* Ο Ηρακλής Χοροζίδης είναι Σύμβουλος Επιχειρήσεων και συγγραφέας

Τον τελευταίο καιρό, κάθε τόσο ακούω κι από ένα YOLO γύρω μου. Είναι, φαίνεται, μια από τις πιο αγαπημένες εκφράσεις των νέων σήμερα. YOLO στις παρέες των παιδιών, YOLO στις νεανικές εκπομπές στην τηλεόραση, YOLO στις καφετέριες και τα μπαρ, YOLO παντού! Όταν το πρωτάκουσα, ρώτησα να μάθω τι σημαίνει. Προσφέρθηκε να με πληροφορήσει γιος φίλου μου, μαθητής λυκείου και φανατικός YOLO-οπαδός. «Σημαίνει ‘You Only Live Once’», μου είπε με ύφος συγκατάβασης και περιφρόνησης, του τύπου «Τι τα θέλεις τώρα αυτά εσύ! Αυτά είναι για εμάς τους νέους».

‘Ζεις Μόνο Μια Φορά’, λοιπόν. Μάλιστα! Προφανές δεδομένο ως διαπίστωση, αλλά με πολλές προεκτάσεις και δυνητικά πρακτικά οφέλη ως φιλοσοφία. Αν ο καθένας από εμάς χρησιμοποιούσε την απλή αυτή φράση ως βάση και αφετηρία σε κάθε του σκέψη, πλάνο και κίνηση, για κάθε καινούργια μέρα που ξημερώνει, η ζωή μας θα γινόταν πιο ουσιαστική, πιο ολοκληρωμένη και πιο ευτυχισμένη, πιστεύω. Το θέμα όμως είναι κατά πόσο οι νέοι άνθρωποι, που την έχουν κάνει καραμέλα, μπορούν πραγματικά να κατανοήσουν τη σημασία της, και κυρίως να νιώσουν τη σκληρή αλήθεια που κρύβεται από πίσω, τα στενά δηλαδή όρια της εφήμερής μας ύπαρξης.

Όταν βρίσκεσαι στην αρχή ακόμη του δρόμου, η διαδρομή σου φαίνεται ατέρμονη, οι ευκαιρίες απεριόριστες, τα ταξίδια δίχως τελειωμό. Πιστεύεις ότι όλα, οι σημαντικές συναντήσεις, οι μεγάλοι έρωτες, οι αξέχαστες εμπειρίες, θα σου συμβούν πολλές φορές, θα έρχονται και θα ξανάρχονται κάθε τόσο. Πώς να χωρέσει το μυαλό του νέου το ‘μία φορά’, πώς να φανταστεί το τέλος, που είναι ακόμη τόσο μακρινό; Μπορεί να λέει ‘Ζεις Μόνο Μια Φορά’, αλλά το λέει ελαφρά τη καρδία, και περισσότερο για να δικαιολογήσει μέσα του ή στους γονείς του κάποια τρέλα ή κάτι παράτολμο που έκανε, παρά γιατί το συνειδητοποιεί πραγματικά.

Όσο μεγαλώνουμε, αντίθετα, όλο και περισσότερο δικαιούμαστε ‘διά να ομιλούμε’ για το ότι η ζωή είναι μία και σύντομη. Οι ψευδαισθήσεις περί άπλετου χρόνου διαλύονται, τα περιθώρια στενεύουν, και η ερώτηση «πόσα (καλά) χρόνια μου μένουν ακόμα;» γίνεται όλο και πιο επιτακτική και πιεστική. Το πρώτο ηχηρό χαστούκι από το ανελέητο τικ-τακ του ρολογιού έρχεται αργά ή γρήγορα, σε κάποια γενέθλια συνήθως, κάπου εκεί στα δεύτερα –άντα ή στα πρώτα –ήντα, κι από εκεί και μετά δεν παύεις να αισθάνεσαι την καυτή ανάσα του χρόνου πίσω σου. Με άλλα λόγια, εκτιμάς πολύ περισσότερο τις λίγες πολύτιμες δεκαετίες που σου αναλογούν, όταν δεν έχεις «όλη τη ζωή μπροστά σου».

Δεν θα ξεχάσω τα λόγια ενός ηλικιωμένου φίλου μου, του κυρ-Μανώλη, που κοντεύει τα ενενήντα, αλλά η σκέψη του παραμένει διαυγής και το μυαλό του κοφτερό.

«Σαν μια ανάσα περνάει η άτιμη η ζωή, βρε παιδάκι μ’», μου είπε μια μέρα. «Πώς έφτασα ως εδώ, ούτε που το κατάλαβα! Έφευγαν τα χρόνια, κι εγώ νοιαζόμουν να είμαι πάντα σωστός με όλους, να είναι καλά οι γύρω μου, τι θα πει ο κόσμος, τέτοια πράγματα… Και δεν έβλεπα πόσο μικρή είναι η ζωή, τώρα μόνο το βλέπω. Γι’ αυτό σου λέω, κοίτα να χαρείς τα χρόνια που σου μένουν, γιατί δεν ξανάρχονται!»

Δεν ξέρω, αλλά κάπως σαν ‘You Only Live Once’ σε παράφραση μου ακούστηκε αυτό, και μάλιστα από το στόμα του πλέον αρμόδιου και κατάλληλου για να το πει, ενός ενενηντάχρονου. Είμαι σίγουρος ότι και ο ίδιος ο κυρ-Μανώλης, αν το ήξερε, αυτό θα μου έλεγε για να με πείσει να απολαύσω τη μικρή και πολύτιμη ζωή μου: «YOLO παιδάκι μ’, YOLO!»

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author 

 iPorta.gr