* Ο Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος είναι αναγνώστης της Πόρτας.

Πώς κερδίζεται η ευτυχία;

Κάθομαι στην μέση της πλατείας. Παντού γύρω μου μετανάστες. Μόλις πριν από λίγες ώρες πιάσανε στεριά. Αφήσανε την αιματοβαμμένη τους πατρίδα κι ήρθαν εδώ πέρα με ελπίδα σωτηρίας. Που να’ ξεραν οι ακημένοι!

Κάθομαι σ’ ένα πεζουλάκι και τους παρατηρώ. Χαμογελαστά πρόσωπα, παιχνιδιάρικα πιτσιρίκια τρέχουν από εδώ κι από κει, μανάδες και πατεράδες ήρεμοι πια από τον φόβο του βομβαρδισμού. Σε λίγο, τραγούδια. Εύθυμοι ρυθμοί της Ανατολής. Μια σκακιέρα η πλατεία- η βασίλισσα ήδη απαγχωνισμένη στα κλαδιά του δέντρου.

Το φαγητό αργεί ακόμα. Οι κρατικές υπηρεσίες αδυνατούν να λειτουργήσουν κάτω από το βάρος μιας συνεχούς ροής ονειροπόλων. Το αγόρι απέναντί μου, που καπνίζει, με κοιτά διαρκώς. Ωραίο αγόρι. Γερό. Όλο υποσχέσεις. Άραγε από τι διψά περισσότερο; Από ηδονή ή από μια κάποια σιγουριά; Το κοιτάζω κι εγώ. Δεν αποφεύγω κανένα του μήνυμα. Κάθε του σήμα το προσλαμβάνω καθαρό και ακερμάτιστο. Ποθεί, λαχταρά, τρέμει, θέλει να ουρλιάξει, θέλει να χωθεί σε μιαν αγκαλιά- σε ποια όμως; Με κοιτάζει. Τίποτε πια δε το αφήνει να ντραπεί.

Ο γύρω κόσμος μια φυλακή. Δεν θα καθίσεις εδώ. Μου λερώνεις την είσοδο. Χάσου• εδώ κάθεται ΜΟΝΟ όποιος πληρώνει. Το αγόρι εκεί. Όρθιο. Στητό Καπνίζει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Βγάζει από την τσέπη του ένα μικρό κίτρινο χαρτί. Είναι μια διεύθυνση στο κέντρο. Αυτό το χαρτί του στοίχισε τα τελευταία του ευρώ. Το πακέτο σιγά- σιγά αδειάζει. Αποφεύγει τις πολλές λέξεις. Το σώμα του μιαν αστείρευτη πηγή πληροφοριών.

Το οδηγώ εκεί. Μικρό διαμέρισμα- πήχτρα Ο ένας πάνω στον άλλο. Ο αρχηγός έρχεται προς το μέρος μας. Πατά δυο τρεις στο δρόμο του. Με κοιτάζει καχύποπτα. Του εξηγώ. Δε καταλαβαίνει Το αγόρι του πετά δυο λόγια κι εκείνος κάπως ηρεμεί. Απ’ ότι κατάλαβα χώρος δεν υπάρχει. Κατεβαίνουμε τα σκαλιά και βγαίνουμε πάλι στον δρόμο. Με πλησιάζει. Αφήνει το κορμί του να ακουμπήσει το δικό μου. Φοβάται.

Ρουά ματ αγόρι μου. Κέρδισες. Δε μου απάντησες όμως… πώς κερδίζεται η ευτυχία;