Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

[ή…Το πνεύμα των (α)νόμων;]

Η μνήμη είναι πάντα επιλεκτική

Ποτέ δεν είπε πως θα άντεχε την τελική ανωνυμία

Ούτε αν γνώριζε την απόσταση

Ανάμεσα στο ψέμα και τη δικαιοσύνη

Γιάννης Α.Φίλης, Ο βασανιστής του 1967

Δύο από τους θεμελιώδεις κρίκους συνοχής της πολιτείας και της κοινωνίας, ιδίως σε περίπτωση κρίσεων, είναι οι διανοούμενοι και οι δικαστές.

Και τους δύο όμως τους κοιτάζουμε καχύποπτα, θέτοντας εύλογα ερωτήματα:

Τί εννοούν όσοι διατείνονται ότι σήμερα ο πνευματικός άνθρωπος χρειάζεται περισσότερη ανεξαρτησία γνώμης: Από ποιούς; Από τί; Ποιος τους την στερεί χωρίς αυτοί να την εκχωρούν;

Αυτό το μύθευμα των δήθεν ανεξάρτητων διανοούμενων που ήρθαν από το «διάστημα» και διαβιούν ως «στυλίτες», που συλλαμβάνουν καλύτερα την ψυχή του έλληνα (του μέσου; του όμοιου;) έφτασε στο τέλος του.

Άλλωστε υπάρχει αμοιβαία «κατανόηση». Ούτε αυτοί ασχολούνται με τα εγκόσμια πάθη των άλλων, ούτε ο πολύπαθος λαός ασχολείται με αυτούς (ούτε βέβαια τους πιστεύει).

Ο εκθεατρισμός της πραγματικότητας δεν έχει πλέον πέραση ούτε καν στα «μπουλούκια» των κομματικών οπαδών.

Γραφιάδες και δάσκαλοι σιωπούν ως δια(γ)νοούμενοι και όταν ομιλούν είτε αυτοαναφέρονται είτε κρίνουν μόνον τους άλλους.

Ο ιδιωτικός και δημόσιος βίος τους διαφέρει.

Οι ιδιότυποι περιθωριακοί του Κολωνακίου συνομιλούν μεταξύ τους ανταλλάσσοντας τσιτάτα και υπηρετούν τις κατεστημένες δομές της εξουσίας που τους ανταποδίδει την τιμή με διάφορους τρόπους.

Η διανόηση στην Ελλάδα έχει ανάγκη από ένα αναζωογονητικό σοκ που θα διαλύσει την νοσηρή αυτολογοκρισία και απάθεια και κυρίως θα σταθεί όρθια στα νέα κύματα βίας και επιθετικότητας που θα εμφανιστούν στην Εποχή μετά την Πανδημία.

Από την άλλη η τυφλή δικαιοσύνη δεν μπορεί να είναι η απάντηση στην τυφλή βία. Η πρώτη είναι θεσμική λειτουργία συνταγματικά κατοχυρωμένη για να προστατεύει και να τιμωρεί [όταν και εάν προβλέπεται από το νόμο]. Γι’ αυτό πρέπει να είναι δίκαιη, ανεξάρτητη, ανοιχτομάτα και –ιδίως σε ορισμένες περιπτώσεις- κοινωνικά ευαίσθητη.

Η δεύτερη συνιστά μια «αυτονομιμοποιούμενη» έκ-ρηξη κατά παντός (υπεύθυνου ή ανεύθυνου) και επιχειρεί με το αίμα και με το ψέμα να καταλύσει τη Δημοκρατία, άρα και τη Δικαιοσύνη.

Προσοχή, λοιπόν. Οι δικαστές που είτε φοβούνται, είτε ταυτίζονται με τη βία, πρέπει να παραδώσουν την τήβεννό τους.

Οι ελευθερίες και το δίκαιο χρειάζονται λειτουργούς υψηλού ήθους και όχι μικρής επιβίωσης (δηλαδή υποταγής στο Κράτος, στα συμφέροντα και στους φορείς βίας).

Μ’αυτά και μ’αυτά, δίχως δηλαδή ανεξάρτητους ανθρώπους του πνεύματος,,οι οποίοι θα μας εξηγούν και θα ερμηνεύουν τα φαινόμενα, αποφεύγοντας προπαγάνδες και fake news και χωρίς αδέκαστους κριτές οι οποίοι θα διαθέτουν γνώση και ευαισθησία στην εφαρμογή των νόμων, μοιάζει ιδιαίτερα δύσκολη η ειρηνική και συναινετική μετάβαση στη Νέα Εποχή.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr