Πάνος Μπιτσαξής

• Με την αποχώρηση του κ. Φαμπρ επήλθε το άδοξο τέλος ενός «οράματος» του Υπουργού Πολιτισμού κ. Αριστείδη Μπαλτά. Το όραμα της συνένωσης του ελληνικού πολιτισμού με τον πολιτισμό της Φλάνδρας.

Πού είναι η Φλάνδρα; Στο Βέλγιο.

Ποιός είναι ο πολιτισμός της Φλάνδρας; Δεν γνωρίζω. Ρωτήστε τον κ. Μπαλτά.

Το μόνο το οποίο γνωρίζω για την Φλάνδρα είναι ότι ήταν «μήλον της έριδος» σε διάφορες εποχές, ότι η Γάνδη είναι συμπαθητική και αρκετά όμορφη μικρή πόλη της φλαμανδικής συνιστώσας του Βελγίου και ότι η ποδοσφαιρική της ομάδα πρωταγωνιστεί στο βελγικό πρωτάθλημα.

Δεν πήγε, όμως, ποτέ ο νους μου ότι ο πολιτισμός της Φλάνδρας, όποιος κι αν είναι, θα έπρεπε να κυριαρχήσει στην Ελλάδα με απόφαση του Έλληνα Υπουργού Πολιτισμού.

Πώς το σκέφτηκε; Ένας Θεός το ξέρει. Η τρικυμία στο κρανίο δεν έχει όρια.

Ο κ. Μπαλτάς είναι ο ίδιος κύριος, που με την ιδιότητα του Υπουργού Παιδείας, δήλωσε ότι αντιτίθεται στην αριστεία. Δεν θέλει τα σχολεία μας να καλλιεργούν την αριστεία αλλά την μετριοκρατία. Είναι ο ίδιος κύριος που δήλωσε ότι η Ειδομένη αποτελεί «τιμητική εικόνα» για την Ελλάδα. Με τον κ. Φαμπρ τρίτωσε το κακό όταν πλέον ξεσηκώθηκαν και οι πέτρες.

Παραμένει βέβαια στην θέση του, έτοιμος να μας προτείνει το επόμενο όραμά του.

Είναι μέντωρ, σύμβουλος και φίλος του Πρωθυπουργού.

• Επειδή, λόγω του επαγγέλματός μου, κάποιες φορές είμαι βιαστικός στις κρίσεις μου δεν πρόκειται να ασχοληθώ, γιατί δεν έχω άποψη, με το καλλιτεχνικό έργο του κ. Φαμπρ. Μου τράβηξε μόνο την προσοχή ότι με 25 βαθμούς Κελσίου στην Αθήνα επισκέφθηκε το Μαξίμου και τον κ. Τσίπρα φορώντας γούνινο παλτό, το οποίο δεν έβγαλε ούτε μέσα στο Πρωθυπουργικό γραφείο. Ας μην τον αδικώ όμως. Μπορεί να τον ταλαιπωρούσε κάποια ίωση και να είχε κρυάδες.

Θα συνεχίσει, υποθέτω, να αναζητά την δική του πρόταση αισθητικής εκσφενδονίζοντας γάτες. Θα εξακολουθεί να εμπνέεται από την σεξουαλική βία. Δεν με αφορά.

Ο πανδαμάτωρ χρόνος είναι ο μοναδικός τελικός κριτής της ποιότητας ανάλογων καλλιτεχνικών εγχειρημάτων. Δεν με αφορά γιατί δεν με ενδιαφέρει προσωπικά καμιά μορφή τέχνης η οποία προσπαθεί να με προκαλέσει με τέτοια μέσα.

Αδιαφορώ παγερά.

• Το μόνο πράγμα που πρέπει να συγκρατήσουμε από την ευρύτατη συζήτηση που έγινε για το θέμα του εν λόγω κυρίου είναι το εξής:

Ας μείνουμε μακριά από κάθε πουριτανισμό και ας μην παίξουμε το παιχνίδι του δήθεν σκανδαλισμού της κοινής γνώμης. Η τέχνη είναι ελεύθερη. Δεν έχει όρια. Κριτής της είναι το κοινό και ο χρόνος. Ανοιχτή ή συγκαλυμμένη λογοκρισία στην τέχνη, ακόμα και στις πιο ακραίες εκδοχές της, είναι ανεπίτρεπτη στις δημοκρατικές κοινωνίες. Στο κάτω – κάτω είμαστε Έλληνες, Μεσόγειοι και γήινοι και δεν σκανδαλιζόμαστε τόσο εύκολα όσο οι Βέλγοι.
Προφανώς, βεβαίως, κάθε καλλιτεχνικό δημιούργημα υπόκειται σε κριτική. Προφανώς, επίσης, η ανεμπόδιστη ελευθερία της τέχνης δεν σημαίνει ότι ο προκλητικός εξτρεμισμός αποτελεί το διαβατήριο για την θέση του καλλιτεχνικού Διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών. Ακόμα και σε αυτό, η Κυβέρνηση δείχνει την ανικανότητά της να συντονιστεί με το μέτρο και την κοινή λογική.

Εντυπωσιάζει δε ιδιαίτερα η περίεργη ελληνοφοβία της, ο περίεργος πολιτιστικός ραγιαδισμός. Χάθηκαν οι Έλληνες δημιουργοί; Χάθηκαν οι Έλληνες του πολιτισμού και της τέχνης και έπρεπε να βρούμε Φλαμανδό; Δεν μας αρέσει ένας θεσμός, το Φεστιβάλ Αθηνών, με βαθιές ρίζες, ένα ελληνικό Φεστιβάλ που ποτέ δεν απομονώθηκε από την διεθνή πολιτιστική δημιουργία και ξαφνικά θέλουμε να μην το λέμε ελληνικό αλλά διεθνές; Από πού προκύπτει όλη αυτή η απέχθεια προς την ελληνικότητα, που την βλέπουμε παντού; Νιώθω πραγματικά έκπληκτος. Ενεώς.

• Η αστεία πλευρά του πράγματος, γιατί σε όλα υπάρχει η αστεία πλευρά, είναι ότι χάσαμε την ευκαιρία να δούμε στην Επίδαυρο μια κυβερνητική κουστωδία, αποτελούμενη από τον κ. Τσίπρα, τον κ. Μπαλτά, τον κ. Φίλη και τον κ. Φλαμπουράρη, να παρακολουθεί τις πάλλουσες αναζητήσεις του κ. Φαμπρ. Και για όσους από εμάς αρέσκονται στο χάζι, χάσαμε την δυνατότητα να βρεθούμε στην Επίδαυρο, ανάμεσα σε χιλιάδες φιλότεχνες κυρίες, οι οποίες θα έρχονταν να ζήσουν με ενθουσιασμό τις μεγάλες στιγμές του πολιτισμού της Φλάνδρας.

• Έτσι, μείναμε με τους «παλλόμενους» φόρους και τις «παλλόμενες» περικοπές του τρίτου μνημονίου, που όπου να’ ναι έρχονται. Αυτό το έργο δεν θα μπορέσουμε να το αποφύγουμε.

Θα το δούμε υποχρεωτικά ολόκληρο. Η μόνη διαφορά είναι η εξής:

Το «πάλλον» στοιχείο στο έργο του κ. Φαμπρ έχει ως κατά φύσιν προορισμό να ανεβαίνει και μετά να κατεβαίνει. Αντίθετα, ο «παλλόμενος» φόρος μόνο ανεβαίνει. Δεν κατεβαίνει ποτέ. Η δε «παλλόμενη» περικοπή μόνο κατεβαίνει, δεν ανεβαίνει ποτέ.

• Πάλι σωρεύονται και πυκνώνουν τα σύννεφα της αβεβαιότητας. Ενώ η Κυβέρνηση, παρά το γενικό μπάχαλο, διέδιδε από κάθε πιθανό και απίθανο παρασκηνιακό μέσο ότι το success story του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι σύντομα πραγματικότητα, όλα δείχνουν πάλι να στραβώνουν.

Η διαρροή των συνομιλιών των στελεχών του Δ.Ν.Τ. είναι μέρος ενός σχεδίου κατασκευής εχθρών για να επιρριφθούν οι ευθύνες αν ναυαγήσει η αξιολόγηση. Το αγαπημένο παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ, το παιχνίδι του φταίχτη. Blame game, το λένε στα αγγλικά. Η απουσία σχεδίου και η ερασιτεχνική υιοθέτηση θεσμών και δομών προτεκτοράτου είναι το εκρηκτικό μείγμα της κυβερνητικής ανεπάρκειας. Πάλι θα κινδυνεύσουμε να πέσουμε στα βράχια.

Ξανά μανά τα ίδια.

• Ίσως σε αυτό να αποσκοπούσε η επιλογή του κ. Φαμπρ. Αντί να ασχολούμαστε με την δραματική αποτυχία των κυβερνητικών χειρισμών, να ασχολούμαστε με τα οράματα του κ. Μπαλτά.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

  The article expresses the views of the author  

 iPorta.gr