Κωστής Α. Μακρής

 

 

 

 

 

 

 

Η μέλισσα, η σφήκα και η Σφίγγα

 

― Παππού! Μια μέλισσα μπήκε μέσα… Θα με τσιμπήσει! Τη φοβάμαι. Να τη βγάλεις έξω!

 

― Δεν είναι μέλισσα, σφήκα είναι.

 

― Και τις σφίγγες τις φοβάμαι…

 

― Δεν είναι Σφίγγα. Είναι σφήκα.

 

― Καλά… Αυτό που είναι… Να τη βγάλεις έξω! Τη φοβάμαι.

 

Τουλάχιστον έχει μάθει πως δεν σκοτώνουμε ό,τι φοβόμαστε.

 

Και ικανοποιημένος από τη διαπίστωση αυτή, ετοιμάζω τα εργαλεία της έξωσης του τρομερού εντόμου. Ένα πλαστικό διαφανές ποτήρι και

ένα μικρό κομμάτι χαρτόνι, αρκετά μεγαλύτερο από τη διάμετρο του ποτηριού.

 

Η σφήκα, παραλοϊσμένη από τη διάφανη αδιαπερατότητα του τζαμιού, διατρέχει αγωνιωδώς το παράθυρο βουίζοντας απειλητικά. Είναι

προφανές ότι είναι εκνευρισμένη και έτοιμη να αμυνθεί ή να επιτεθεί σε οτιδήποτε την προσεγγίσει. Αξιοποιώντας τη μακρόχρονη εμπειρία

μου, πλησιάζω αργά με το ποτήρι τη σφήκα που ματαίως αγωνίζεται να διαπεράσει το τζάμι και να πετάξει ελεύθερη. Την παγιδεύω μέσα σ’

αυτό και συρταρώνω το χαρτόνι στα χείλη του ποτηριού. Αποσύρω το καπακωμένο ποτήρι με την παγιδευμένη σφήκα (ούτε μέλισσα, ούτε

Σφίγγα) και το δείχνω στην έντρομη κορασίδα. Εκείνη θριαμβολογεί:

 

― Την έπιασες!

 

― Φυσικά και την έπιασα την κακομοίρα. Και τώρα πάμε μαζί έξω στη βεράντα να την ελευθερώσουμε.

 

― Κι άμα ξαναμπεί;

 

― Θα τη βγάλουμε πάλι έξω. Με τον ίδιο τρόπο. Βλέπεις, οι σφήκες δεν μαθαίνουν από τα παθήματά τους. Όπως και πολλοί άνθρωποι…

 

― Να τη σκοτώσουμε, μήπως;

 

― Γιατί;

 

― Για να μην ξαναμπεί και μας τσιμπήσει.

 

― Άλλη όρεξη δεν είχε… Αν δεν την ενοχλήσουμε δεν πρόκειται να μας τσιμπήσει. Μόνο όταν απειλούνται ή παγιδεύονται, τσιμπάνε οι

σφήκες και οι μέλισσες. Αν καθίσεις πάνω σε μια σφήκα, εκείνη θα σε τσιμπήσει από φόβο, για να γλιτώσει από σένα. Για φαντάσου ένα

πλάσμα πάαααρα πολύ μεγαλύτερο από σένα να προσπαθεί να σε πιάσει. Αν μπορούσες να το τσιμπήσεις, αν είχες κεντρί δηλαδή, δεν θα το

τσιμπούσες για να το αποφύγεις; Κι αν είχες ένα όπλο, δεν θα το χρησιμοποιούσες εναντίον του;

 

― Ε;

 

― Τι «ε;». Δεν θα προσπαθούσες να ξεφύγεις, να γλιτώσεις από το τέρας;

 

― Ε, ναι…

 

― Ε, αυτό κάνουν και οι σφήκες και οι μέλισσες και όλα τα έντομα και τα ζώα. Μπορείς να σκεφτείς πόσο μεγαλύτερη από τον εαυτό της σε

νιώθει η σφήκα; Και πόσο τρομάζει που μας βλέπει; Αν μπορεί δηλαδή να μας δει ολόκληρους…

 

― Μμμμ…

 

Τέλος πάντων, η σφήκα απελευθερώθηκε στη βεράντα και πέταξε μακριά.

 

Ηθικό δίδαγμα:

 

Η γνώση βοηθάει στο να μην μπερδεύουμε τις μέλισσες με τις σφήκες και με τις Σφίγγες αλλά δεν βοηθάει ένα μικρό κορίτσι να πάψει να

τις φοβάται.

 

Και καλά κάνει. Γιατί το τσίμπημα μιας σφήκας ή μιας μέλισσας μπορεί να είναι αρκετά επικίνδυνο.

 

Όταν μεγαλώσει λίγο περισσότερο, θα προσπαθήσω να της εξηγήσω κάτι ακόμα πιο δύσκολο: Να μην μπερδεύει την πίστη με τον

φανατισμό, τον πατριωτισμό με τον φασισμό και τη λατρεία του (οποιουδήποτε) Υπέρτατου Όντος με την καταστροφή και την εξόντωση

κάθε ―κατά τη ρηχή αντίληψη πολλών― Υποδεέστερου ή Διαφορετικού (στη φυλή, στο φύλο, στο χρώμα, στις σεξουαλικές προτιμήσεις,

στις πολιτικές πεποιθήσεις, στην πίστη και στις ιδέες) Όντος.

 

27 Νοεμβρίου 2015

 

Eικόνα: Μέλισσα, σφήκα, Σφίγγα.

 

 

 * Το νέο βιβλίο του Κωστή Α. Μακρή «Η Εβίτα που νίκησε τα Αποθαρρύνια» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη

 

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

 

iPorta.gr