Απόψεις

Περί σχολιαστών και άλλων ευγενών. Μια πληροφορία που χρωστώ, της Τζίνας Δαβιλά

Spread the love

Όταν εκτίθεσαι πρέπει να έχεις και μεγάλο στομάχι. Αναφέρομαι στα γραφόμενα των σχολιαστών μιας ιστοσελίδας γενικότερα και ειδικότερα, στο χθεσινό μας άρθρο «ο φόβος μου». Δεν γνωρίζω αν αυτή η νοοτροπία είναι αποτέλεσμα μιας αδιάφορης οικογένειας, των αδιάφορων δασκάλων ή απλώς μιας ανοησίας, μιας επιπολαιότητας που κάνει πλάκα μιλώντας για γιαμήσια και πίπες, όταν σχολιάζει σε κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Οι σχολιαστές που διαθέτουν επίπεδο δεν παραφέρονται όταν σχολιάζουν, ακόμα κι αν χρησιμοποιούν το fb με το αληθινό τους προφίλ. Ούτε αστειεύονται σχολιάζοντας σαν να βρίσκονται πάνω από το τάβλι.

Στα πολλά και άκομψα σχόλια που μάζεψε το χθεσινό κείμενο του 17χρόνου αναγνώστη μας, του Χρήστου, που κάθε άλλο παρά εντός πνεύματος κειμένου ήταν, έκλεισαν. Αυτό έγινε για πρώτη φορά στην Πόρτα, και ευελπιστώ να μην χρειαστεί να λειτουργήσουμε ως χωροφύλακες. Υπήρχαν και αρκετά που κινούνταν μέσα στην σοβαρότητα και την αξιοπρέπεια του διαδικτύου, αλλά μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Απαγορεύσαμε να εμφανίζονται όλα. Ως αρθρογράφος στο protagon πήρα πριν από χρόνια την ψυχρολουσία των σχολίων, όταν γινόταν επίθεση επί προσωπικού από ανθρώπους που δεν με είχα συναντήσει ποτέ και που ίσως να ξεχνούσαν την ύπαρξή μου την επόμενη στιγμή. Τα ανατριχιαστικά και απολύτως προσβλητικά σχόλια, είτε για πλάκα, είτε από κακία, αποκλείονταν. Εδώ στην Πόρτα σκεφτήκαμε πως ο καθένας με τον τρόπο γραφής του κατατάσσει κάπου τον εαυτό του, συνεπώς οι αναγνώστες χωρίς να κοπιάσεις πολύ, αντιλαμβάνονται το πλαίσιο και επιλέγουν, αν τους ταιριάζεις ή όχι. Έτσι αφήσαμε ελεύθερα τα σχόλια. Στις αρχές μας έστειλαν δύο ελεεινά. Εν συνεχεία θαυμάσαμε την αξιοπρέπεια και τον πολιτισμό των αναγνωστών μας, ακόμα κι όταν διαφωνούσαμε κάθετα στις απόψεις μας.


Στοιχηματίζω πως όλα τα άκομψα σχόλια που συγκέντρωσε το κείμενο «ο φόβος μου» είναι επιπόλαιη αντίδραση συνομήλικων, γνωστών ή και αγνώστων χαβαλετζήδων που θέλουν απλώς να τραβήξουν την προσοχή ή να μεταφέρουν στην ιστοσελίδα μας αυτό που γίνεται στις παρέες και συχνά μεταξύ τους και στο fb. Ίσως κάποιοι να ήθελαν να προσβάλλουν ή να βγάλουν τα απωθημένα τους. Και εδώ έρχεται το κείμενο «ο φόβος μου» να επιβεβαιώσει ακριβώς αυτό που διαπραγματευόταν ο συντάκτης του: τον φόβο του να σου δείξω αυτό που νοιώθω και συ να το τσαλαπατήσεις. Τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή, “γεννιόμαστε άνθρωποι, πεθαίνουμε απάνθρωποι…”


Ας έρθουμε, όμως, στο δια ταύτα που ενδιαφέρει άπαντες: μαζί με τα σχόλια κάθε άρθρου καταχωρούνται οι διευθύνσεις και οι λογαριασμοί που θα χρησιμοποιήσει ο εκάστοτε σχολιαστής. Συνεπώς οι «φίλοι» μας είναι γνωστοί. Αναρωτιέμαι, μετά από αυτή την αυτονόητη αλήθεια, αν είχαν την δυνατότητα να γυρίσουν πίσω τον χρόνο, θα ξαναέγραφαν ό,τι έγραψαν; Έτσι ρωτώ…

Ακόμα και τώρα, όμως, νοιώθω πως η άγνοια και του κινδύνου, αλλά και της συνετής συμπεριφοράς του χρήστη του διαδικτύου είναι οι αφορμές για την παρανόηση που δημιουργήθηκε. Τα αίτια που έχουν παθογόνες ρίζες  στην εφηβική ψυχή δεν υπάρχουν, πλην εξαιρέσεων. Άρα, όπου τύχει, ενήλικοι και ανήλικοι, παρακολουθήστε πώς να διασφαλίζετε τον εαυτό σας και κυρίως την αξιοπρέπειά σας μέσα στον χαώδη, σκληρό και άγριο κόσμο του διαδικτύου. Έτσι όπως γίναμε, είναι μάθημα-άμυνα ζωής. 


Τζίνα Δαβιλά
επικοινωνείστε: gina.iporta@gmail.com

SHARE
RELATED POSTS
Henri de Toulouse-Lautrec, του Βαγγέλη Παυλίδη
Δημοκρατικές διαδικασίες και δημοκρατία είναι διαφορετικές έννοιες
Μιλάμε την ίδια γλώσσα;, της Αναστασίας Φωκά

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.