Ενώ συνεχιζόταν στη Βουλή η βαρετή και αχρείαστη συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης (αχρείαστη γιατί αν έρθουν μέτρα, όπως  η θεσμοθέτηση των μαζικών απολύσεων, η προηγούμενη ψήφος εμπιστοσύνης, δεν δεσμεύει κάποιους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, να το καταψηφίσουν!),άρχισε το γαϊτανάκι ευσεβών ελπίδων και σεναρίων για συγκυβέρνηση ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, άλλως πως, κυβέρνηση Ειδικού Σκοπού.

Πρώτος το έθεσε ο ανεξάρτητος – πρώην ΔΗΜΑΡ- βουλευτής Σπύρος Λυκούδης και την σκυτάλη παρέλαβαν οι του ΠΑΣΟΚ  Νίκος Σηφουνάκης και Δημήτρης Κρεμαστινός, ενώ παρόμοια άποψη είχε εκφράσει προσφάτως και ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας Απόστολος Τζιτζικώστας, αλλά και ο των ΑΝΕΛ Τερενς Κουίκ – μετά τις εκλογές ο τελευταίος.

Δεν έχει σημασία αν η πρόταση του κ. Λυκούδη πηγάζει από πολιτική του άποψη και δεν υπάρχει υποδόρια υστερόβουλη στόχευση, όπως πιστεύουμε. Ωστόσο ενώ ελέγχεται η σκοπιμότητα των άλλων δύο και όσων κυβερνητικών ακολουθήσουν με παρόμοιες δηλώσεις. Βασική επιδίωξη της κυβέρνησης είναι να  χρεώσει στον ΣΥΡΙΖΑ την προσφυγή σε εκλογές, την ώρα που «το καράβι της οικονομίας αλλάζει ρότα και σώζεται η πατρίδα».

Απορία: Τι προσφέρει μια άλλη κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή ειδικού σκοπού, αφού και τώρα κυβέρνηση ειδικού σκοπού έχουμε; Μάλλον το εγκλωβισμό του ΣΥΡΙΖΑ στην υπάρχουσα ατυχή πολιτική, προκειμένου να του επιμερισθεί μέρος της αποτυχίας.

Η ΝΔ δεν έχει ηθικό δικαίωμα να επιζητεί ξάφνου κυβερνήσεις ειδικού σκοπού. Ηταν η ίδια που έριξε την κυβέρνηση Παπαδήμου, μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού, προκειμένου ο κ. Σαμαράς  να εγκατασταθεί ως πρωθυπουργός στο Μαξίμου, αδιαφορώντας για το επί πλέον οικονομικό κόστος που επωμιζόταν η χώρα από αυτή του την κίνηση, για τις καθυστερήσεις  στις όποιες διαρθρωτικές αλλαγές, για την οικονομία που επιτάχυνε την καταβύθισή της, στον στρόβιλο του μνημονίου.

Ο κ. Σαμαράς θα είχε το δικαίωμα να ρίξει την κυβέρνηση Παπαδήμου, μόνο εάν είχε σκοπό να εφαρμόσει τα αλήστου μνήμης Ζάππεια, αν δηλαδή τροχοδρομούσε τη χώρα στον διαφορετικό δρόμο που είχε εξαγγείλει και απέφευγε την μνημονιακή πεπατημένη. Αντί αυτού ακολούθησε τα όσα κατήγγειλε, και με αποτέλεσμα να υπάρξουν  οι παράπλευρες απώλειες: πήρε ο άνεμος της λησμοσύνης τα περίφημα «ισοδύναμα των 18 δις», αντιμετώπισε με «λογική» (δηλ. πειθήνια) την Μέρκελ, διέσπασε το κόμμα του και εξόργισε παραδοσιακούς οπαδούς της παράταξής του!

Πέραν της πολιτικής ασυνέπειας της ΝΔ, την συγκρότηση κυβέρνησης ειδικού σκοπού,  δυσχεραίνει και ένα πραγματιστικό πρόβλημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να συναινέσει στην συμμετοχή του σε μια τέτοια κυβέρνηση για σειρά λόγων. Οι βασικοί δύο είναι: Δεν έχει υποχρέωση να αποτελέσει το υπομόχλιο για την συνέχιση μιας πολιτικής την οποία στεντορίως καταγγέλλει. Θα έχανε κάθε νομιμοποίηση όχι μόνο στους οπαδούς του, αλλά και στα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Κυρίως όμως, για όσους γνωρίζουν το εσωτερικό τοπίο του κόμματος, (δηλαδή την «πολεμική διάθεση» κατά του μνημονίου, την αφελή ηθικολογική προσέγγιση ενός πολιτκο-οικονομικού προβλήματος όπως ήταν η χρεοκοπία, την αδυναμία να εγκύψει στις αιτίες της), αν συναινούσε θα προέβαινε σε μια …έξοχη πράξη αυτοχειριασμού και διάσπασης εις τα εξ’ ων συνετέθη…

Δεδομένων των δυσχερειών αυτών, κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, μία μόνη πιθανότητα σχηματισμού κυβέρνησης εθνικής ενότητας, υπ΄παρχει (πέραν φυσικά εκτάκτων εθνικών, λόγων):Εάν η αδήριτη ανάγκη των αριθμών το επέβαλε. Και η ανάγκη των αριθμών θα το επέβαλε στην περίπτωση που τον Μάρτη εισερχόμασταν σε σπιράλ δύο τουλάχιστον διαδοχικών εκλογικών αναμετρήσεων – και εφόσον τα αποτελέσματά τους δεν βοηθούσαν στον σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης, ή κυβέρνησης συμμαχικών ιδεολογικά δυνάμεων (π.χ. ΣΥΡΙΖΑ-ΠΟΤΑΜΙ, ή ΣΥΡΙΖΑ –ΠΑΣΟΚ).

Και μόνο σε αυτή την περίπτωση θα λάμβανε υποχρεωτική μορφή η κυβέρνηση ειδικού σκοπού, γιατί το αντίτιμο θα ήταν το αδιέξοδο μιας ενδεχόμενης καταστροφικής  ακυβερνησίας.

Γιάννης Σιδέρης