Ηλίας Καραβόλιας 

Δημοσιεύματα για Grexit,για περιορισμό κεφαλαίων στην χώρα, για πτώχευση εντός ευρώ. Καταιγισμός από αλληλοσυγκρουόμενα μηνύματα που ουσιαστικά κρύβουν τον εικονικό πνιγμό, την πιστωτική ασφυξία που εντελώς απροκάλυπτα υιοθετεί η ΕΚΤ στην χώρα(αν και πρόσφατα μας έδωσε άλλα 1,2 δις για τις τράπεζες).

Σχεδόν 2,5 μήνες πέρασαν και οι επόμενοι που ακολουθούν θα κινούνται εντός ενός ασαφούς πλαισίου για μια δήθεν τρομακτική ή επώδυνη αλλαγή στην ελληνική οικονομία. Συνεχώς ορίζονται ημερομηνίες -ορόσημα υπό την “δαμόκλειο σπάθη “των μελών του Eurogroup. Μια ολόκληρη βιομηχανία στήνεται γύρω από ένα γαϊτανάκι σημειολογικού πεσιμισμού, μέσα από τις ειδήσεις των εγχώριων ΜΜΕ και μέσω των ισχυρών μηνυμάτων ξένων ειδησεογραφικών πρακτορείων -μέσων ενημέρωσης απο τις μήτρες (Λονδίνο, Ν.Υόρκη) του κερδοσκοπικού κεφαλαίου. Οι ναυαρχίδες του διεθνούς καπιταλισμού (Financial Times,Economist,Wall Street Journal κ.α) και η γερμανική προπαγάνδα (Bild,Der Spiegel, κ.α) πυροβολούν την Ελλάδα και φυσικά πυροβολούν τα πόδια της Ευρωζώνης.

Αυτό που τελικά αναδύεται είναι το απόλυτο σενάριο τρόμου ενός «μη γίγνεσθαι». Η Ευρωπαϊκή πραγματικότητα προφανώς δεν υφίσταται με ένα τυπικό Grexit αλλά με την απειλή του. Η αλήθεια είναι ότι η Αθήνα εξαντλεί τα όπλα της (οικονομικά, γεωπολιτικά). Και ο Τσίπρας φαίνεται να έχει αποδεχθεί ότι στο Βερολίνο φαίνεται να είναι ικανοποιημένοι με την παράταση της υφιστάμενης έκτακτης διαπραγμάτευσης ως συνεχές καθεστώς. Δυστυχώς η Ελληνική αγορά θα ανατροφοδοτεί τις μειωμένες ανάγκες της. Το ιδιωτικό χρέος θα αναπαράγεται ενώ το δημόσιο θα επαναπροσδιορίζεται με αόριστα χρονικά σημεία επανεκκίνησης. Μια ατέρμονη οφειλή, ανανεούμενη εις το διηνεκές. Σημεία-κόμβοι με ασταμάτητη μετατόπιση σε ένα διαρκές μέλλον (επιμήκυνση για 50,60,70 χρόνια… ).

Φρονώ ότι ίσως τον Ιούνιο δανειστούμε τελικά ένα μοχλευμένο αναγκαίο ποσό. Εάν υποθέσουμε ότι χρειαζόμαστε 25-30 δις για να βγούμε στο ξέφωτο της αυτάρκειας, θα μας δώσουν 45-50 δις με επιτόκιο μικρότερο της μονάδας ώστε σημειολογικά να μοιάζει με μηδενικού κόστους υποχρέωση. Ετησίως δηλαδή, θα πληρώνουμε τόκους λιγότερους από 500 εκατομμύρια. Και φυσικά θα ανεχτούμε όρους για περικοπές δημοσίων δαπανών και πρόσθετων φόρων…

Αντέχει η σημερινή κατατονική ελληνική οικονομία να εκτροχιάζεται ετησίως 350 με 400 εκατομμύρια (τόκοι νέου δανείου) όταν δεσμεύεται για πλεόνασμα 1,5%, δηλαδή 2,5 δις περίπου; Απάντηση: όχι βέβαια, διότι υπάρχουν και οι τόκοι και οι λήξεις των δυο προηγούμενων θανατηφόρων δανεισμών (100 δις επί δυο φορές).

Η Ευρωζώνη ολόκληρη πορεύεται μέσα από έναν μεταφυσικό αλγόριθμο αέναης εξυπηρέτησης μοχλευμένου ελληνικού δημοσίου χρέους που θα πορεύεται πλάι πλάι με το ιταλικό, το ισπανικό, το γαλλικό και τα υπόλοιπα. Η κατάσταση δεν μας αρέσει, δεν την κατανοούμε “οικονομικά”, αλλά θα την ανεχόμαστε για πολλά χρόνια ακόμη…