιά, δεν περιμένουν ούτε ένα λεπτό ακόμη. 
Σε αυτή την απαίτηση πρέπει όλοι, γονείς, εκπαιδευτικοί, μαθητές να έχουμε ένα κοινό αγώνα. Οι εκπαιδευτικοί να σταθούν στο πλευρό των μαθητών και των γονιών. Και πρέπει να σταθούν αν λέγονται Δάσκαλοι και κυρίως Άνθρωποι.

Το ακούτε εσείς εκεί στην Ανδρέα Παπανδρέου 37 στο Μαρούσι, ναι για σένα μιλάω σεβαστό μου υπερυπουργείο.

Καλές οι σχολικοί εγκύκλιοι ανά την επικράτεια των σχολείων της χώρας, στις οποίες κύριε υπουργέ μιλάτε για ”ίσους πολίτες…”, αλλά εδώ υπερέχει το αν ζούμε αύριο και το ότι τα παιδιά ξαπλώνονται σαν ζαλισμένα κοτόπουλα στούς προαύλιους χώρους των σχολείων τους. 

Έχουν δικαίωμα αναφαίρετο και στη ζωή και στη μόρφωση και στο μέλλον τους.