Ματίνα Ράπτη-Μιλήλη 

 

 

 

 

 

Σήμερα θα σας πω μια ιστορία απο τα περσινά μου Χριστούγεννα.

 

Θα μου πείτε, περσινά ξινά σταφύλια…Ουδόλως! Διότι κάποιες ιστορίες επαναλαμβάνονται και η συγκεκριμένη δεν αποτελεί εξαιρεση.

 

Αφεθείτε στην μαγεία των ημερών και ακολουθήστε με σαν να είμαι το πνευμα των προηγούμενων Χριστουγέννων το καλό.

 

Ετσι λοιπόν βρισκόμαστε εις την “οικία του σπιτιού μου” που έλεγε και μια ψυχή !

 

Ειναι παραμονή Χριστουγέννων Και εχω στηθει για να ακούσω τα κάλαντα.

 

Και περίμενα και περίμενα και κάλαντα πουθενά!

 

Μα τί έγινε η πιτσιρικαρία που ξεχυνόταν στους δρόμους απο τα άγρια χαράματα τέτοιες μέρες;;!! ! Πού τα δικά μας χρόνια που πήγαινε το δίφραγκο

σύννεφο και διασταυρωνόμασταν στις γειτονιές με τα άλλα παιδιά για να κάνουμε καταμέτρηση κερδών !

 

Ξαφνικά χτυπάει το κουδούνι !! (Μα ποιός να΄ναι;! Είδατε; Μες το σασπένς σας έχω!)

 

Ανοίγω όλο χαρά την πόρτα κρατώντας μια κόκκινη χαρτοπετσέτα με κουραμπιέδες και μελομακάρονα(δίπλες δεν ξέρω ,σόρυ) στο ‘να χέρι και χρήματα στο

άλλο …(Μη δούνε μόνο τα γλυκά και λακίσουν,το΄χω πάθει κι αυτό!)

 

Βλέπω ενα χαριτωμένο τσιγγανάκι ξανθούλι με ανταύγειες .

 

-Να τα πούμε κυρία; Με ρωτάει και μου δείχνει το τρίγωνο που κρατούσε.

 

Εμένα μου γελάνε και τα μουστάκια που δεν έχω γιατί τα κάλαντα τα’ χω για το καλό του σπιτιού.

 

-Να τα πείτε, να τα πείτε! Αλλά βρε παιδί μου, ένας είσαι! Τί “να τα πείτε”, να τα πεις!

 

-Ειμαστε κι άλλοι ,μου λέει σοβαρά.

 

-Πόσοι είστε δηλαδή,τον ρωτάω σοβαρά και γω .

 

-Ου υυυυ, είμαστε πέντε !

 

Ωπα, σκέφτηκα, μου κάτσανε οι beatles συν έναν αναπληρωματικό! Ζήτω!

 

Τότε ο ξανθούλης με τις ανταύγειες γυρίζει προς τα πίσω και βάζει μια φωνή, μα μιά φωνή!

 

-Ελάααατε ρέεεεεεεεεεεεεε….

 

Και τότε έρχεται άλλο ένα τσιγγανάκι, αυτό χωρίς ανταύγειες και χωρίς τρίγωνο. Σύνολον 2 οι καλλιτέχνες.

 

Τους άλλους 3 δεν τους είδα ποτέ (αυτό σας το λέω, για να μην σας κρατάω σε αγωνία και αρχιζετε να μετράτε και δεν σας βγαινουν. Το 5 το είπε για να

ειναι πιο πολλά τα …κέρδη ως φαίνεται εκτός αν οι “αλλοι” ήταν τίποτις φίρμες που βγαίνουν τις μικρές ώρες …)

 

Ο ¨μεγάλος” μου γνέφει με νόημα τύπου “ are you ready madam “ και καπάκι γνέφει στον μικρό να αρχινήσει γιατι νυχτωθήκαμε !

 

Ο ξανθούλης παίρνει βαθιά ανάσα και αρχίζει το γκλιν γκλιν γκλον, εντελώς στο γάμο του καραγκιόζη όμως!

 

-Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά πσιλή μου δετρολιβανιάααααα (είχε όμως καλά γυρίσματα!)

 

-Α, του λέω. Εδώ θα τα χαλάσουμε. Αυτό θα μου το πεις την άλλη βδομάδα. Σήμερα λένε το άλλο.

 

Γουρλώνει τα μάτια του με απορία!

 

-Ποιό άλλο; με ρωτάει!

 

Ο μεγαλύτερος δίπλα του  που σημειωτέον δεν τραγουδούσε, του βάζει τις φωνές.

 

– Το άλλο ρεεεεε, το άλλο σου λέει η κυρία.

 

-Ποιό άλλο μωρέ, ποιό άλλο; Δεν ξέρω άλλο .

 

Ειναι έτοιμοι να πλακωθούν στις σφαλιάρες και γω έχω μείνει κάγκελο με τα κουραμπιεδάκια στο χέρι !

Κοιτάω συγκαταβατικά τον μικρούλι και για να τον βοηθήσω του λέω:

 

-To άλλο, αυτό που λέει “Καλήν εσπέραν άρχοντες κι αν ειν΄κι αν είναι ορισμόοοος σας Χριστού τη θεία κτλ κτλ ….Και για να μην σας τα πολυλογώ,

αρχίζω να τραγουδάω τα κάλαντα, με μεγάλη επιτυχία!

 

-Ε, τον ρωτάω, το θυμήθηκες τώρα;

 

Γυρίζει ο μικρός μες τα νευρα και λέει στον ¨μανατζερ” :

 

-ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΩ ΛΕΜΕ ….

 

Του χαμογελάω και του λέω “δεν πειράζει…του χρόνου θα το μάθεις και θα ξανάρθεις” . Του δίνω τα χρήματα αλλά τα κουραμπιεδάκια μου ….ούτε να τα

φτύσει…Kαι τα είχα σε μια χαρτοπετσετούλα μούρλια!Είχε έναν αγιοΒασίλη με το ελκηθράκι του φορτωμένο δώρα και γύρω γύρω όλο γκι γκι γκι γκι!

(Φέτος δε βρήκα τις ίδιες, πολύ στεναχωρέθηκα…)

 

Κατεβαινουν, που λέτε, τις σκάλες μουρμουρίζοντας ο ένας στον άλλον.

 

Κι όπως απομακρύνονται τα άκουσα να λένε :

 

“Αλλη φορά δεν σε ξαναπαίρνω, Αφού σου έλεγε η κυρία,το άλλο. “

 

“ Ποιό άλλο ρεεεε, αφού σου λέω δεν ξέρω άλλο λέμεεεε”

 

“Ενα άλλο λένε σήμερα ρε παιδί μου…”

 

“ Να το ‘λεγες εσύ, ούτε συ ξέρεις, έ;; ε;;; “

 

¨Ασε μας ρε, φέρε τ;vρα κεί πόσα σου ‘δωσε”

 

“Εγώ πάντως άλλο δεν λέω.τέλος, με πρήξατε το άλλο και το άλλο…”

 

Και κάπου εδω τελειώνει η ιστορία μου !

 

Λέτε τελικά να το έμαθε το άλλο και να μου ξανάρθει φέτος;

 

Γιατί απ’ ότι καταλάβατε, πέρσι τα κάλαντα τα είπα εγώ στον εαυτό μου!

 

Χρόνια μας πολλά, με υγεία πάνω απ΄όλα και με όλα τα παιδιά του κόσμου γερά και χαρούμενα!

 

 

* Το άρθρο απηχεί στις απόψεις του συντάκτη του. 

 

iPorta.gr