Όσοι με διαβάζετε ταχτικά θα έχετε ίσως παρατηρήσει την αγάπη μου για την θάλασσα και το κάθε τι που βρίσκεται πάνω ή μέσα της, έτσι που να μην χάνω ευκαιρία να σχεδιάσω ή να γράψω κάτι σχετικό. Σήμερα λοιπόν θέλω να πω μια ιστορία μυστηρίου που με γοήτευσε απο την πρώτη στιγμή που την διάβασα, πριν πολλά πολλά χρόνια.

Ήταν 5 Δεκέμβρη 1872, μια μέρα σαν και σήμερα πριν 142 χρόνια. Εκεί γύρω στις 1.00 το μεσημέρι ο τιμονιέρης του καναδέζικου Dei Gratia, που έπλεε κάπου ανάμεσα στις Αζόρες και τις Πορτογαλικές ακτές με προορισμό την Γένοβα παρατήρησε στον κοντινό ορίζοντα ένα μπριγκαντίνι που του φάνηκε παράξενο. Η εξέταση με το τηλεσκόπιο επιβεβαίωσε την αρχική του εντύπωση: το καράβι σκαμπανέβαζε περίεργα και τα πανιά κρεμόντουσαν σε όχι και πολύ καλή κατάσταση έτσι που να δείχνει εγκαταλειμμένο. Ειδοποίησε τον καπετάνιο κι όταν πλησίασαν διαπίστωσαν με έκπληξη πως ήταν το Mary Celeste, που είχε αναχωρήσει απο την Νέα Υόρκη οχτώ μέρες πριν απο αυτούς. Το παρακολούθησαν προσεχτικά για δυό περίπου ώρες και βεβαιώθηκαν οτι πράγματι ήταν ακυβέρνητο, αν και δεν είχε αναρτήσει σήμα κινδύνου. Ο ναύκληρος με δυο ναύτες σκαρφάλωσαν επάνω στο Mary Celeste που είχε τα χάλια του. Τα καταστρώματα ήταν πλημμυρισμένα και το κήτος είχε 1.5 μέτρο νερό. Παρ’ όλα αυτά δεν είχε σοβαρό πρόβλημα και έπλεε κανονικά. Το φορτίο απο 1701 βαρέλια οινόπνευμα ήταν στην θέση του, αν και όταν μετρήθηκαν στην Γένοβα εννιά απ’ αυτά βρέθηκαν άδεια.

Προμήθειες και νερό έξη μηνών ήταν ακόμα σε καλή κατάσταση στις αποθήκες. Τα προσωπικά αντικείμενα του πληρώματος βρέθηκαν στην θέση τους και δεν υπήρχε ίχνος βίας που να δειχνει κάποια πειρατική ενέργεια. Το ημερολόγιο του καπετάνιου και όλα τα χαρτιά του πλοίου έλειπαν, καθώς και ο εξάντας και το χρονόμετρο. Έλειπε ακόμα και η μοναδική λέμβος του πλοίου, σημάδια όλα αυτά πως το πλήρωμα το είχε εγκαταλήψει σκόπιμα. Τίποτα δεν φαινόταν να δικαιολογεί την εγκατάληψη του αξιόπλοου πλοίου.

Η τύχη του πλοιάρχου Benjamin Spooner Briggs, της γυναίκας του Sarah, της 2 χρόνων κόρης τους Sophia και εφτά μελών του πληρώματος δεν μαθεύτηκε ποτέ. Δεκάδες υποθέσεις έχουν γίνει και γίνονται ακόμα που το μόνο που κάνουν είναι να εντείνουν το μεγαλύτερο ναυτικό μυστήριο της ιστορίας.

Το Mary Celeste θεωρήθηκε καταραμένο και γρουσούζικο απο την αρχή που καθελκύστηκε στα 1861, με το όνομα Amazon. Στο παρθενικό του ταξείδι πέθανε ο καπετάνιος. Ο διάδοχός του χρεoκόπησε και ο επόμενος καπετάνιος το έριξε στα βράχια. Βέβαιοι πως ήταν καταραμένο, οι ιδιοκτήτες το πούλησαν για μικρό μέρος της αξίας του για να καταλήξει και πάλι στα βράχια αμέσως μετά.

Ξαναπουλήθηκε, επισκευάστηκε και άλλαξε όνομα σε Mary Sellars που όμως ένας Γάλλος τεχνίτης το έγραψε ως Mary Celeste. Η ρετσινιά του “καταραμένου” το ακολούθησε μέχρι να βρεί το οριστικό του τέλος στα 1885 σπάζοντας την ραχοκοκκαλιά του, πού αλλού, στα βράχια της Κούβας αυτήν την φορά.

Η εικόνα είναι προσχέδιο για την εικονογράφηση ενός υπό έκδοση παραμυθιού. Υπομονή δυο τρεις μήνες. Όταν εκδοθεί θα σας το πω.

Βαγγέλης Παυλίδης

η ιστοσελίδα του