* Ο Ηρακλής Χοροζίδης είναι Σύμβουλος Επιχειρήσεων και συγγραφέας. 

Τα τελευταία χρόνια μάθαμε λέξεις όπως πρόσφυγες, οικονομικοί μετανάστες, παράτυποι μετανάστες, μετανάστες σκέτο και πολλούς άλλους χαρακτηρισμούς που με έχουν μπερδέψει κυριολεκτικά.

Γ ια μένα όλοι αυτοί οι άνθρωποι που συρρέουν καθημερινά από τα σύνορά μας, θαλάσσια ή χερσαία, νομίμως ή παρανόμως, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Δεν μπορούν να ζήσουν (κυριολεκτικά) πλέον στη χώρα τους. Τόσο απλά. Είτε γιατί κινδυνεύουν αυτοί και οι
οικογένειές τους να πέσουν θύματα των όποιων ακραίων στοιχείων, είτε γιατί η οικονομία τους έχει τα χάλια της και θα πεθάνουν από την πείνα αν μείνουν εκεί. Η λύση γι αυτούς είναι μια. Να φύγουν από τη χώρα τους όσο είναι ακόμη ζωντανοί. Και εμείς οι δυτικοευρωπαίοι τι
κάνουμε όταν πια αυτοί οι άνθρωποι φτάνουν στην πόρτα μας; Προσπαθεί η κάθε χώρα να τους κάνει μπαλάκι σε άλλη χώρα. Κάποιες χώρες δεν ανοίγουν καν τα σύνορά τους για να περάσουν. Όχι για να μείνουν, απλά για να περάσουν. Σου λέει κάποιοι μπορεί να αρεστούν και να θέλουν να μείνουν. Ακόμη και εδώ στην Ελλάδα, τους αντιμετωπίζουμε με την ίδια φοβία και ανασφάλεια, όπως τη γρίπη των πουλερικών που χτύπησε ξαφνικά την πόρτα μας πριν από μερικά χρόνια.

Άντε να καταλάβω κάποιους δυτικοευρωπαϊκούς λαούς κρυόκωλους και σκληρούς, που δεν έχουν τη δική μας ευαισθησία. Μερικούς από εμάς τους Έλληνες όμως, που καταφέρονται εναντίον αυτών των ανθρώπων, δεν μπορώ να τους δικαιολογήσω με τίποτα. Και δεν μπορώ,
γιατί εμείς οι ίδιοι είμαστε ένας λαός προσφυγικός, σε ένα ποσοστό πάνω από το μισό. Ε δεν μπορεί κάποιος σημερινός πενηντάρης Έλληνας που απολαμβάνει τις στοιχειώδεις ανέσεις του δυτικού πολιτισμού, να λέει “στείλτε τους από κει πού ‘ρθαν” όταν ο δικός του παππούς, έκανε σχεδόν την ίδια διαδρομή πριν από ένα αιώνα για να καταλήξει στη Ελλάδα. Ας μην έχουμε λοιπόν τόσο κοντή μνήμη και ας προσφέρουμε σ’ αυτούς, ό,τι και οι ντόπιοι Έλληνες στους πρόσφυγες Έλληνες το 1922. Τώρα θα μου πει κάποιος “μα τότε Έλληνες ήταν που γύρισαν στη πατρίδα τους”. Ε τώρα είναι απλά άνθρωποι που θέλουν μια πατρίδα γιατί έχασαν τη δικιά τους και αυτό πονάει περισσότερο.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author 

 iPorta.gr