Μνήμες αλλοτινές απόψε ρυτιδώνουν τον ψίθυρο του δειλινού.

Κομμάτια καθρέφτη που έσπασε η ματιά, μεθυσμένα αποζητούν τα δάκρυα.

Δεν είναι η σιωπή που ζωντανεύει τις σκιές, ούτε η βροχή που ξεπλένει τις ενοχές

Πέρασαν τραγουδώντας οι αγάπες

Σαν ηλιοβασίλεμα στο Σούνιο, σαν τότε

Άκου! Δε σου μοιάζει με..

Σώπα! Η ανάσα σου θωπεύει τον παφλασμό των κυμάτων και το φεγγάρι τελεία στην τελειότητα

Μα δεν είναι που …

Ησύχασε πια! Εαρινό κατευώδιο οι αγάπες που χορεύουν όταν βρέχει

Οι χτύποι της καρδιάς πάνω στην πόρτα της αυγής είναι η ελπίδα

Το ξέρεις;

Το ‘μαθες πως πέρα από την Ανατολή εκεί που σμίγει το γέλιο με το δάκρυ

Βάλσαμο πως είναι ο στεναγμός και λυτρωμός ο πόνος;

Ποιος θα σου πει για τα χρυσάφια και τ’ ασήμια μιας μέρας που θα ‘ρθει;

Ναι, έχεις σκοτίσει το φως και ο δράκος φωλιάζει στη γωνιά

Τραγούδα με τις αγάπες, τραγούδα μ’ αυτές κι ας φεύγουν

Μόνο το τραγούδι τους

Αυτό μαγικό ξόρκι, αυτό και κλειδοκράτορας

Κι ας βρέχει