Φωτογραφίες μου θυμίζουν μια ζωή,
που έζησα μαζί σου,
δίπλα σου,
παρέα σου,
απέναντί σου,
μέσα σου.

Γέλιο και μια στιγμή φευγάτη που ούτε καν κατάλαβες γιατί,
σήμαινε τόσα πολλά για μένα, τελικά,
ήσουν εκεί, στον ίδιο χώρο
ίδιες, όμορφες, ανέμελες στιγμές,
τα μυστικά μου,
τα λόγια της ψυχής μου σου μετέφρασα, για να με δεις
τυφλή η αγάπη,
τυφλός και ο άνθρωπος χωρίς αυτήν

φωτογραφίες βλέπω και νοστάλγησα,
μου έλειψε το βλέμμα σου,
να κρύβει λέξεις
και εγώ να νιώθω αδύναμη να σου απαντήσω,
όπως εσύ το είχες φανταστεί,
παιδί εγώ,
παιδί κι εσύ και ο εγωισμός μεγάλος,
μια θάλασσα ν’ απλώνεται μπροστά μας,
παντού και πάντα
να μας παίρνει όλα τα βάρη απ’ τους ώμους,
να μας φουντώνει τα όνειρα
να δείχνει αλήθειες,
σαν ένας διάφανος καθρέφτης…

αυτό που μας ενώνει,
θαρρώ, πως είναι πιο μεγάλο και από εμάς,
τα λόγια στον αέρα που ταξίδεψαν για άλλους γαλαξίες
και ούτε που θυμάμαι να στα πω,
κουβέντες που ανταλλάξαμε δειλά,
κάτι είπες,
αφού με έκανες να κλάψω, να γελάσω
να σε κοιτάξω πονηρά,
πόσες στιγμές μπορώ να δω σε ένα χαρτί με φως,
να αποτυπώνουν την ζωή
και την ψυχή στα μάτια

πολλές φορές σ’ αναζητώ,
σε ψάχνω και σε θέλω πίσω,
στο χρονοντούλαπο να μπω
και να γυρίσω εκεί που μ’ άρεσε να περπατώ
ανάμεσα στον κόσμο μου
και να ονειρεύομαι
πως όλοι αυτοί που αναπνέουν τώρα
θα είναι δίπλα μου για μια ζωή, τουλάχιστον, ακόμη
πως δεν θα γίνουν τέρατα,
πως δεν θ’ αλλάξουν
και θα θυμούνται που και που αυτές τις μέρες τις καλές.

Σε κρατώ απ’ το μπράτσο σφιχτά
και εσύ γελάς
κλειστά τα μάτια μας
τα μέτωπά μας να ακουμπούν το ένα τ’ άλλο
κοινή η σκέψη
και ο ιδρώτας απ’ την ζέστη να κυλά,
ο κόμπος στον λαιμό μου αναπάντεχος,
που να ξεφύγω τώρα,
που να κρυφτώ,
δεν θέλω…

Η αγάπη χρόνια δεν κοιτά,
ούτε διαλέγει που θα σταματήσει να υπάρχει, ξαφνικά
οι σχέσεις δύσκολες
και οι καιροί που ζούμε,
όμως εγώ εδώ,
θα σε θυμάμαι μια ζωή
και θα σε βλέπω
να μου χαμογελάς μέσα απ’ τις στάχτες,
όπως και στις φωτογραφίες
αυτές,
που βλέπαμε σήμερα μαζί
παράλληλα.

Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ