Κωστής Α. Μακρής

 

 

 

 

«Γιατί δεν κάνεις τη δουλειά σου;»

 

Τα μικρά παιδιά είναι ανελέητα.

 

Τα μικρά παιδιά δεν σέβονται τον κόπο του άλλου.

 

Τα μικρά παιδιά είναι οι χειρότεροι και πιο άτεγκτοι εργοδότες.

 

Τα μικρά παιδιά είναι άσπλαχνα και καταπιέζουν τους ενήλικες και ειδικά εκείνους που είναι πολλά χρόνια ενήλικες.

 

Και το καταθέτω αυτό για να διαλυθεί επιτέλους ο μύθος περί δήθεν αθωότητας και συμπόνιας των παιδιών! Α, μα πιά!

 

Είμαι ξενυχτισμένος.

 

Εδώ και τέσσερεις πέντε μέρες μας έχει φύγει ο τάκος για να προετοιμάσουμε τη γιορτή της παραμονής της Πρωτοχρονιάς.

 

Έρχεται το πρωί της Πρωτοχρονιάς (πρωί… Τρόπος του λέγειν. Περασμένο μεσημέρι είναι) που θα πρέπει να συμμαζέψουμε το σπίτι από την επέλαση όλων

των βαρβάρων. Μεγαλοβαρβάρων, γεροντοβαρβάρων και μικροβαρβάρων.

 

Εγώ, ως συνήθως, καταδικασμένος στον νεροχύτη.

 

Να πλένω με ζήλο, προσοχή και φροντίδα πιάτα, πιατέλες, μαχαιροπίρουνα, ποτήρια και το κακό συναπάντημα και όλοι οι άλλοι να βοηθάνε γενικώς στο

συμμάζεμα ενός σπιτιού που μόνο με σπίτι δεν μοιάζει.

 

Κάποια στιγμή κουράζομαι και αφήνω τον νεροχύτη για να κάνω ένα διάλειμμα που το θεωρώ αναφαίρετο δικαίωμα κάθε εργαζόμενου.

 

Η μικρή Ι. (δεν είναι ακόμα τριών) σκουπίζει κάτι κουταλάκια στο τραπέζι της κουζίνας. Της το έχει αναθέσει η γιαγιά της και εκείνη το κάνει με μεγάλη

προσήλωση και επιμέλεια.

 

Με βλέπει που αφήνω τον νεροχύτη και περνάω από μπροστά της. Προσπαθώντας, είναι η αλήθεια, να μη με πάρει χαμπάρι που άφησα τη δουλειά μου γιατί

ξέρω ότι έχει αναλάβει χρέη άγρυπνου οφθαλμού της συζυγικής εργοδοσίας. Ένας μπιρμπιλωτός οφθαλμός «ος τα πανθ’ ορά», σαν τον οφθαλμό της

δίκης.

 

Εκείνη όμως με παρατηρεί αυστηρά.

 

Και δεν προλαβαίνω να περάσω τις συμπληγάδες του βλέμματός της.

 

Με κοιτάζει συνοφρυωμένη και λέει με ύφος εργοδηγού στο στρώσιμο των σιδηροτροχιών στη μακρινή δύση των ΗΠΑ του προπερασμένου αιώνα:

 

«Γιατί δεν κάνεις τη δουλειά σου;»

 

«Ωχ!» λέει ο μέσα μου κινέζος εργάτης των σιδηροδρόμων, «Μας πιάσανε…».

 

Το παίζω αδιάφορος και χαμογελάω:

 

«Ποια είναι η δουλειά μου;» τη ρωτάω.

 

«Να πλένεις τα πιάτα», η πρόταση της δίχως οίκτο όμορφης μικρής κυρίας.

 

«La belle dame sans merci», ανακαλώ καλλιτεχνικές μνήμες.

 

Προσπαθώ να κάνω χιούμορ:

 

«Πώς δεν τα πλένω τα πιάτα! Τι κάνω τόση ώρα; Τα πόδια μου πλένω;» και γελάω μόνος μου με τη χαριτωμενιά μου.

 

Βλοσυρή εκείνη:

 

«Τ ώ ρ α (τονισμένο το τ ώ ρ α) δεν τα πλένεις.»

 

«Τώρα θα κάνω ένα διάλειμμα… Να ξεκουραστώ λίγο», απολογούμαι.

 

Και εκείνη, κρατώντας ένα κουταλάκι και κουνώντας το σαν δάχτυλο, με προειδοποιεί αυστηρά:

 

«Να κάνεις τη δουλειά σου».

 

Νιώθοντας τη θέση μου να βρίσκεται σε κίνδυνο, και με την απειλή της απόλυσης να επικρέμαται της ταραγμένης μου κεφαλής, μουρμουρίζω μερικά

ακατονόμαστα και για τη μέρα και για τις γιορτές και για όλα τα φριχτά μικρά παιδιά που δεν δείχνουν κανέναν σεβασμό στον κόπο του άλλου, πάω στο

σαλόνι να ρημαδοκάτσω για μερικά λεπτά στη ρημαδοπολυθρόνα και να πάρω μια ανάσα, ο μεροκαματιάρης.

 

Και εκεί που κάθομαι, λοξεύω το βλέμμα, κοιτάζω τη μούρη της και τη σοβαρότητα με την οποία σκουπίζει ένα ένα τα κουταλάκια και γελάω μόνος μου.

 

«Φαντάσου και να γίνει υπουργός μια μέρα…» σκέφτομαι.

 

Το θέλω; Δεν ξέρω…

 

Παρόλο που η εργατική μου συνείδηση και οι ιδέες μου για τα δικαιώματα των εργαζομένων έχουν τρωθεί βάναυσα, εύχομαι το 2016 να μας φωτίσει να

κάνουμε όλοι τη δουλειά μας. Κι όταν δεν την κάνουμε, να υπάρχει ένα παιδί που να ρωτάει το αμείλικτο ερώτημα:

 

«Γιατί δεν κάνεις τη δουλειά σου;»

 

Από συμμάζεμα μέχρι λάντζα κι από τακτοποίηση εκκρεμοτήτων μέχρι γενική καθαριότητα.

 

Αλλά δεν θέλω την Ι. εργοδηγό μου.

 

Είναι αμείλικτη και η αυστηρότητά της μου τη δίνει!

 

 

03 Δεκεμβρίου 2016

 

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

 

The article expresses the views of the author

 

 iPorta.gr