Νίκος Βασιλειάδης

Πώς μου ήρθε στο μυαλό ο Τσέζαρε Παβέρε δεν γνωρίζω. Μα να, σαν σηκώθηκα το πρωί και βγήκα στην βεράντα, αντίκρισα μια άδεια πόλη σιωπηλή λουσμένη όμως στο φως από έναν υπέροχο ήλιο. Και τότε θυμήθηκα τον Παβέζε, “Όπου είσαι εσύ, φώς, είναι και το πρωί. Εσύ ήσουν η ζωή και τα πράγματα.. Μέσα σου ξυπνούσαμε, ανασαίναμε κάτω απ’ τον ουρανό που είν’ ακόμα μέσα μας. Τότε δεν ήτανε ποινή και πυρετός, δεν ήταν η βαριά σκιά της μέρας πού ανατέλλει. Ώ φως, μακρινή διαύγεια, λαχανιασμένη ανάσα, στρέψε ξανά τα φωτεινά καί ασάλευτα μάτια σου σ’ εμάς. Είναι σκοτάδι το πρωί που περνά χωρίς τό φώς των ματιών σου.”

Το ποίημα έχει τίτλο “30 Μαρτίου 1950” από την ενότητα «O θάνατος θα ‘ρθει και θα ‘χει τα μάτια σου». Προφητικός; Δεν ξέρω. Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι πως ο Ιταλός Τσέζαρε Παβέζε, έναν Μάρτη πριν από 70 χρόνια ένοιωσε και κατέγραψε κάτι που ζούμε με την ίδια αγωνία και λύπη σήμερα. Γιατί όπως και να το κάνουμε Ο φόβος του θανάτου παραλύει τη ζωή. Την διαπερνά, την διαποτίζει. Αυτός ο φόβος προεκτείνει τον θάνατο. Τον προεκτείνει σε καθετί που θα όφειλε να είναι ζωντανό. Και κάπου εκεί κοιτώντας το βουνό απέναντί μου, γαλήνιο, πράσινο, γεμάτο δέντρα, ψιθύρισα δυο αγαπημένους στίχους του ποιητή, έτσι… σαν αντίδοτο σε αυτή την θλίψη.

“Ο cara speranza, quel giorno sapremo anche noi che sei la vita e sei il nulla. Ω αγαπημένη ελπίδα, αυτή τη μέρα θα μάθουμε κι εμείς πως είσαι η ζωή κι είσαι το τίποτα. ” Ελπίδα. Μέχρι την αθανασία. Ζωσμένοι τις ανεπάρκειες μας. Λέξεις και εικόνες, το κέντρο της δικής μας Εδέμ ενάντια στο τραύμα μιας ανυπέρβλητης οδύνης.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr