Τζίνα Δαβιλά

Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

και  Pane di capo στη Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου στο ύψος του ΙΚΑ & Λεωφόρος Κρεμαστής

Το κτήριο δημιουργήθηκε από τον Μεγάλο Μάγιστρο de Lastic (ντε Λαστίκ) το 1440 μετά Χριστόν, ολοκληρώθηκε 49 χρόνια αργότερα από τον Μάγιστρο D’ Aubusson και λειτουργούσε ως το Μεγάλο Νοσοκομείο  των Ιωαννιτών Ιπποτών. Εκεί στεγάζεται σήμερα ένα από τα σημαντικότερα Μνημεία Πολιτιστικής Κληρονομιάς του κόσμου: είναι το Αρχαιολογικό Μουσείο Ρόδου εντός της Μεσαιωνικής Πόλης με ευρήματα που χρονολογούνται από τον 9ο π.Χ. αιώνα και το οποίο χτίστηκε με χρήματα που άφησε ο Μάγιστρος Fluvian (Φλουβιανός). Εκτείνεται σε δύο ορόφους με δωμάτια που σήμερα εκθέτονται αρχαιολογικοί θησαυροί που βρέθηκαν στις θάλασσες και στα νησιά της Δωδεκανήσου κυρίως.

Στη Μεγάλη αίθουσα που λειτουργούσε ως αίθουσα ασθενών και τραπεζαρία δεσπόζουν επιτύμβιες στήλες των Ιωαννιτών Ιπποτών και ευρήματα από την Νίσυρο, ενώ στον ίδιο όροφο η ωραιότερη συλλογή του Μουσείου – κατά την άποψή μου – διαθέτει τη Λουόμενη Αφροδίτη της Ρόδου, τον Κούρο από εργαστήριο της Νάξου, τον Δία της Καμείρου, τον Θεό ήλιο, τον Έρωτα και έναν χορταστικό αριθμό αγαλμάτων που συγκινούν. Θαυμάσιες πτυχές, ανάγλυφες, ανάλαφρες, λεπτοκαμωμένες από τα νοερά υφάσματα που αγκαλιάζουν με χάρη τα ημίγυμνα αγάλματα.

Κτερίσματα, μικρά αντικείμενα, αγγεία στις αίθουσες των δυο ορόφων και… ο κήπος με επιδαπέδιες αναπαραστάσεις και ψηφιδωτά που στόλιζαν τα πολυτελή σπίτια των Ροδίων. Αισθητική στα έργα, πράσινο, γαλάζιο, φως και νερό, γιατί ζωή χωρίς φως και νερό δεν υπάρχει. Από τον 4ο π.Χ. αι. οι Ρόδιοι είχαν τη φήμη πως έχτιζαν τα σπίτια τους σαν να ήταν αθάνατοι. Τελικά, άφησαν αθάνατο κληροδότημα. Από την εποχή των προϊστορικών χρόνων μέχρι την ελληνιστική και υστεροελληνιστική περίοδο, με αγάλματα κομψά, ανάλαφρα στην κίνηση, με εντέλεια ιδανική που ικανοποιούν την όραση και το αίσθημα της περηφάνειας, όπως η Οκλάζουσα Αφροδίτη του Βιθυνιανού Δοιδάλσα. Για να επαναληφθεί με δέος το σοφό απόφθεγμα του Στρατηγού Μακρυγιάννη: «Αυτά και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μη καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι’ αυτά πολεμήσαμε”

“Είχα δυο αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι ένα βασιλόπουλο, ατόφια- φαίνονταν οι φλέβες, τόσην εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρο,τα ‘χαν πάρει κάτι στρατιώτες, και στ” Άργος θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων χίλια τάλαρα γύρευαν. […]
Πήρα τους στρατιώτες, τους μίλησα: «Αυτά και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μη καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι’ αυτά πολεμήσαμε».

(Απομνημονεύματα Στρατηγός Μακρυγιάννης, 1829 – 1850)