Πριν από καιρό άκουσα κάποιο υποψήφιο εκλογών να δηλώνει πολιτικός. «Για μένα ο πολιτικός είναι αυτός που ασχολείται με την πολιτική» έλεγε. Δεν θέλησα να τηλεφωνήσω στον σταθμό που έδινε τη συνέντευξη. Προτίμησα να τηλεφωνήσω σε κανά δυο γνωστούς προτρέποντάς τους να ακούσουν το συγκεκριμένο σταθμό. Η απάντηση και των δύο ήταν θλιβερή: «Τι να ακούσω τις ίδιες βλακείες λένε όλοι… για τις ψήφους και την καρέκλα τους. Να πάνε να πνιγούν … θα μου πληρώσει κανείς το supermarket  ή το ΤΕΒΕ μου που  με κυνηγά;».

Επειδή είμαι αυτό που λένε «αυτοδημιούργητη» (δεν στηρίχτηκα στις πλάτες κανενός, ούτε και βοηθήθηκα ποτέ από κάποιο κόμμα ή άλλο δημόσιο φορέα), δικαιολόγησα και κατανόησα πλήρως την άποψή τους. Αλλά απογοητεύτηκα από την διάθεση αποχής. Τραγικό λάθος. Δεν είναι πολιτικός όποιος εμπλέκεται με τα κόμματα και τις δημοτικές και περιφερειακές αρχές. Πολιτικοί είμαστε όλοι όσοι ζούμε σε οργανωμένη κοινωνία, είτε το θέλουμε είτε όχι. Το να απέχουμε από τις πολιτικές συζητήσεις και να λέμε πως δεν ασχολούμαστε με την Πολιτική, είναι αστείο για μην πω φαιδρό, δεδομένου πως δεν απέχουμε από την φορολογία, την όποια περίθαλψη, την εκπαίδευση κοκ. Έχω ζήσει στο πετσί μου τι σημαίνουν τα κόμματα και η εμπλοκή με άτομα του συστήματος όταν ενεπλάκην με τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Τραυματική εμπειρία.  Για το μόνο που μετάνιωσα ήταν για την μη παραίτηση-αποχώρησή μου από τις εκλογές πριν πραγματοποιηθούν, όταν διαπίστωσα πως δεν υπήρχε ούτε στο ελάχιστο αυτό που πίστευα, αλλά ήταν και εντελώς έξω από μένα η νοοτροπία και όλο αυτό που είχε τον τίτλο «παράταξη και εκλογές».

Και ερχόμαστε στο Ποτάμι. Το Πολιτικό Κίνημα για την Δικαιοσύνη, την Παιδεία, την Εργασία, που πολλοί θέλουν να δουν να θεριεύει και άλλοι να ξεραίνεται. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Το Πολιτικό Κίνημα που ο επικεφαλής του – που ουσιαστικά είναι και ο άνθρωπος που εμπιστεύονται όσοι γίνονται Ποταμίσιοι (αν δεν έχουν βλέψεις μόνο προσωπικής προβολής και ανέλιξης) – είναι ένας άνθρωπος αυτοδημιούργητος, της πιάτσας, της δουλειάς, της ιδεολογίας, της πίστης σε κάτι καλό και της ισορροπίας ανάμεσα σε ό,τι ξέραμε και σε ό,τι θα θέλαμε. Πρώτο το Ποτάμι έθεσε τα οικονομικά του στην δημοσιότητα, πρώτο ζήτησε να προτείνει ο πολίτης βουλευτές, πρώτο κάνει ανοιχτές συζητήσεις με φιλοσόφους, πρώτο δίνει πολύ μεγάλη βαρύτητα στους νέους αποκλείοντας τον χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, που καπηλεύονταν οι παλιοί. Και άλλα πολλά κάνει πρώτο το Ποτάμι. Όπως ας πούμε πως θέλει να δει πολλά Ποτάμια να υπάρξουν, θέλει να ακούσει και να συνεργαστεί, με όσους έχουν καθαρές και αποτελεσματικές προτάσεις,  και πως δεν υπόσχεται κάτι παρά μόνο να μην γκρεμίσει την χώρα.

Επειδή οι εκλογές πλησιάζουν, εσύ τι θα αποφασίσεις; Αν σέβεσαι τον εαυτό σου και τα όποια όνειρά σου, θα αποκλείσεις την αποχή από την κάλπη. Στο δίλημμα του αναποφάσιστου έχεις τις εξής προοπτικές: ή (ξανά)εμπιστεύεσαι τους παλιούς, επειδή έχεις μάθει σε συγκεκριμένη νοοτροπία υιοθετώντας μια στάση ζωής που «διασφαλίζει» ό,τι είχες μέχρι σήμερα, ή υιοθετείς την Συριζαϊκή ιδεολογία για τους δικούς σου λόγους (περισσότερο ή και καθόλου συστημικούς) ή στηρίζεις το Ποτάμι για να δώσεις την ευκαιρία σε αυτόν τον … δημοσιογράφο να αποδείξει, αν τελικά τον στηρίζει και να τον κατευθύνει κάποιος αφανής εντολέας και αν μπορεί τελικά να ορθώσει πολιτικό λόγο και κυρίως να τον κάνει πράξη. Αν μπορεί εν τέλει να ενεργήσει τολμηρά και αποφασιστικά, να εμπνεύσει σταθερότητα και σιγουριά, να αποδείξει ότι δεν είναι μια παρέα φίλων και γνωστών που ρίχνουν τα ζάρια περιμένοντας να τους κάτσουν εξάρες αντί ντόρτια. Και το κυριότερο, αν το Ποτάμι μπορεί να συνεχίσει να κρατιέται έξω από την παλιοκομματική αντίληψη της εξουσιοκρατίας. Γιατί όλοι ξεκινούν με τις καλύτερες των προθέσεων και η εξουσία τους θολώνει το βλέμμα. Ή χειρότερα, το ατσαλώνει, το σκληραίνει, το κάνει αδιάβροχό στον πόνο και την αγωνία των συνανθρώπων.

Εκεί έχασαν το παιχνίδι τα παλιά κόμματα: απομακρύνθηκαν από τον ψηφοφόρο πολίτη. Και  τον θυμήθηκαν, όταν χρειάζονταν τις ψήφους.   

Επειδή η Πολιτική είναι η ίδια η ζωή, από τις ομαδικές έως πολύ προσωπικές στιγμές – στην οικονομική κρίση ακόμα και ο τρόπος που κάνουν σεξ οι άνθρωποι διαφοροποιείται και μειώνεται – οφείλουμε να την θέσουμε σε προτεραιότητα. Ας αναλογιστούμε ότι στους Πολιτικούς αναθέτουμε την βελτίωση της καθημερινότητάς μας. Άρα, οι Πολιτικοί είναι υπηρέτες των πολιτών. Ο ρόλος τους δεν επιτρέπει ρητορείες, αλαζονείες, παραλογισμούς, ασάφειες, ματαιοδοξίες, δογματικότητες και μισαλλοδοξίες. Οι βουλευτές, οι υπουργοί, οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες πρέπει να είναι ταγμένοι στην εξυπηρέτηση των πολλών, με όρους Δικαιοσύνης, αντικειμενικότητας και ρεαλισμού. Το Ποτάμι οφείλει να συλλάβει – ή για το πω ορθότερα- να εξακολουθήσει να αντιλαμβάνεται το χρέος του προς τους πολίτες ως τέτοιο και μετά την είσοδό του στο κοινοβούλιο. Πάντα οι καλές προθέσεις επιβεβαιώνονται από την εμμονή στον στόχο. Στο νέο βήμα του Ποταμιού ο στόχος θα πρέπει να είναι ξεκάθαρος: Πολιτική στην υπηρεσία του Πολίτη για να είμαστε όλοι Περήφανοι. Μόνο αυτή την οδό βρίσκω ως υγιή για την Πολιτική του αύριο. Γιατί αν θέλεις να είσαι διαφορετικός, μιλάς και δρας διαφορετικά. Και όσοι δεν έχουν την πρόθεση να υιοθετήσουν αυτό το σκεπτικό, θα πρέπει να ξανασκεφτούν την όποια συμμετοχή τους στην Πολιτική. 

Τζίνα Δαβιλά