Ματίνα Ράπτη-Μιλήλη

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η ιστορία μου αρχίζει κάπως έτσι “Ηταν μιά κρύα νύχτα του χειμώνα του 1999 …”

 

Υπάρχουν κάποιες στιγμές στην ζωή κάθε ανθρώπου που δεν τις ξεχνά ποτέ. Είναι αυτές οι στιγμές που φτιάχνουν τις ιστορίες που τον ακολουθούν και του μένουν στο μυαλό σαν ταινίες μικρού μήκους !

 

Μιά τέτοια ιστορία έχω και γω να σας διηγηθώ και είναι απ’ αυτές τις ιστορίες που λες με την παρέα, χειμώνα, μπροστά σε ένα τζάκι κι ενώ έχετε πιει τα κρασάκια σας και στο τέλος κανείς δεν σε πιστεύει, αλλά δεν στο λέει για να μην σε στεναχωρήσει…ή στο λέει, αλλά σκασίλα σου…

 

Ηταν λοιπόν, μια κρύα νύχτα του χειμώνα του ’99 και γω ζούσα στους πρόποδες μιας κατάλευκης υπέροχης Πάρνηθας (προ πυρκαγιάς ).

 

Ενας πολύ βαρύς χειμώνας, κατά τους μετεωρολόγους … Μια εβδομάδα “ακραίων καιρικών φαινομένων” έως ¨θεομηνία¨, κατά τους δημοσιογράφους . Μιά εβδομάδα με κλειστά όλα τα σχολεία μέχρι νεοτέρας, κατά το υπουργείο Παιδείας. (Στον Καναδά ακόμα γελάνε με μας!) Μια εβδομάδα για τρελό παιχνίδι στα χιόνια της αυλής, χιονάνθρωπους, γλίστρες και χιονοπόλεμο μέχρι τελικής πτώσεως, κατά τους πιτσιρικάδες. Μια εβδομάδα συναχωμένη, με λασπωμένα χιονοπατήματα παντού και μιά ταλαιπωρία και μισή, κατά τις νοικοκυρές. Μια εβδομάδα με γύψους, κατάγματα και μελανιασμένους πισινούς, κατά τους γιατρούς του ΚΑΤ!

 

Κι άλλα πολλά….Μια ευκαιρία να δείξουμε τα καινούργια μας τζιπ, να κάνουμε απόσβεση επιτέλους στις αλυσίδες των αυτοκινήτων μας, να φουλάρουμε πετρέλαιο τους καυστήρες μας (Π.Κ* ), να κάνουμε προμήθειες από τα σουπερμάρκετ λες και έρχεται η εποχή των παγετώνων (ΠΚ*), να φορέσουμε τα πιο χοντρά πουλόβερ μας και κείνες τις πολύυυ ζεστές μπότες με την γούνα που λίγο ακόμα στο πατάρι και θα δεν θα βρίσκαμε παρά μόνο τουμπανιασμένους σκώρους !

 

Ο σύζυγος έλειπε ταξίδι για δουλειές…Εξωτερικόν! Ω, ναι! Ηταν εκείνα τα μαγικά χρόνια που ο κόσμος είχε δουλειές και πήγαινε και ταξίδια! (Δεν με πίστευαν που δεν με πίστευαν όταν έλεγα παλιά αυτή την ιστορία, φανταστείτε τώρα!)

 

Αυτή την παγωμένη βραδιά δεν την πέρασα μόνη. Είχα παρέα τα αδέρφια μου και πολύ όρεξη για κουβεντούλα( δεν θέλω και πολύ εγώ)…ώσπου η ώρα πήγε 3-4, κάπου εκεί.

Η μικρή κόρη ήταν γκολ από το παιχνίδι και κοιμόταν τρισευτυχισμένη από νωρίς.

Η μικρή αδερφή θα κοιμόταν μαζί μου για παρέα, και ο ακόμα μικρότερος αδερφός ετοιμαζόταν να φύγει…Τον πήγα μέχρι την είδοδο και σχολιάζαμε την ησυχία που έχει η πόλη όταν είναι χιονισμένη…ή έστω κατά την διάρκεια της απόψυξή της.

Και τότε, μέσα στην απόλυτη ησυχία της νύχτας το ακούσαμε…

 

Ενας ξερός και ρυθμικός κροταλιστός ήχος μας πλησίαζε…κάτι σαν καλπασμός!

 

Ολα έγιναν σε κλάσματα δευτερολέπτου. Ο αδερφός μου είχε γυρισμένη την πλάτη του στον δρόμο και πίσω απο τον ώμο του είδα να περνάει καλπάζοντας ένα τεράστιο ελάφι!

 

Είναι αυτές οι στιγμές που σας έλεγα πως δεν τις ξεχνάς ποτέ και αυτές ακριβώς που μοιάζουν να κυλάνε σε αργή κίνηση! Σήκωσα το χέρι μου και χωρίς να μπορώ να αρθρώσω λέξη έδειξα προς τον δρόμο με το στόμα ορθάνοιχτο! Την ίδια στιγμή ο αδερφός μου γύρισε και τον θυμάμαι να λέει…”Είναι αυτό που φαντάζομαι ότι είναι;!” Κατεβήκαμε τα σκαλιά τρέχοντας και το ακολουθήσαμε με το βλέμμα μας να καλπάζει περήφανα στην άσφαλτο.

 

Το ελάφι με τα πελώρια κέρατα συνέχιζε να καλπάζει ρυθμικά, να στρίβει την γωνία του περιπτέρου και με χάρη να …ανεβαίνει την Πάρνηθος, ακριβώς στην μέση του δρόμου προσπερνώντας μάλιστα ένα τζιπάκι που περνούσε την ίδια στιγμή! Ακούσαμε το αυτοκίνητο να φρενάρει .

 

Φανταστείτε την έκπληξη του οδηγού να βλέπει ένα ελάφι να τον προσπερνάει στις 3 τα ξημερώματα σε μιά έρημη αλλά κεντρικότατη λεωφόρο! ! Αντε να δω κι αυτόν ποιός θα τον πιστεύει όταν το περιγράφει!

 

Χάθηκε μέσα στην νύχτα, πρώτα η εικόνα του, μετά κι ο απόηχος από τις οπλές του. Κι εμείς είχαμε μείνει ακίνητοι και εκστασιασμένοι απο την ομορφιά αυτού του υπέροχου πλάσματος. Τί θέαμα!

 

Είχαμε την αίσθηση πως είχαμε μοιραστεί, πιθανά μαζί με τον έκπληκτο οδηγό του τζιπ, μια μοναδικά απίστευτη εμπειρία και είμαι σίγουρη πως σκεφτόμασταν ακριβώς το ίδιο πράμα…πως κανείς δεν πρόκειται να μας πιστέψει!

 

Κοιτάξαμε ασυναίσθητα ψηλά, το μπαλκόνι της γωνίας (καθως το σπίτι ειναι γωνιακό) και ειδαμε την αδερφή μου να μας κοιτάζει σαστισμένη.

 

“Το είδατε και σεις αυτό, έτσι; Δεν έχω παραισθήσεις” μας είπε και φυσικά βάλαμε τα γέλια.

 

Την άλλη μέρα μιλούσα με τον σύζυγο στο τηλέφωνο και όταν του διηγήθηκα το περιστατικό φυσικά δεν με πίστεψε, με ρώτησε μάλιστα γελώντας πόσο κρασάκι είχαμε καταναλώσει…

 

Σκέφτηκα πως κανείς δεν επρόκειτο να μας πιστέψει με πρώτη και καλύτερη την μαμά μου που με θεωρεί και ολίγον παραμυθατζού…Αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη όχι μόνο μας πίστεψε αλλά πιθανά μας έλυσε και το μυστήριο του ελαφιού –φάντασμα. Μας είπε πως (αρκετά )πιο πάνω από το σπίτι είναι το δασαρχείο της Πάρνηθας. Μπορεί λοιπόν με τα πολλά χιόνια το ελάφι να είχε κατεβεί στους πρόποδες για να βρει τροφή. Το συνηθίζουν, λέει, αυτό . Να το είχαν μαζέψει οι άνθρωποι του δασαρχείου και να το είχαν εκεί μέχρι να το ξαναπάνε στο βουνό, αυτό να το έσκασε, να έχασε τον προσανατολισμό του και να κατέβηκε προς τα εμάς !

 

Τωρα θα μου πείς…γίνονται αυτά τα πράγματα; Ελα όμως που γίνονται!

 

Οπως και να ‘χει, το μεγαλείο και η ομορφιά αυτού του πλάσματος θα μου μείνει αξέχαστη!

 

Οταν αργότερα είδα σε διαφήμιση γνωστού ουίσκι ένα τεράστιο αρσενικό ελάφι σε έναν βρεγμένο δρόμο μιας πόλης , σκέφτηκα πως δεν θα υπήρχε ιδανικότερη φωτογραφία για να οπτικοποιήσει την ανάμνηση εκείνης της απίστευτης παγωμένης νύχτας του ’99!

 

Και όσο και να θέλω να κρατήσω στο μυαλό μου αυτή την υπέροχη, τέλεια εικόνα, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων με τα αποκαΐδια της Πάρνηθας και τα καμμένα κουφάρια των ελαφιών της, με γεμίζουν οργή και θλίψη και μου υπενθυμίζουν πόσο ανάξιοι της κληρονομιάς της φύσης είμαστε μερικές φορές εμείς οι άνθρωποι….

 

 

*προ κρίσης