– Τι είναι για σένα η γραφή;

– Είναι η αναδρομή σε παλιές σκονισμένες ιστορίες, το σκάψιμο του ανείπωτου, το κουμαντάρισμα της μοναξιάς, το ράπισμα των σκοταδιών, το γέμισμα του κενού, η γιατρειά των λαβωματιών, η ένωση γεφυρών με την άβυσσο, η διαρκής πάλη του καημού του θανάτου .

– Ορίζεις  χρόνο πότε θα γράψεις ;

– Ποτέ . Μπορεί να ξυπνήσω μεσάνυχτα όταν μια λέξη και μόνο στριφογυρίζει στο μυαλό μου και θέλω να της δώσω φως, όταν η καταχνιά κατεβαίνει από το από πάνω μου βουνό  έτοιμη να με καταπιεί, ακόμα και μέσα στο αυτοκίνητο όταν κάποιο πουλί χτυπήσει το παρμπρίζ .

– Ποιες είναι εκείνες οι πηγές από τις οποίες αντλείς το υλικό σου ;

– Οι μνήμες γενικώς, η αχόρταγη πεθυμιά για δίψα προς τη ζωή, οι σχέσεις πάσης φύσεως, η αδηφάγος καθημερινότητα, αλλά και οι ψευδαισθήσεις πολλές φορές .

– Οι λόγοι  που γράφεις ;

-Το ασίγαστο πάθος για την απονομή δικαίου σε όλα τα επίπεδα, ο προσωρινός θυμός  για κάθε τι το στραβό συμβαίνει  σε ατομικό επίπεδο, αλλά το κυριότερο για τη μόνιμη οργή όταν αυτή καταφθάνει  σε συλλογικότητες εκπορευόμενη από τις  εκάστοτε κυβερνώσες –και όχι μόνον – πολιτικές  μέσω κρισίμων αποφάσεων τους  που λαμβάνουν, και οι οποίες άμεσα τις επηρεάζουν αρνητικά . Η αγάπη η αληθινή στην οποία δίνω το μεγαλύτερο βάρος γιατί της αξίζει και παθιάζομαι γι αυτή, γιατί είναι ο συνεχής μου τροφοδότης . Για το μικρό φωτάκι που έχω εντός μου και με κατευθύνει κάθε φορά. Πες το και αόρατη δύναμη – υπερβολές   βέβαια – αλλά δεν  πειράζει.

-Σκέφτεσαι να σταματήσεις κάποτε;

-Μόνον όταν μου γαζώσουν τα δάχτυλα με μηχανή τσαγκάρη. Πράγμα αδύνατον.

– Μια τελευταία σου φράση.

– Να σου το εξομολογηθώ: στην ουσία,  δεν γράφω κείμενα εγώ. Τις κατακρεουργημένες λέξεις μου συλλέγω  προσπαθώντας γρήγορα  να τις ενταφιάσω, και τα σπαράγματα  των   σκόρπιων ξεκοιλιασμένων μου γραφτών  ανάμεσα στα χαλάσματα  αφουγκράζομαι, φωνάζοντάς μου: “άδικα , άδικα . . . “.

Δημήτρης Κατσούλας

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr