Γιάννης Σιδέρης

Ανάμεικτα τα συναισθήματα της κοινής γνώμης, όπως, όπως αυτή αναδύεται από τα σχόλια στα social media, από την χθεσινή «εκρηκτική» συνομιλία του Γερούν Νταυσελμπλουμ με τον Γιάνη Βαρουφάκη – στοπ μέτρο βέβαια που τα δίκτυα μπορούν να αποτυπώσουν τις διαθέσεις της κοινής γνώμης.

Τα κυρίαρχα συναισθήματα ήταν: ψυχική ευφορία, ανησυχία, έκπληξη. Ψυχική ευφορία από τους ανυποχώρητα αντιμνημονιακούς οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ και από όσους ένιωσαν ανάταση από την «υπερήφανη» στάση μιας ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στους «κερδοσκόπους» Ευρωπαίους που «μας έχουν υποδουλώσει». Που είδαν «μια ελληνική κυβέρνηση να λέει, επί τέλους όχι».

Η δεύτερη κατηγορία, αυτή των ανησυχούντων ήταν όσοι συντηρητικοί, τεχνοκράτες ή απλώς προνοητικοί οικογενειάρχες, αναλογίζονται τις μελλοντικές επιπτώσεις μια ρήξης με τους δανειστές, το ενδεχόμενο κλειστών ΑΤΜ, και σκληρές δυσκολίες που ενδεχομένως θα προέλθουν ως αποτέλεσμα της ρήξης. Αυτοί για τους πρώτους ήταν «ραγιάδες», «προσκυνημένοι», και άλλα εύοσμα που αναβίωναν έναν δικτυακό σκηνικό εμφυλίου.

Ενδιαφέρον, ωστόσο είχαν, ( θα έλεγα γούστο είχαν, αν η κατάσταση δεν ήταν σοβαρή), οι έκπληκτοι. Αυτοί ειδικά που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ με την λογική ότι «αυτά που λέει δεν θα τα κάνει»! Μαθημένοι από τόσα χρόνια ψεύδους εκ μέρους των πολιτικών ηγεσιών, ήταν καθησυχασμένοι καθώς είχαν ανασύρει από την συλλογική μνήμη το «Οι Βάσεις φεύγουν» του Αντρέα που εν τέλει έμειναν, το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» κ.α. Άλλωστε, ένιωθαν ενισχυμένοι στην άποψή τους και από τα πρόσφατα παραδείγματα του «λεφτά υπάρχουν» του Παπανδρέου και των αντιμνημονιακών Ζαππείων του Σαμαρά. Θεωρούσαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ακολουθήσει την πεπατημένη των προηγούμενων!

Γιαυτό και καθ΄όλη την προεκλογική περίοδο, μόνιμο μοτίβο ήταν η φράση «και το 1/3 να κάνει , καλά θα είναι». Ωστόσο η φράση αποτύπωνε την προσδοκία των οικονομικών απολαβών που εμπεριείχε ο πολιτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να προσμετρούνται ή να αναμένονται οι όποιες βίαιες αναταράξεις!

Προς τους τελευταίους θα γνωστοποιήσουμε ότι το ανυποχώρητο του ΣΥΡΙΖΑ και η αναμενόμενη ρήξη ήταν αποφασισμένη τουλάχιστον από τον Ιούλιο του 2013, όταν έλαβε χώρα το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ( και η κυβερνητική σύμπλευση με τους ΑΝΕΛ επωάστηκε την ίδια εποχή). Μου τα είχε εκμυστηρευθεί «of the record» – όσον αφορά την αποκάλυψη του ονόματός του – ένας από τους πλέον στενούς συνεργάτες του κ. Τσίπρα. Τα είχα αναφέρει, χωρίς αποκάλυψη της πηγής, στο ράδιο του ΣΚΑΙ («Αν δεν τα κάνουμε δεν θα μας συγχωρήσουν ούτε τα εγγόνια μας», μου είχε πει). Ετσι κι αλλιώς, ελάχιστες μέρες μετά η είδηση επιβεβαιώθηκε από τον Νίκο Βούτση ο οποίος σε ερώτηση για το τι θα κάνουν εάν η τρόικα παραμείνει αμετάπειστη και υπάρξει στάση πληρωμών, είχε απαντήσει: Η Ελλάδα θα μπορεί να ζει 5-6 μήνες χωρίς βοήθεια. Έναν χρειαστεί μεγαλύτερο διάστημα στάσης πληρωμών θα το δούμε με τον λαό» – όπερ δημοψήφισμα!

Εκ των ανωτέρων γίνεται κατανοητό ότι η στάση του Βαρουφάκη απέναντι στον Νταυλσεμπλουμ δεν αντέχει σε εύκολες προσωποπαγείς ερμηνείες περί «ναρκισσισμού» του υπουργού Οικονομικών, ούτε περί μιας πρόχειρα επεξεργασμένης τακτικής διαπραγμάτευσης. Αλλωστε ο κ. Βαρουφάκης είχε γράψει πρόσφατα σε άρθρο του: «Όσο διαρκεί μια τέτοια διαπραγμάτευση, κατά τη διάρκεια της οποίας θα απειλούμαστε με κλείσιμο των ΑΤΜ από το Βερολίνο και τη Φρακφούρτη, οι αγορές θα έρθουν και πάλι στα όρια του νευρικού κλονισμού, τα spreads θα φτάσουν στα ουράνια, το χρηματιστήριο στις 600 μονάδες, τα ανόητα hedge funds θα τραβάνε τα μαλλιά τους. Δεν πειράζει. Δεν έχει σημασία το επιτόκιο δανεισμού του δημοσίου όσο το δημόσιο δεν δανείζεται. Δεν έχει σημασία η τιμή της μετοχής μιας τράπεζας πού ήταν και παραμένει πτωχευμένη και η οποία είχε τσιμπήσει μερικά ευρώ λόγω μιας πολιτικά κατασκευασμένης φούσκας».

Ο κ. Τσίπρας στην μάχη του αναζητεί συμμάχους, που δύσκολα θα βρει. Η κυπριακή κυβέρνηση, την οποία θα επισκεφθεί την Δευτέρα, έχει περάσει δια πυρός και σιδήρου την δική της «αντίσταση», και φυσικά δεν θα συνδράμει. Η Ιταλία την οποία θα επισκεφθεί ο πρωθυπουργός την επόμενη εβδομάδα, έχει μια κυβέρνηση αρκετά πιο μετριοπαθή και είναι αμφίβολο αν θα τείνει ευήκοον ους στις ελληνικές θέσεις. Η Πορτογαλία και η Ισπανία, είναι απόλυτα εχθρικές – πολύ περισσότερο η Ισπανία που την κυβέρνηση Ραχόϊ στοιχειώνει η άνοδος των Ποδέμος, και θα ήθελε να δει την ελληνική κυβέρνηση να σπάει τα μούτρα της προς παραδειγματισμό των δικών της. Ο Ολάντ μάλλον δεν θα είναι στήριγμα της Ελλάδας. Απομένουν, δυστυχώς, η Μ. Βρετανία και οι …ΗΠΑ. Οι τελευταίες ήταν στήριγμα και στον Παπανδρέου, χωρίς να του προσφέρουν κάτι ουσιαστικό -όσον αφορά το πρόβλημα του χρέους.

Από τα σενάρια που κυκλοφορούν, το πλέον ορθολογικό που ακούγεται είναι η Μέρκελ να κάνει κάποιες μικρές υποχωρήσεις ώστε να δώσει την δυνατότητα στην ελληνική κυβέρνηση να κάνει τις δικές της, ενώ παράλληλα να ανοίξει «το πουγκί», να δώσει στην Ελλάδα κάποια μικρά ποσά, ενώ θα τροφοδοτήσει με χρήμα τη Γαλλία, την Ισπανία και την Ιταλία, ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα. .

Αλλά αυτά σενάρια είναι. Η ζωή θα γράψει το δικό της!

Αιχμή