Χρήστος Μαγγούτας

Όλα μαζί θέλει να τα κάνει ο Τσίπρας και σε καλό να του βγει: Πολιτικός όρκος, χωρισμός Εκκλησίας-Κράτους. Να επιστραφούν στο δημόσιο 23 δις που χρεωστούν κάποιοι μεγιστάνες. Οι μισθοί των ιερέων να μην πληρώνονται από το κράτος. Πόλεμος με τη Μέρκελ. Προσέγγιση με τη Μόσχα. Διαχωρισμός της θέσης από την ΕΕ για κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Προσκύνημα στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής για τους εκτελεσμένους από τους Γερμανούς.

Μονομαχία όχι με πιστόλι από τη μια μεριά και νεροπίστολο από την άλλη. Όσα δεν έκανε η πολιτική ηγεσία για 40 χρόνια.

Κι η αντιπολίτευση από την πρώτη μέρα επιτέθηκε με ιερό πόλεμο σαν τζιχάντ. Στις πολιτισμένες κοινωνίες οι αντίπαλοι και τα ΜΜΕ δίνουν τουλάχιστο 100 μέρες χάριτος στη νέα κυβέρνηση πριν αρχίσουν την κριτική. Εδώ άρχισε σκληρή κριτική από την πρώτη μέρα, άρα βλέπουμε τον πολιτικό πολιτισμό μας.
Και πρώτος ο Σταύρος Θεοδωράκης. Περίμενε να είναι αυτός ο συνοδοιπόρος, μια και ως τις τελευταίες μέρες η ΑΝΕΛ φαινόταν ότι δεν θα μπει στη Βουλή; Είναι αντιευρωπαϊστές, λέει. Γιατί οι αντιευρωπαϊστές πρέπει να είναι μουγκοί; Δεν εκφράζουν ένα έστω μικρό τμήμα του λαού – ρωτήθηκαν ποτέ αν θέλουν να μπουν στην Ευρώπη; Και γιατί ποτέ δεν πήρε θέση σε μια ερώτηση που του εγχειρίσαμε ιδίοις χερσίν: να ελεγχθούν όλες οι συμβάσεις των μεγαλοεργολάβων με τις κυβερνήσεις και να επιβληθούν οι ανάλογες κυρώσεις; Μήπως γιατί δούλευε στο Μέγκα, ιδιοκτησίας Μπόμπολα και έπρεπε να είναι στην κυβέρνηση για να προστατέψει τα συμφέροντα του αφεντικού του; Απλά ρωτάμε για να του δώσουμε την ευκαιρία να πάρει θέση.

Για το ΚΚΕ ξέρουμε τις θέσεις του, είναι σαφείς, είναι δικαίωμά του και το πληρώνει σε κάθε νέες εκλογές, ενώ θάπρεπε σ’ αυτή την εποχή κρίσης να έχει διπλασιάσει το ποσοστό του…

Κι αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχασε λεπτό: η διακυβέρνηση της χώρας παραδόθηκε από κλητήρα σε κλητήρα λες και ήταν κάνα αμπελοχώραφο. Πολιτική Άνοιξη ή Πολιτικός Χειμώνας; Άσε τα άλλα, όπως ότι δίνοντας πολιτικό όρκο παραβίασε το σύνταγμα. Το σύνταγμα έχει και μια άλλη αρχή: την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης, που είναι πάνω από κάθε άλλο άρθρο (και έχει ουκ ολίγες αντιφάσεις το σύνταγμα), γιατί πρόκειται για ανθρώπινο δικαίωμα, διεθνώς αναγνωρισμένο (ΟΗΕ κλπ), πλην ταλιμπάν.

Και όπως μας είπε ένας σοφός και ιδιαίτερα μορφωμένος ιερέας στο Τορόντο: «Η Ορθόδοξη θρησκεία ουσιαστικά είναι κατά του όρκου – βλέποντας πόσοι λίγοι τον τηρούν. Το μόνο που αναγνωρίζει στα εσωτερικά της είναι η ομολογία πίστεως, όχι ο όρκος. Κοντολογίς ο θρησκευτικός όρκος είναι αποτέλεσμα της πίεσης της πολιτείας στην εκκλησία και όχι το αντίθετο. Μπορεί οι ιερείς να παρευρίσκονται στις τελετές ορκωμοσίας, αλλά αυτό είναι γιατί δε θέλουν να έρθουν σε ρήξη με την πολιτεία, η οποία θέλει να δώσει μια σοβαροφάνεια στην ανάληψη καθηκόντων από κάποιον (που σπάνια τηρεί τον όρκο του στην πολιτική ή στα δικαστήρια). Πόσοι πολιτικοί παραβίασαν τον όρκο τους; Ουκ έστιν αριθμός. Πόσοι καταδικάστηκαν για ψευδορκία; Ουδείς. Ουσιαστικά γελοιοποιούν τη θρησκεία με το να δίνουν θρησκευτικό όρκο».

Δε θάταν αδιανόητο κάποιος που εκλέχτηκε από το λαό, είτε ως πρωθυπουργός, είτε ως βουλευτής, είτε ως δήμαρχος, να μην μπορεί να αναλάβει τα καθήκοντά του, λόγω των θρησκευτικών πεποιθήσεών του; Όσο και τους μισθούς των ιερέων, στον Καναδά έχουν λύσει από καιρό το πρόβλημα: Κάθε εκκλησιαστικός οργανισμός θεωρείται απλά ως σύλλογος. Αν τα μέλη του δε μπορούν να πληρώσουν τον ιερέα ή όποιον υπάλληλό τους, απλά κλείνουν, δε στέλνουν το λογαριασμό στο γείτονα που μπορεί να ανήκει σε άλλη θρησκεία ή δόγμα. Υπάρχουν καμιά 40-ριά Ορθόδοξες εκκλησίες στο Τορόντο, άλλες κλείνουν, άλλες ανοίγουν, δεν τους φταίει κάποιος τρίτος αν δεν έχουν αρκετό εκκλησίασμα.

Όλα τα μέτωπα ανοιχτά. Η μητέρα όλων των μαχών άρχισε. Βάστα καημένο Μεσολόγγι.