Υπάρχουν μερικές οριακές στιγμές στην ψυχοθεραπεία, που χάνεται η διαχωριστική γραμμή των ρόλων του θεραπευτή και του θεραπευόμενου, μένει μόνο ένα άγγιγμα ψυχής, αυτό που εν τέλει συντελεί και στη “θεραπεία” των ψυχικών τραυμάτων. Μένει μόνο το “μοίρασμα” του ψυχικού πόνου, αυτό που θα μας αγγίξει και θα μας εξανθρωπίσει, το ίχνος που θα μείνει από μας ως παρακαταθήκη στους δικούς μας ανθρώπους, στην ανθρωπότητα εν τέλει, όταν εμείς θα έχουμε γίνει αστρόσκονη.

Μιλώ για τις στιγμές που θαυμάζω τους “ασθενείς” για το κουράγιο, το θάρρος και τη δημιουργικότητα που δείχνουν πολλοί από αυτούς στον αγώνα τους με το θάνατο, τον παραλογισμό της κοινωνίας και τις αδικίες που έχουν υποστεί. Για τη λεβεντιά που δείχνουν να επιμένουν να πολεμούν τους δαίμονές τους. Στην Ελλάδα του σήμερα, αυτά μπορούν να γίνουν απίστευτα τραγικά. Μια τέτοια κατάσταση έζησα χτες, με κάποια κυρία που υφίσταται καρκίνο από 25ετίας, φτώχεια και ψυχικές δυσκολίες.

Κι όταν βλέπω μέσα από τέτοιες καταστάσεις απέναντί μου, να υπάρχουν ακόμη, το χαμόγελο, ο ερωτισμός και η αγάπη για τη ζωή, δε μπορώ παρά να μαθαίνω, να θαυμάζω και να αγαπώ αυτούς που ζητούν βοήθεια και που εν τέλει βοηθούν και μένα!

Μέσα στην ασχήμια της, τέτοιες στιγμές ομορφαίνει η ζωή …