Ο Θόδωρος Καραγιάννης είναι μελισσοκόμος

και συμμετεχει στο πρωτοχρονιάτικο δώρο της Πόρτας

που είναι το  σπάνιο φωτογραφικό λεύκωμα

“Το βλέμμα της αιωνιότητας” από τις εκδόσεις ΤΟΠΟΣ. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το σημαντικότερο γεγονός του 2015

Α) σε ελλαδικό επίπεδο:

“Σημαντικό” με την έννοια του θετικού ή του ελπιδοφόρου, αδυνατώ δυστυχώς να ανακαλέσω. Αν, στα γεγονότα που έλαβαν χώρα το 2015 και αφορούν όλους εμάς, προσπαθήσω να βρω κάτι θετικό τότε ίσως να είναι η απαρχή της πτώσης κάθε μάσκας και κάθε δηθενιάς που βρήκαν πεδίο να γεννηθούν και να μεγαλώσουν τρεφόμενες από την δυστυχία της χώρας και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία.
Η προβιά του “επαναστάτη” και του “προοδευτικού” σιγά σιγά μαδάει και εμφανίζεται το τέρας της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης που τόσα χρόνια κρυβόταν πίσω από την ασφάλεια της μη-ευθύνης.

Η κατάρρευση μύθων, στερεοτύπων, εμμονών, αυθαίρετων και ανυπόστατων αυτοπροσδιορισμών, ευελπιστώ, αφού ολοκληρώσει τον κύκλο της, να αφήσει πίσω έδαφος για την κοινή λογική, την συνεννόηση που είναι απαραίτητα ως βάση για να ξαναπροκόψει ο τόπος.

 

Β) σε προσωπικό:

Κάθε στιγμή που αξιώνομαι να ζω δίπλα σε ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ είναι σημαντική. Και το 2015 υπήρξε γενναιόδωρο σε αυτό. Δεν έχω παράπονο.

Γ) Σε παγκόσμιο:

Η απόφαση συνόδου του Παρισιού για το κλίμα

 

Η πιο όμορφη και η πιο άσχημη εικόνα που κρατάω από το 2015.

Σαν πιο όμορφη εικόνα (ίσως επειδή είναι φρέσκο το ερέθισμα) θεωρώ τις εκδηλώσεις χαράς και αγάπης μέσα στο κοινοβούλιο απο ανθρώπους που μέχρι χθες δεν είχαν τα ίδια δικαιώματα στην ευτυχία με τους υπόλοιπους.

Σαν πιο άσχημη εικόνα οι σωροί μικρών και μεγάλων ανθρώπων στα παράλια των νησιών μας.

 

Τι έκανα το 2015 και έδωσε χαρά σε μένα ή και σε άλλους:

Δεν ξέρω αν προσέφερε χαρά ή το αντίθετο όμως δεν προσποιήθηκα ούτε στιγμή. Δεν υπήρξα “άλλος”.

 

Τι καινούριο έκανα ή έμαθα το 2015:

Έμαθα πως πάντα υπάρχουν χειρότερα ειδικά για όσους νομίζουν ακριβώς το αντίθετο και περιμένουν να αλλάξουν όλα μαγικά. Όπως είχα γράψει κάποτε : στην ζωή δεν παίρνεις ποτέ αυτό που σου αξίζει, αλλά αυτό που παλεύεις με όλη την δύναμη της ψυχής σου να αποκτήσεις.

 

Τι έκανα το 2015 και το μετάνιωσα:

Υπάρχουν σφάλματα που με διδάσκουν, αστοχίες που με κάνουν καλύτερο, σαχλαμάρες που τις θυμάμαι και γελάω και σκληρότητες ή αδικίες για τις οποίες οφειλω μια συγνώμη. Η μετάνοια υπό την έννοια της ομολογημενης ενοχής που δήθεν εξαγνίζεται με αυτή και μόνη την ομολογία, δεν με αφορά ως ύπαρξη.

 

Τι δεν έκανα το 2015 και το μετάνιωσα:

Θα ξημερώσουμε….

 

Τι θα ήθελα να γίνει και δεν έγινε:

α) σε κοινωνικό επίπεδο

Το απλούστερο και βασικότερο. Η επικράτηση του κοινού νου (“κοινού” όχι με την έννοια του εκπορνευμένου) είναι κάτι που μας το στέρησε ο κύριος Δυοχιλιαδες Δεκαπεντες. Όπως και οι προηγούμενοι άλλωστε….

 

β) σε προσωπικό:

Υπήρξα υγιής. Θα ήταν αχαριστία λοιπόν από μέρους μου να διατυπώσω τα “θέλω” που δεν “έγιναν” (από ποιόν άραγε ; ).
Έχω κάνει την αυτοκριτική μου για τα “θέλω” που δεν άφησα ή δεν πιστεψα ή δεν δούλεψα αρκετά ώστε να γίνουν ή καλύτερα να τα κάνω πραγματικότητα”. Και πάω παρακάτω… Δεν ξέρω αν προχωρώ πιο σοφός πάντως σίγουρα πιο ξεκάθαρος μέσα, πιο αποκρυσταλλωμένος και σαφώς πιο αποφασισμένος.

 

Το 2015 για μένα ήταν:

“Μια εμπειρία ακόμη λοιπόν.. “

 

Τι περιμένω από το 2016:

 

Συνεννόηση στα απλά και βασικά με τα οποία κοινωνίες ολόκληρες προχώρησαν και πρόκοψαν στους αιώνες. Υγεία, κουράγιο και φώτιση σε όλους μας μήπως και καταφέρουμε να αφήσουμε έναν λιιιίγο καλύτερο κόσμο στα παιδιά μας από αυτόν που εμείς παραλάβαμε.