Ματίνα Ράπτη-Μιλήλη

Πότε ήρθε η Καθαρά Δευτέρα, πότε έφυγε… χαμπάρι δεν πήρα!

Όχι, πως δεν συμμετείχα στον εορτασμό, είμαι της παράδοσης βλέπετε(θέλω δεν θέλω-άλλο θέμα αυτό).

Αετό όμως δεν αμολήσαμε…Και πού να τον αμολήσουμε τον καημένο; Ήταν αυτός καιρός να ξαμοληθείς στα λιβάδια σαν την Χάιντι; Κάτσαμε και μεις μπροστά σε ένα τζακάκι και αγναντεύαμε το τοπίο στην ομίχλη μασουλώντας λαγάνες γκουρμέ και χαλβάδες σοκολάτα (το τερμάτησα με τον εθισμό λέμε!) και όλα ή σχεδόν όλα τα συμπαραμαρτούντα…ξεύρετε τώρα…μύδια, στρείδια, χταποδοκαλαμαράκια και ταραμοσαλάτες χτυπημένες σαν μαρτίνι του Μποντ !

Και όταν κάθεσαι όλο και “νουνίζεις” που έλεγε και μια ψυχή… Γιατί, ειδικά όταν ο καιρός δεν ευνοεί έναν εορτασμό-καλή ώρα- τόσο η συζήτηση  γυροφέρνει στα παλιά. Μοιραία θυμάται ο καθείς τα δικά του. Τις δικές του αγαπημένες αναμνήσεις από Καθαρές Δευτέρες που ήταν πραγματικά “Καθαρές” και πρίν το συνειδητοποιήσουμε, ουπς, προσγειωνόμαστε στον πλανήτη των παιδικών μας χρόνων. Στους παλιούς χαρταετούς που κάναμε αγώνα και μάχη για να σηκώσουμε όσο πιο ψηλά γινόταν! Μάχη με τον άνεμο, μάχη με τον χαρταετό του γείτονα, μάχη με την μονίμως μισακή καλούμπα… Πότε η ουρά τον έστριβε να φάει χώμα, πότε τα ζύγια ήταν στραβά, πότε δεν τον κρατούσαμε σωστά και πότε τον αφήναμε σε λάθος στιγμή, με τον πατέρα να φωνάζει από μακριά “περίμενε, περίμενε, περίμενε … άαααστον” !

Αγαπημένος μπαμπάς με την μαγική του ταραμοσαλάτα, την σπιτική “όχι σαν τις ετοιματζίδικες που πουλάνε και κοροϊδεύουν τον κόσμο…”.

Αγαπημένε μπαμπά … Εκεί στην εξοχή του. Ανάμεσα στις ανθισμένες αμυγδαλιές και τα πεύκα του. Με το σουγιαδάκι του το σπαστό, αυτό που φύλαγε στην πίσω τσέπη του παντελονιού του, να κόβει ό,τι δεν κοβόταν και ό,τι μας ένωσε για πάντα.

Και όλη η μουσκεμένη Καθαρή Δευτέρα έγινε τελικά μια συγκινητική συρραφή από αναμνήσεις ευτυχισμένων στιγμών κάτω από έναν περήφανο αετό που θρόιζε επιδεικτικά από πάνω μας και πλήγιαζε τα χέρια μας ο τεντωμένος σπάγκος της αυτοσχέδιας καλούμπας του.

Ήταν σαν να αφήναμε τα όνειρά μας να πετάξουν και μια φορά φύγαμε από το κτήμα αφήνοντάς τον δεμένο εκεί στο συρματόπλεγμα, δεμένο, θαρρούσα για πάντα.

Είχε τόση δύναμη, τόση φόρα που δεν κατέβαινε με τίποτα !

Λες και μας κορόιδευε από κει ψηλά. Και φύγαμε και τον αφήσαμε στον όμορφο κόσμο του. Μοναχούλη του. Και στιγμή δεν στεναχωρηθήκαμε, μόνο το πήραμε σαν σημάδι μεγάλης επιτυχίας ! Να το δει κι ο γείτονας και να σκάσει από την ζήλια του. Τα είχε καταφέρει και του άξιζε η τιμή να πεθάνει στον αέρα…Το λέει και το τραγούδι άλλωστε (κι ας με νευριάζει ο απίθανος τύπος που το τραγουδάει!)

“Ο αετός πεθαίνει στον αέρα περήφανος και δυνατός”…κι από σφαίρες απονιάς …ου έχεις να φας λεφούσια ολόκληρα .

Αχ, καημένε αετέ των παιδικών μου χρόνων.

Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.

* Το άρθρο απηχεί στις απόψεις του συντάκτη του.   

iPorta.gr