Πόρτα στην Ιστορία

«Εν ταις ημέραις εκείναις…», του Νίκου Βασιλειάδη

Spread the love

GREEK RESTAURANT – NEW YORK 253-17 NORTHERN BLVD

Νίκος Βασιλειάδης

όλα τα συγγραφικά έσοδα θα διατεθούν σε οικογένειες με παιδικό καρκίνο.

“…Το χειρότερο ίσως ήταν το εξής· τα τάγματα και τα συντάγματα των γύφτων δεν περιορίσθηκαν στο διαμέρισμα των Εβραίων, αλλά άρπαξαν ό,τι βρήκαν μπροστά τους. Έβγαλαν όλα τα παραθυρόφυλλα της σκάλας, ακόμα και τα καπάκια από τα κουδούνια. Χρόνια κάναμε να αποκαταστήσουμε τις ζημιές. Παγώσαμε, βραχήκαμε και γλιστρήσαμε από το χιόνι και τον πάγο άπειρες φορές σε κείνη την απροστάτευτη σκάλα. Οι δικοί μου με κόπο έσωσαν το διαμέρισμά μας από τη λεηλασία. Βγήκαν και στέκονταν στο κεφαλόσκαλο αρματωμένοι με ό,τι μπορούσαν. Πάλι καλοί ήταν εκείνοι οι γύφτοι, που δεν ήταν και όλοι γύφτοι. Γιατί αν ήταν ένας απ’ τους τωρινούς θα είχαν βάλει φωτιά στο σπίτι. Από ψηλά, από την πίσω μεριά του σπιτιού, βλέπαμε από την πρώτη μέρα κιόλας το εξής φαινόμενο: Είχαν ανοίξει τα εβραίικα μαγαζιά από πίσω και τα άδειαζαν. Δηλαδή διάφοροι κάτοικοι της οδού Κλεισούρας άδειαζαν τα μαγαζιά της Ιουστινιανού. Και έβλεπες κρεβάτια, μπουφέδες, ντουλάπες, καναπέδες, κομοδίνα, να ανεβαίνουν με σκοινιά σε δεύτερα και τρίτα πατώματα, που βέβαια δεν φαίνονταν από το δρόμο. Όλα αυτά μέσα σε φοβερή βιασύνη και σε αγωνιώδεις κινήσεις. Σε λίγες μέρες, οι Γερμανοί μοίρασαν τα μαγαζιά σε διαφόρους τύπους, που ίσως μπορεί να φαντασθεί κανείς πώς τους διάλεξαν. Αλλά τα μαγαζιά βρέθηκαν άδεια και αυτό ήταν μια καλή, αν και η μόνη, τιμωρία τους…”

(Γιώργου Ιωάννου, «Εν ταις ημέραις εκείναις…»)

Αναρωτιέμαι πώς ένας λαός που έχει ζήσει τόση φρίκη, έχει νοιώσει στο πετσί του αυτή την ανθρώπινη κτηνωδία μπορεί να κάνει ακριβώς τα ίδια πράγματα με αυτά που τον σημάδεψαν για πάντα. Δεν είναι μόνον θέμα “ανθρωπίνων δικαιωμάτων” με την νομική έννοια του όρου, είναι θέμα ανθρωπιάς που φαίνεται πως χάθηκε και παχτώθηκε από την σκόνη της λήθης λίγες μόνο δεκαετίες μετά το ξεκλήρισμα από τους Ναζιστές εκατοντάδων χιλιάδων ψυχών. Η φρίκη θα σταματήσει μόνον όταν όλοι, και οι μεν και οι δε συνειδητοποιήσουν πόσος πόνος είναι ακόμη αποτυπωμένος στα μαυρισμένα τούβλα των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

SHARE
RELATED POSTS
22 Απριλίου 1822 – Το ολοκαύτωμα της Νάουσαςτου Δημήτρη Μπρούχου
Γκάρεθ Τζόουνς, ο άνθρωπος που αναζητούσε την αλήθεια και πέθανε γι’ αυτή (μέρος Β’), της Δήμητρας Παπαναστασοπούλου
Επτά αλήθειες κι ένα ανέκδοτο για την 21η Απριλίου, του Χρήστου Χωμενίδη

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.