Χρόνια Πολλά, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Ρώσοι και Αφρικανοί

Σκηνή  Ι. Πήρα ένα μήνυμα από μια φίλη μου (στη ζωή και στο FB) από το Vilnius της Λιθουανίας. Έχω χάσει το μήνυμα και το αναπαράγω όπως το θυμάμαι:

 «Πρώτα ήρθε στο πάρτυ η αγαπημένη Ρωσίδα, φίλη μου. Μετά η κολλητή μου Τουρκάλα, ύστερα το Ομογενάκι μου από τη Σπάρτη. Και μετά η Γαλλίδα φίλη μου. Ετοιμάσαμε τα γλυκά και στη συνέχεια άρχισαν να καταφθάνουν κι οι άντρες: Ο Αχμέτ (όχι σύζυγος της Τουρκάλας αλλά της Σπαρτιάτισσας), ο Έλληνας σύζυγος της Ρωσίδας, ο Ιταλός σύζυγος της Γαλλίδας και τελικά ο Άγγλος σύζυγος της Τουρκάλας. Επειδή μερικοί είχαν δεύτερο γάμο οι φυλές ήμασταν περισσότερες, κάπου γύρω στις 10. Όσοι μπορούσαν είπαν MerryChristmas,  ακόμα και για Ka–laChri–stou–genna έγινε απόπειρα. Κάποια στιγμή ένοιωσα σα να είχε γίνει ΟΗΕ το σπίτι μου, με δέκα φυλές να γιορτάζουν μαζί τις διαφορές τους με ανθρωπιά».

Σκηνή ΙΙ.TorontoCanada: Από πολύ γνωστή οικογένεια: Η Αγγελική έχει 4 παιδιά. Από τα παιδικά της χρόνια τα ανάθρεψε στο πνεύμα της Ορθοδοξίας, του Κατηχητικού, των Μοναστηριών της περιοχής. Τριάντα χρόνια μετά: Ο ένας γιος της παντρεύτηκε Τουρκάλα, ο άλλος Εβραία, ο τρίτος Γιαπωνέζα, η κόρη της Έλληνα. Έκαναν παιδιά, δυο από αυτούς χώρισαν και ξαναπαντρεύτηκαν άλλες φυλές. Τώρα έρχονται τα Χριστούγεννα. Τι νομίζετε ότι κάνει η παλιά καλή μου φίλη Αγγελική; Θα στέκεται στην πόρτα με ένα ρόπαλο και αν κάποιο από το παιδιά ή τα εγγόνια της δεν είναι χριστιανός θα του ορμάει «Εκάς οι βέβηλοι;». Το αντίθετο: Δέχεται τα παιδιά της και τα εγγονάκια της με όλη την αγάπη της μάνας και της γιαγιάς, είτε είναι Χριστούγεννα, είτε είναι Ραμαζάνι είτε Χανούκα είτε δεν ξέρω τι άλλο. Και ανταλλάσσουν ευχές και δώρα και αγάπη.

Σκηνή ΙΙΙ. Η Ελλάδα των 7,000,000 αποδήμων. Των 2,000,000 νόμιμων ή  παράνομων μεταναστών. Των 300,000 νέων που έφυγαν από τη χώρα και κάποια στιγμή μερικοί από αυτούς θα γυρίσουν, όχι μόνιμα, αλλά έστω για ένα μήνα διακοπές: με την κόρη σου χέρι χέρι με τον αγαπημένο της Γάλλο και ένα μωρό στην αγκαλιά της, το εγγονάκι σου. Η με το γιο σου με μια τουρκάλα χέρι χέρι και με την κόρη τους στην αγκαλιά της, την εγγονούλα σου. Όχι ξέρω ότι δε θα πάρεις το δίκαννο, ούτε θα κηρύξεις ιερό πόλεμο. Τα «arms» θα είναι μόνο τα μπράτσα σου που θα αγκαλιάσουν το παιδί και το εγγόνι σου. Τόχω ήδη δει άπειρες φορές στην Ελλάδα: εγγύτατος συγγενή που μαθαίνει ιταλικά για να συνεννοείται με το γαμπρό του κι ας πίστευε πριν στο ΛΑΟΣ και στην Χ.Α.

Γιατί η ανθρωπιά είναι πέρα και πάνω  από θρησκείες, πέρα και πάνω από εκκλησίες, καθεδρικούς, τζαμιά ή παγόδες. Ευτυχώς.

Καλές Γιορτές σε όλους! Με ανθρωπιά και παγκόσμια Αδελφοσύνη!

Χρήστος Μαγγούτας