Ματίνα Ράπτη-Μιληλή

Κοιτάω προσεκτικά το οχτάρι του νέου έτους… Κυριακή κοντή γιορτή δε λένε;

Μπροστά του, το εφτάρι μοιάζει αγκαθωτό. Δοκίμασα να το γράψω μερικές φορές, έτσι για να το συνηθίσω. Το συνήθισα αμέσως γιατί το οκτώ ¨ρολάρει¨ στο χαρτί. Μοιάζει σαν κύμα που αντί να σκάει με δύναμη στα βράχια, επιστρέφει στα βαθιά και σβήνει όμορφα και γλυκά, ακριβώς έτσι όπως ξεκίνησε.

Μοιάζει με το άπειρο, δε μοιάζει; Είναι από αυτές τις μαγικές μονοκονδυλιές που θες να τις επαναλαμβάνεις στα σημειωματάρια την ώρα που μιλάς στο τηλέφωνο με φίλους, στα περιθώρια των βιβλίων του κομοδίνου σου, τα αγαπημένα, αυτά που έχεις λιώσει στο διάβασμα, που δεν τα δανείζεις ποτέ και είναι γεμάτα τρακισμένες σελίδες, υπογραμμίσεις και χαριτωμένες μουτζουρίτσες και μονοκονδυλιές. Τουλάχιστον τα δικά μου.

Πάντα αγαπούσα τις μονοκονδυλιές. Από παιδί προσπαθούσα να βρω τρόπους να φτιάξω ένα σχήμα, ένα όνομα, μιά ημερομηνία με μονοκονδυλιά. Ήταν σαν ένα είδος σπαζοκεφαλιάς και τις περισσότερες φορές ήταν αδύνατον. Αλλά όταν γινόταν ήταν σχεδόν μαγικό η μύτη του μολυβιού να μην αφήνει το χαρτί να πάρει ανάσα. Και όταν το τέλειο 2018 σχηματιστεί μπορώ να πω και επισήμως «καλή χρονιά» να έχουμε.

Το 2017 δεν μπορούσε να γραφτεί με μιά γραμμή. Όσα τσαλιμάκια κι αν της έκανα πάντα στο τέλος έπρεπε να σηκώσω το μολύβι για να φτιάξω εκείνη την μικρήηηη γραμμούλα στη μέση του επτά. Κι αυτό με νευρίαζε. Σε αυτή την τόση δα εκνευριστική περιττή γραμμούλα φόρτωσα όσα παράξενα και άσχημα η χρονιά μου «χάρισε».

Τώρα που το σκέφτομαι, ήταν πολύ βολική αυτή η παράταιρη γραμμούλα…Φέτος που δεν υπάρχει γραμμούλα και το οκτώ κυλάει σαν χάδι όπου το γράφεις να δώ πού θα έχω να φορτώσω ό,τι μου φταίει. Να δώ.

Σκέφτομαι πόσο εύκολα αλλάζουμε αίσθηση για έναν αριθμό, γιατί αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι παρά ένας αριθμός. Κι ας μας γεμίζει άσπρες τρίχες κι ας μας προσθέτει ρυτίδες έκφρασης κι ας μας μεγαλώνει ένα χρόνο τη φορά. Αν το δούμε σαν κέρδος γλιτώνουμε τουλάχιστον τη γκρίνια. Χαλάλι οι ρυτίδες. Αφήστε που φτιάχνονται. Αν και τα αποτελέσματα είναι σε πολλές περιπτώσεις μάλλον αστεία, με τα ανασηκωμένα φρύδια και τα έκπληκτα μάτια που αλληλοχαζεύονται και χαμογελάνε συνωμοτικά περιγράφοντας στα τσαλακωμένα κούτελα πόσο ξεκουράστηκαν μέσα στο Σαββατοκύριακο και έτσι εξηγείται που εκείνα είναι τόσο ακούνητα και τσιτωμένα, έτοιμα να εκραγούν!

Χαίρομαι με τη χαρά τους…’Αλλωστε γιατί να κακοκαρδίσεις ένα ευτυχισμένο κούτελο; Τα αφήνω στην ευτυχία τους-που όμως δεν μπορεί να εκφραστεί αφού με δυσκολία γνέφουν, τα καημένα- και εύχομαι χαρά και μόνο χαρά σε όλα τους… Ειδικά στα «τσαλακωμένα» κούτελα που δεν μπορούν να κρυφτούν από τα συναισθήματά τους. Φτού ξελευθερία στα συναισθήματα. Και υγεία εύχομαι, υγεία, υγεία «να φάν’ κι οι κότες» !

Είμαι κάτι σαν την νοικοκυρά που βγαίνει να ταίσει καλαμποκάκι τις κοτούλες της στο κοτέτσι, κάπου στο χωριό, ή και λίγο έξω από την πόλη… και το πετάει στον αέρα και γεμίζει το κοτέτσι σπόρια και ο αέρας εκείνη με κείνη την κίτρινη σκόνη από το βάθος του τσουβαλιού … Χιλιάδες σποράκια σκόρπια ολούθε να έχουμε να τσιμπάμε.

Χρόνια μας πολλά, χρόνια μας καλά και ας κυλήσει το 2018 σαν το μελάνι της μονοκονδυλιάς στο χαρτί, γλυκά και όμορφα και χωρίς γραμμούλες να το διακόπτουν.

 * Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr