Κωστής Α. Μακρής  

Μόνο μια φορά μέχρι σήμερα έχω χάσει αεροπλάνο.

Ήμουνα στη Σάμο, για διακοπές, πριν από πολλά χρόνια.

Ήταν εκεί και ένας Φίλος (με Φι κεφαλαίο) που είχε ένα μπαράκι ταρατσάτο και ποιητικό με καταπληκτική θέα στο Κοκκάρι*.

Καλή παρέα, πολυεθνική και δεν ήθελα να φύγω.

Και κάτι έγινε και έχασα το αεροπλάνο. Η χαρά μου δεν περιγράφεται!

Γύρισα πίσω στο μπαρ του Φίλου και έγινε γιορτή.

Ποιος χέστηκε για το εισιτήριο, για τη δουλειά την άλλη μέρα…

Νέος ήμουνα, ανύπαντρος ήμουνα, «ρρρεμάλι» σχεδόν.

Έφυγα μετά από δυο μέρες.

Είχα πάρει την παράταση που ήθελα και ήμουν έτοιμος για το φθινοπωρινό «τα κεφάλια μέσα».

Ωραία!

Πώς μου ’ρθε και το θυμήθηκα;

Μια φίλη ―ονόματα δε λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε― πήγε στο αεροδρόμιο χωρίς ταυτότητα. Και, εννοείται, δεν έφυγε.

Έχασε το αεροπλάνο.

Το ήθελε; Δεν το ήθελε; Να φύγει εννοώ…

Ήταν ατυχία; Πού να ξέρω…

Μετά όμως, αφού μου το είπε, κάθησα και σκεφτόμουν πολλά.

Όπως το γιατί μερικές φορές αυτό που λέμε «ατυχία» μοιάζει με μια ανομολόγητη επιθυμία μας.

Όπως όταν πέφτουμε και χτυπάμε και «χάνουμε» μια ανεπιθύμητη έξοδο ή μια άχαρη δουλειά ή μια βαρετή επίσκεψη.

Ή όπως όταν φεύγουμε από το σπίτι και ξεχνάμε μέσα τα κλειδιά.

Ίσως επειδή μας αρέσει να μας περιμένει κάποιος και ενδόμυχα επιθυμούμε να μας ανοίξει κάποιος ή κάποια, να μας καλοδεχτεί, να μας αγκαλιάσει, να μας πει ένα βαλσαμικό «καλώς τον!» ή «καλώς την!» κι ένα «δεν πειράζει» για την αμέλειά μας, την αφηρημάδα μας ή την ατυχία μας.

Μια ένδειξη αποδοχής κι αγάπης. Όχι απαραίτητα απόδειξη…

Απλώς κάτι… Σαν ένα χάδι, ρε παιδί μου.

18 Μαΐου 2017

* Φωτογραφία από το διαδίκτυο. Στη θέση που σημειώνεται στη φωτογραφία ήταν το μπαρ Bateau Ivre (Μεθυσμένο καράβι) του φίλου μου Μάκη Θεοδωρούλη.