Αν ήμουν τραγουδιστής, θα ήθελα να έχω τον όγκο του Καζαντζίδη, το μέταλλο του Μπιθικώτση, την αρρενωπότητα του Μητροπάνου. Το λαϊκό βελούδο του Νταλάρα, την αστρόσκονη του Μέρκιουρι και την κρυστάλλινη ορθοφωνία του Σινάτρα. Όλα μαζί. Γι’ αυτό δεν έγινα τραγουδιστής. Αν ήμουν ποιητής, θα ήθελα να έχω σκεφτεί το ”ανεπαισθήτως” του Καβάφη, το ”αγάπη πού είναι η εκκλησιά σου, βαρέθηκα πια τα μετόχια” του Σεφέρη, το ”οξειδώθηκα μεσ’ τη νοτιά των ανθρώπων” του Ελύτη. Δεν τα σκέφτηκα. Γι’ αυτό δεν είμαι ποιητής. Αν ήμουν συνθέτης, θα ήθελα να είχα την Θεία έμπνευση του Μπετόβεν στην ”ωδή στη χαρά”, τον οργασμό του Ραβέλ στο ”Μπολερό”, τον λυρισμό στον ”χορό των κύκνων” του Τσαϊκόφσκι, την έγερση στον ”χορό των σπαθιών” του Χατσατουριάν,  την έκρηξη στο ”τραγούδι των σκλάβων” του Βέρντι. Να αναδείκνυα την ορμή της παλικαριάς όπως ο Σκαλκώτας στον ”κλέφτικο”. Τι έμπνευση να είχα όμως όταν το μόνο που ξέρω από μουσική είναι οι εφτά νότες. Άντε και τις εφτά της βυζαντινής μουσικής. Αν ήμουν σολίστας, θα ήθελα να είχα το θράσος του Χέντριξ,  να παίζω με κλειστά μάτια Παγκανίνι, εγκεφαλικά όπως ο Μίνγκους και να βγάζω πηγαίο πάθος στα ταξίμια όπως ο Βαμβακάρης. Θα ήμουν λαϊκός τραγουδοποιός μόνο αν μπορούσα να γράψω το ”Συννεφιασμένη Κυριακή”, το ”Χαρτ οφ γκολντ” του Νιλ Γιάνγκ ή να συμμετέχω στο Buena Vista Social Club σε μαγευτικές συνυπάρξεις με τον Κομπάι Σεγούνδο. Να περιέγραφα την ”πιο μεγάλη ώρα” όπως ο Άκης Πάνου. Συγγραφέας; Για όνομα Του Θεού. Πέντε αράδες γράφω και παθαίνω εγκεφαλική κράμπα. Ούτε καν χρονογράφος σε σχολική εφημερίδα. Ένας απλός σχολιαστής της καθημερινότητας είμαι. Έτσι ξεκίνησα. Σχολιαστής από το 2011 στο protagon σε πολιτικά και κοινωνικά θέματα. Εκεί άρχισα να επικοινωνώ και να γνωρίζω νέους φίλους. Πολλούς φίλους, που σε συντριπτική πλειοψηφία δεν έτυχε να έρθω σε ζωντανή επαφή. Ήταν όμως ζωντανοί και ζωηροί οι διάλογοι μας. Αυτό μου αρκούσε. Σχολίαζα και στα άρθρα της Τζίνας και μάλιστα συνήθως της πήγαινα κόντρα. Τόσο κόντρα που όταν της έκανα πρόταση να με εντάξει στο δυναμικό του νεοσύστατου iporta, δεν πίστευα ότι θα την αποδεχόταν. Να με εντάξει ως τι, δεν ήξερα. Έτσι, σαν έναν τρελό που αρνείται πεισματικά να κάνει επάγγελμα την τρέλα του. Ας πούμε σαν έναν ιδανικό και ανάξιο εραστή. Την αποδέχθηκε και με υποδέχθηκε. Τι μου βρήκε και επένδυσε σε μένα μόνο εκείνη το ξέρει. Όπως και αν της βγήκε η επένδυση. Έτσι ξεκίνησε η καριέρα μου (ουάου). Με όπλα ένα παιδικό θράσος και με παντελή άγνοια κινδύνου. Εξ ου και το ”Μπέμπης”. Αυτά ήταν όμως τα στοιχεία που μου έδιναν ώθηση. Από τον Σεπτέμβριο του 2014 μέχρι σήμερα, έχουν αναρτηθεί περισσότερα από 220 κείμενα μου, χωρισμένα σε δύο κύριες κατηγορίες. Σε βιωματικά (ακόμη και για συνταγές φαγητών ή γλυκών) και σε σχολιασμού της πολιτικής και κοινωνικής επικαιρότητας. Μέχρι που στέρεψα. Ή μήπως δεν ήταν αυτό. Δεν αισθάνομαι πια παιδιάστικα θρασύς. Απέκτησα και αίσθηση κινδύνου. Εξέλειπε έτσι η ώθηση. Απόδειξη τα είκοσι κείμενα που είναι αποθηκευμένα στο φάκελο ”πρόχειρα” που συνεχώς τραβώ το δάχτυλο από το κλικ ”αποστολή”. Τα διαβάζω, τα ξαναδιαβάζω. Τα χτενίζω. Τα κάνω μιζανπλί. Τίποτε. Ντεκαπάζ. Ξεθωριασμένα. Ντεκουπάζ. Ασυνάρτητα . Δεν υπάρχει έξοδος ούτε διέξοδος. Με πνίγει ο κόμπος. Μέχρι να λυθεί, αναστέλλω τη διέλευση μου μέσα από την ανοιχτή για όλους μας Πόρτα. Ώσπου να σταματήσει η λογική να με προβοκάρει. Να ξεραθεί το ζιζάνιο στο χωράφι μου. Να απεγκλωβιστώ από το στένσιλ. Τζίνα σε ευχαριστώ και όλους εσάς που με απολαύσατε,  που με ανεχθήκατε ή που σας τσάτισα. Που γελάσατε ή κλάψατε μαζί μου. Που αν προβλημάτισα έστω και έναν, αισθάνομαι ευχαριστημένος. Με προβληματισμούς προοδεύουν οι κοινωνίες. Καλές γιορτές με υγεία και ευτυχία.